Afrikaense Thalia

Mejuffr.

INdien ick kon oordeelen mogelijck te zijn, dat ghy soud kunnen twijfelen aen de droefheyd die uw vertreck in mijn ziel veroorsaeckt heeft: of oock, indien het kon zijn, dat ick die met mijn Pen op dit blad te recht kon afschilderen, so souw ick de stoutheyd derven nemen van u te seggen, dat geen verdriet ter Wereldt ooyt kan vergeleecken zijn, by het leetwesen, en de ongeluckigen staet, waer in ick my, door uw droevigh afzijn regenwoordigh in bevind; doch nademael ick niet en kan geloven, dat in u eenige twijffelingh, over soo een waerachtige saeck souw kunnen gevonden werden, vermits mijn oogen en suchten, voor de laeste mael in uw by zijn, daer al te klaeren voorteecken van gaven: en dat ick ten anderen, oock mijn selven machteloos bevind, om het honderste deel van die droefheyd op het Papier uyt te drucken; so sal voor dees tijd mijn Pen in dat stuck spraeckeloos zijn; waer door ghy sonder twijffel aen my geen kleyne Obligatie dient te hebben, nadien ghy daer door bevrijdt sult zijn van in het vreugdigh, en geluckig Uytregt, met een menigte van droevige klagten geimportuneert te worden. Nademael ick u derf verseckeeren, dat ick mijn selfs daer dickmaels so door importuneer, dat sy my somtijds vervoeren tot gedachten die u seer nadeeligh zijn, alsoo ick mijn eygen ongeval vervloeckende, somtijds derf bestaen te wenschen, dat ghy soo schoon niet meer moght zijn, om alsoo door het verminderen van uw schoonheyd, mede de oorsaeck van mijn droefheyd te sien verminderen: en hier

[p. 133]

en boven sweer ick u noch, dat ick niet alleen mijn selfs daer door soo moeyelijck val, maer dat daer en boven al mijn Vrinden hier door soo gemolesteert worden, dat her haer onmogelijck is ontrent my te duren, sonder aen mijn ongeval deel te nemen; want het schijnt, dat mijn droefheyd hier alsoo besmettelijck wil gaen worden, als de sieckte die hier tegenwoordigh grasseert, Ja selfs, ick begin somtijts in mijn geest te twijfelen, of onder al dit werck, niet wel een kleyn beetje Tovery souw schuylen: want hoewel de groote maght van uw schoone oogen my niet onbekent diende te sijn, soo kan ick eghter mijn selfs qualijck inbeelden, dat ick daer door sonder iet sonderlings in soo een wonderlijcken staet fouw kunnen gebracht zijn; En daerom: na ick het van alle kanten wel door sie, so kan ick quaelijck anders dencken, of die die dief stal dien uw Oogen van mijn Hart gedaen hebben, moet niet sonder tovery toe gegaen zijn; want &c.

Ziet dit Lietjen in 't Eerste Deel van Thalia Fol. 103.

In Soodanige, en diergelijcke gedachten verslijt ick somtijdts een gansche dach; waer uyt ghy lichtelijck kund afmeten, wat voor een betooverd Leven dat ick tans lyd.

Want 'k sweer dat seedert uw vertreck
Ick schier by halve Nachten mymer:
En daeghs sit als een halve Geck,
Ten minsten als een sotte Rymer;
Noch gister-Avondt 't wijl ick sat
Wat droevigh, vroegh my noch mijn Besje
Heel nauw, of ick de Koors oock had:
Des quam sy daed'lijck met een flesje,
Met welckers krachtig nat sy swoer,
Dat sy my seeckerlijck souw helpen;
Maer 'k docht, och! och! mijn lieve Moer
Mijn brandt is met geen nat te stelpen.

En hier en boven, onder al dese rampen; heb ick seedert eenige daegen noch een ander ongeval beklaeght; 't welck is, dat ick verstaen heb, dat ick twee of drie dagen, sonder oorsaeck uw vertreck beklaeght heb; nademael dat ghy eerst

[p. 134]

Sondaeghs vertrocken sijt, en ick al van Donderdaghs te vooren heb beginnen te treuren, meenende dat ghy op dien dagh, of op Vrydagh uw spillen al gepackt had, invoegen dat ick verstaende dat uw schoone oogen noch twee dagen buyten mijn weten ons Amsterdam bestraelt hadden, heb gemeent in disperatie te vallen; naedemael ick dat geweeten had, indien misschien noch het geluck sou gehad hebben, van u, voor de laeste mael de handen te kussen, waer door ghy siet, dat wanneer de ongelukken iemandt treffen willen, sy van alle kant met een groote galop hem op het lijf vallen. Oock heb ick hier-en-boven noch het ongeluck gehad, van(op Woensdagh, avondt voor uw vertreck u willende met een Serenade vereeren, met de Luyt en Fioel) geen gehoor verkregen te hebben:

Want ick had goet te leggen schraepen,
Om een goet Minnaer na te apen;
Ick loof mijn Schoone Leonoor,
Die ley al lang al op een oor
Hoewel dat een van uwe Buuren,
Vervloeckend' onse vreemde kunnen;
Mits 't hem verveelde, dus riep uyt
De Duyvel haelje met je luyt:
Waer door sijn Hondt soo teeg aen 't blaffen
Dat ick, die hem daer voor wou straffen,
Hem met mijn strijckstock sloegh op 't lijf,
Die stuck sprongh in een end vier vijf;
En soo nam dees Musieck een ende.
In 't endt, 't was alles maer ellende,
De hondt noch janckende in sijn kot,
Die loof ick schold ons mee voor sot.

Oordeelt hier uyt nu by u self, of soo veel ongelukken aen een gekoppelt, niet machtig sijn om een eerlijck Mensch somtijts een kleyn beetje difperaet te maecken, en of ick om niet, haest van droefheyd in mijn sondige Schoenen te sterven, niet wel van dese uur of aen dien op Partoffelen te gaen. Doch my dunckt dat ick de duurte wel in de Inckt souw brengen met soo veel Papier te bekladden, en dat ick misschien uw gedach-

[p. 135]

ten al te lang besigh houw, met het aenhooren van de mymeryen, en het doorlesen van de Caracters van een Persoon die niet waerdigh is de schaduw van den Spijcker te aenschouwen daer uw voetsoolen aen gehangen hebben, en die nochtans een wonderlijk groot geluck souw stellen in een halfonsje Compassie, door u, op de Schael van uw goetheyt aen zijn droefheyt toe gewogen. En die sich boven dat, so stout derft maecken, van u tegenwoordig te bidden, hem maer een duym-breet plaets in het Juweel-Koffertje van uw goeje gunst te verleenen, waer van hy wenst dat ghy de sleutel voor eeuwigh moogt verliesen, op dat ghy daer door mede de middel verliest van hem daer oyt weer uyt te stooten; alsoo hy u derft sweeren dat het innemen van de Stadt Weenen aen de Keyser niet van sulcken inportantie kan sijn, als aen hem het verlies van soo waerden verblijfplaets: Derhalven derft hy u noch eens voor 't laeste bidden, zijn Hart, en zijn gedachtenis in soo een verseeckerde plaets te bewaren, dat wanneer hy u daer de reeckeningh van komt eyschen, ghy hem die wederom heels huyts en in een goeje stant mocht laten vinden; op dat hy, dat logis en dat tractement goet vindende, noyt gedachten mach krijgen van daer immer uyt te verhuysen, alsoo hy eeuwigh zijn grootste geluck en glorie sal stellen, in een soo schoonen gevangenhuys te leven en te sterven, onder de heerlijcke tytel van Mejuffr.

Uw Alderootmoedigste.