Aen Mijn Heer C.H.
HOllansche Maro, en Apolloos grootste Zoon
By die oyt songen, op een Nederlandsche Toon:
Heb ick u barsch gedicht, zoo menigmael gelesen,
En voor soo grooten Gunst, noyt danckbaerheyt bewesen?
Zoo gunt my dat ick nu, mijn schult eens af kom doen,
Niet om uw schrander breyn, met jeughdigh Lau'wre groen,
Of met een klim-krans, na uw waerde te verçieren.
Uw eygen kunst, verschaft u Palmen, en Lauw'rieren:
Maer om te toonen waer uw hoog geachte luyt,
My vaeck te byster klinckt met een vervalst geluyt,
Onschuldigh my, soo ick wat ront gae in mijn spreecken,
De beste vrinden, zijn aen wijsers van gebreecken.
Twee Swarte Wolcken zijn 't, waer door u swaer gedight,
By my verdooft werdt van zijn luyster, en zijn licht;
Dat's duysterheyt van zin, en hardigheyd van toonen,
Twee Feilen die in geen Poëet zijn te verschoonen,
Die selfs zijn Vader noemt, de Vader van het licht
Daer alle hardigheyt, en duy sterheyt voor swight.
Wat is het eyndt, waet toe een Dichter treckt aen 't singen?
Is 't niet om yder een, met sijn gesangh te dwingen,
| |
Gelijck eer Orpheus met sijn liefelijcke Lier,
Door welckers soet geluyt, het alder wilste Dier,
Ja selfs en Bosch, en Veldt, en Rotsteen wiert bewogen:
En sult ghy selfs uw sangh ontroven, dit vermogen?
O Barse Sanger! door uw wrange Duysterheydt?
Het schijnt, of ghy, en N.N. u staeg verpijnt, en strijdt
Om schier van niemandt als u selfs verstaen te wesen,
Was 't dan niet best, dat ghy uw Vaersen noyt liet lesen?
Want dus is 't seker datse niemand vatten zal;
Hoe droevigh komt het, hoe onnosel, en hoe mal,
Of men de gaef niet had van yts in Dicht te seggen,
Ten sy men 't stadigh weer met ondight uyt most leggen?
De saeck die spreeckt van selfs, dies swijgh ick hier meêstil;
Dat is eerst singen, dat men singht het geen men wil.
Voorts klinckt uw hardigheyd, my al soo hart in d'ooren:
Een vers moet vloeyen, of het heeft zijn aert verlooren,
Dat tuyght de vloeyentheyd, van Dichters Hypocreên,
De Dicht-kunst is een vloed van klaer', en gladde reên;
't Is waer datmen in 't Roomsch, wel Mannen groot mach setten,
Dees tael die duldt het in haer Rymeloose Wetten:
Maer in ons Neerduyts mach 't in onrym niet geschien,
Dies dientmen in gesangh, dees stijl voor al te vliên:
Mitsdien het Rijm noch meer als 't onrijm dient te vloeyen;
Mydt dan uw duysterheyd, zoo sal uw Luyster-groeyen;
Verlaet dees hardigheyd, zoo wrang, soo wreet, soo zuur;
De grootste kunst die paelt her naest aen de Natuur.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd