Afrikaense Thalia

[p. 106]

Toon: Gavotte d' Anjou.

WYlick hier dus aen den haert
Met de oogen na de aerd,
En 't gemoedt, en 't hoofdt beswaert,
Sit een pijp te dampen,
Denck ick aen de rampen,
Die mijn ziel onschuldigh draeght,
En daer my 't geval meê plaeght.

d'Hoop die my steets weer verblijdt,

(Schoon zy my van tijdt, tot tijdt,
Steets weer uytstelt) komt, en seyt
Dat ick mijn ellenden;
Wel haest sal sien enden,
En belooft my tot een loon,
Veel meer als een Kysers-Kroon.

Maer nauw is mijn Pijp tot asch,

Of ick vind my alsoo ras
Die geen, die 'k voor desen was:
'k Voel weer d' oude pijnen:
'k Sie mijn hoop verdwijnen
Als de Roock in d' yd'le lught:
Mits 't my allebey ontvlught.

Daerom heb ick vaeck geseyt,

Dat ick vindt geen onderscheyd
In die geen, die d' hoop verblyd,
En die 't houwt met smoocken,
En als leeft van 't roocken:
Want is 't eene windt, en roock,
't Ander is maer Damp, en Smoock.