Afrikaense Thalia

Toon: Gavotte d' Anjou.

DIe geen die het kleyne Kindt
Afbeeld met 't gesicht geblindt,
't is gewis dat die niet mindt,
En dat hy sijn wonden
Nimmer heeft bevonden:
Want 't is seecker en gewis,

[p. 102]

 

Dat Cupied niet blihd en is.

 

 

 

'k Heb sijn pijl genoegh gesmaeckt;

 

VVant vermits hy heeft gemaeckt,

 

Dat mijn borst in liefde blaeckt:

 

Heb ick wel bevonden,

 

Dat ick dese wonden

 

Niet en kreeg, van 't kleyne wight,

 

So hy miste sijn gesigt.

 

 

 

Vlucht ick, schoon in Bosch of Veldt,

 

Om 't ontvluchten sijn gewelt,

 

VVaer meê hy mijn zieltje quelt:

 

VVil ick my verschuylen,

 

In de diepste kuylen,

 

't Baet niets: mits het kleyne kindt

 

Over al mijn hart wel vindt.

 

 

 

VVie ontkent nu dat hy niet,

 

VVel te reght, en deeg'lijck siet,

 

Mits geen mensch sijn schigt ontvliedt?

 

Maer hy heeft geen ooren,

 

Om mijn klacht te hooren:

 

VVant als ick mijn klachten uyt,

 

Ist of hy sijn ooren sluyt.

 

 

 

Dat hy doof is loof ick meest:

 

VVant had hy niet doof geweest,

 

Al had hy een Tyger-beest,

 

Of een Wolf gesogen:

 

Mijn klacht had hem bewogen

 

't Guytje siet wel als hy schiet,

 

Maer als 'k bid soo hoort hy niet.