Afrikaense Thalia
(1986)–Willem G. van Focquenbroch–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 95]
| |
Raeckte met sijn schight:
Cupied en had noch nauw mijn beê vernomen,
Of hy is stracks van boven af gekomen,
Versien met boogh, en schichten,
Daer het al voor beeft,
En die het all doen swichten,
VVat op Aerde leeft:
Het guytje had heel aerdigh,
Stracks sijn tuygje vaerdigh
De pijl quam op de snaer,
En daer meê wasby klaer.
Hy mickt' een poos al was hy blindt,
Om 't hart te treffen van ERANEMITE:
Maer helaes! sijn schieten,
VVas soo veel als windt:
Want schoon Cupied inspanden al sijn krachten,
Zy scheen sijn boogh en pijlente verachten
Geen schichten mochten baten,
VVant haer harde borst,
VVas even als met plaaten.
Van Metael beschorst:
Sijn kracht en mocht niet gelden,
Des teeg hy aen 't schelden:
En riep het is om niet,
Dat ick dit hardt beschiet.
Met wierp hy boog, en koocker neer;
En heel verstoord begon hy dusteklagen;
'k Ben niet waerdt te dragen,
Dit mijn oud geweer;
Ick die in 't schieten meester plach te weesen,
En die de Goden self voor my deê vreesen,
Hoe! is mijn kracht vermindert?
Ben ick niet die 'k was?
VVel wat of my dan hindert,
Dat ick niet soo ras,
| |
[pagina 96]
| |
Dees Boesem kost doorboren,
Sal ick moeten hooren,
Dat men dan Godt Cupied,
Voortaen niet meer ontsiet?
Dus klaegend, quam hem in den sin,
Dat hem eendoeck de Oogen deê benevlen,
Des maeckt hy van 't revlen,
VVeder een begin;
En sprack; waerom is my 't gesicht bewonden?
En met dees doeck de oogen toe gebonden?
't En kan geen wonder weesen,
Dat ick somtijts mis;
'k Begin voorwaerte vreesen,
Dat het seecker is,
Dat 'k hier door ben bedrogen,
VVant ick mismijn oogen,
Des neem ick selfs verlof,
En treck die doeck eens of.
Noch voer hy voort, Ick wil gaen heen,
En sien, of stracks mijn pijl niet quam te missen,
VVant ick souw schier gissen,
Dat ick op een steen,
Of op een harde rots, mijn pijlen spilde:
Soo dra als 't kindt dit nu gaen kijcken wilde,
Is hy met d' oogen oopen,
Na Eranemiet,
In aller haest geloopen:
Maer soo dra hy haer siet,
En merckt' haer gloeinde loncken;
Vreesden hy haer voncken:
En riep 'kmoet aen een kandt,
Eer ick mijn Vleugels brandt.
|
|