Focquenbroch. Bloemlezing uit zijn lyriek

[p. 27]

Gedachten

Hoe onstandvastig is't heelal,
Met al hetgene dat daar in is?
Steets draait 't geluk, en 't ongeval,
Vermits geen staat zo in 't begin is,
Gelyk ze in 't einde wezen zal.

Verlossing volgt na zwaar ellend,
Mits 't luk het onluk moet verdryven,
Gelyk de smaat de vreugde schent,
Dus kan geen staat in 't eerste blyven,
Gelyk zy wezen zal in 't end.

De liefde volgt zomtyds de haat,
De haat wordt ook uit min geboren;
Het goed komt dikwyls uit het kwaad,
Men vind 't geen eertyds was verlooren,
Dus blyft er niets in zynen staat.

Zo los is 't kwaad, zo los is 't goed,
Wie kan des iets standvastig hoopen?
De weereld is maar ebbe en vloed;
Niets blyft bestendig voor 't verloopen,
Wyl alle ding verand'ren moet.

Niets is er vol verzekertheid,
Niets is volstandiger bevonden,
Dan zelve de onvolstandigheid,
Mits alles steunt op losse gronden,
In 't end, 't is alles ydelheid.

Des is de mensch berispens waard,
Die wanhoopt in zyn ongelukken;
Want geen ramp is van zulken aard,
Dat ze iemand eeuwig kan verdrukken;
Mits niets bestendig blyft op aard.

[p. 28]

 

Ook doolt de lukkige niet min,

 

Die, pogchende op zyn goude schyven,

 

Zich steets niet beeld dan voorspoet in;

 

Mits dat geen staat in 't end kan blyven,

 

Als zy geweest is in 't begin.

 

 

 

Geen grooter gelukzaligheid

 

Kan iemand des op aarde vinden,

 

Dan in verdriet, en vrolykheid

 

Zich altyd aan Gods wil te binden,

 

En dus leeft men in zekerheid.