Afrikaense Thalia
(1986)–Willem G. van Focquenbroch–
Auteursrechtelijk beschermd
Aen mijn
| |
[pagina 173]
| |
Die meenigh stijve Kop verpletten,
En Schinckels smacken uyt haer steê.
En wijl ick dus vast legh te talmen
Soo sit ghy light, mijn waerde Vriend!
By 't soete Dier dat ghy Bemind,
Of streelt uw Veel met soete Galmen,
Ghy sit light by mijn goeje Neef,
In schaduw van die selfde Bomen,
Of op de kand der selfde Stromen,
Daer men wel eer Rondeelen Schreef,
Daer sit ghy light gerust te Dampen,
Wijl ick het selfde sit en doe,
In Zee, ontrent het Vleck Botrou',
Doch dick verselt van Smart, en Rampen,
Want schoon het Gout my redelijck,
Ja ruym genoegh word toe gesmeten,
VVijlick een dingh niet kan vergeten,
Soo ben ick Arm, al word ick Rijck.
Steets speelt'er noch door al mijn sinnen
Het Beeld van dat bevalligh Dier,
Dat door haer Oogs betoverend Vier
My drongh voor eeuwigh haer te minnen;
Geen Uur passeerter op den Dagh,
Of'k denck wel tien mael aen dat Maetje;
Dat Net-gevormde Potentaetje,
VViens weer-ga noyt de VVereldt sagh.
Steets denck ick, of ick van mijn Leven
My uyt dit droevigh Mooren-Landt
VVel eens fal wed'rom sien geplandt,
Ter steê daer 't Hart noch is gebleven?
Dat is, by Haer, en oock by U,
Mijn waerdste Vrind van al mijn Vrinden,
Die 'k altijdt meer als Broeder Minde,
En nimmermeer soo seer als nu:
Nu segh ick, dat ick u moet derven
En al dat soet vermaeck met een,
't Geen onder Duysent Koddigheên,
| |
[pagina 174]
| |
Ons vaeck schier deê van lachen sterven.
Ach! hoe speelt daeglijcks mijn gedacht,
Opal de Geuren die wy famen
Soo vaeck by onse Kinders namen,
VViens weer-gaick noyt weer verwacht.
Want, schoon ick al weerom moght komen
Van hier, in 't waerde Vader-land
Dan ben ick licht al van den Tant
En al verdort als ouwe Bomen.
VVant, schoon dat ick hier Venus schouw
Gelijck een pest, van alle Pesten:
En dat ick meê, tot mijnen besten,
Niet heel veel van Silenus houw:
Soo meen ick dat de Tracassade,
Die 'k vaeck langhs Land, en Water doe
En 't roosten van de Son daer toe
My maecken sal tot Carbonade.
Gelijck ick nu in dees Canò
VVijl ick dit Schrijf, kan ondervinden;
VVijl dat de Son, spijt Zee, en VVinden,
My braed, soo Geel als Haver-stroo.
Denck eens wat ick dan wel sal lijcken
Na 't afzijn van een vijf, ses Jaer?
Gewis, ick loop wel light gevaer
Dat men my laet voor Mumie kijcken.
Doch 't schaedt niet; Ick heb noch wel moedt,
Dat ick noch in mijn Hart, en Aaren,
VVel een Restantje sal bewaren
Van 't oud Galand, en Geurigh Bloedt.
Op dat wy, op mijn weder-keren,
Noch menighmael, gelijck wel eer,
Te samen rymen, keer, om keer,
En lachen dat ons' Oogen keeren.
Nu magh ick hier, noch voor een tijdt,
VVat leggen talmen by de Mooren
Maer 'k sal den Dach noch sien geboren
Dat ick dit Land sal schelden quyt.
| |
[pagina 175]
| |
En dat ick redelijck geladen,
Met 't Minerael van dit Quartier,
Weer sal gaen Dampen by het Vier,
In plaets van in de Son te braden.
U hoop ick in die oude staet
Noch eens gesond weerom te vinden,
Met al het tal der goeje Vrinden
Daer 'k noyt voor dees van wierd versmaedt.
Om noch een koppeltje van Jaren,
Vol Vreughd te slijten in een Land,
Daer al mijn hoop aen is verpandt,
En 't geen mijn luck kan op doen klaren,
Maer saght: wat 's dit? Ick hoor, terwijl
Ick dese Regels sit te malen
Een van ons Volck, tot twee drie malen
Uytroepen, 'k sie een Zeyl! een Zeyl!
't Geen my sal dwingen nu te enden,
Om met het Schip Zeelandia,
Daer ick soo stracks in stappen ga,
De Steven Zeewaerd in te wenden.
Vermits dat wy de Caravel,
Van verre diep in Zee beoogen,
Die 'k wensch dat w'attrapperen mogen,
Om hem te brengen in de Knel.
Adieu dan Vrind! wy gaen laveeren,
En veet'ren 't Zeeuwtjen na zijn Vleys,
Den Hemel geeft hem ons tot prijs,
En u al wat ghy kund begeeren,
Focquend. |
|