Afrikaense Thalia

[p. 98]

Toon: Gavotte d' Anjou.

'k LAet nu vaeren 't snoode goet,
Dat de Ziel met sorgen voedt,
En verleyd een wijs gemoed:
'k Sal van 't malle Vryen,
My voortaen wel myen.
'k Haet voortaen dit snood geslacht,
Dat my heeft in noodt gebracht.

Ach! hy dwaeldt die geen die mint;

Want die gunst die is maer windt,
Die men by de Maegden vindt:
't Zijn niet dan Sirenen:
Die, hoewel zy weenen,
Inder daed heel inders zijn,
Als 's haer toonen in den schijn.

Dat dan elck mijn raedt onthoudt,

En sig van de Maegden houe,
Eer het hem hier namaels rout.
d' Eden zy die sweeren,
Sijn als lichte veeren.
Want zy laeten Mars wel gaen,
En verkiesen een Vulkaen.

Haer vervloeckt', en loos gevley,

Brengt'er menigh in de ly:
Want die door haer tovery,
En haer loose loncken,
Maer een reys wordt droncken:
Wordt als van Natuur verkeert,
En geheel Getransformeert:

Als de mackers van Ulyss',

('t Welck ons dunckt dat wonder is)

[p. 99]

 

Die geheel haer beeltenis,

 

En gestalt verlooren:

 

Om dat zy haer ooren,

 

Leend', aen Cyrces soet gevley,

 

En vervloeckte Tovery.

 

 

 

Maer die als Ulysses zijn,

 

En niet drincken van die Wijn;

 

Heel doormengt met snood fenijn,

 

Die 's ons komen geven,

 

Sal gerustig leven

 

Vluchtende dat snoo serpent,

 

Dat ons oorsaeckt all' ellendt.

 

 

 

Leer hier uyt dan, domme Jeught!

 

(Wijl dat ghy u spieg'len meught)

 

So ghy soeckt d' Oprechte vreught,

 

Laet de Maegden vaeren,

 

Die steets onrust baeren.

 

Vlied 't lichtvaerdige gespuys,

 

't Geen ons streckt als tot een kruys.