Afrikaense Thalia

[p. 107]

Toon: Courante la Françoise.

DUs pleeght de min op u sijn wraeck;
Ghy die mijn suchten hoorden met vermaeck:
Ghy die met vreught mijn lijden saegt,
Wordt nu te recht met dubb'le straf geplaeght.
Nu sughtg'om my: maer 't is verlooren,
Mijn vrye ziel die stopt voortaen sijn ooren,

Wijl dat ghy klaeght.

Toen ick wel eer uw wreev'ligh hart

VVou buygen door mijn duldeloose smart,
Toen hielt ghy u voor my als doof,
En gaeft mijn trouwe eeden geen geloof:
Nu doe ick oock soo, wijl uw sinnen,
Uw hart, en ziel, het kleyne kindt der minnen

Sijn tot een roof.

Klaeght nu, als ick wel eer, uw pijn,

Ick sal voortaen als ghy, onwinbaer sijn:
Slijt nu uw daegen in geween,
En proeft nu meê het geen ick heb geleen:
Op dat 't berouw uw ziel magh knaegen,
En al dat swaer verdriet 't geen ick most draegen,

Om uw straffigheên.

Kost ghy Onnoos'le! toen niet sien,

Toen ghy my dwonght uw strafficheyd te vlien,
Dat ick vermoeyt van al mijn pijn,
Daer nae niet meer souw in uw boejens sijn?
Ick vloodt; maer 'k liet u uwe banden,
En mijne ziel (die eerst was in uw handen)

Nam ick tot mijn.

Nu leef ick vry, en ghy gevaen:

[p. 108]

 

Ick leef verheught, en ghy met druck belaen,

 

Ick ben verwinnaer, en ghy strijdt:

 

Ghy zijt geboeyt, en ick mijn banden quyt.

 

Soo kan de min haer wraeck meê pleegen.

 

Ghy hebt tot loon, uw straf, en ick de zeegen,

 

En de vryigheyd.