Afrikaense Thalia

Spes mea fumus est.

WYlick, dussit en smoock een Pijpjen aen de haert,

Met een bedruckt gelaet, de oogen na de aerd,

d' Een elboogh onder 't Hooft, soeckt mijn gedacht de reden
VVaerom 't geval my plaeght met so veel straffigheden?

De hoop daer op, (die my vast uytstelt dach, aen dach,

Schoon dat ick nooyt yet goets van al mijn hoopen sach)
Belooft my wederom haest tot mijn wensch te koomen:
En maeckt my grooter als een Keyser van Out Romen.

Maer na uw ist smoockend kryudt verbrant tot stof, en asch,

Of 'k vind my in die standt daer ick voor dees' in was.
En nauw sie ick de roock in yd'le lucht verswinden,
Of 'k segh, dat ick in 't minst geen onderscheyt kan vinden,
In, of ick leef of hoop, of dat 'k een pypje smoock;
VVant 't een is niet als windt, en 't ander niet als rook:

Sonnet op een Pijp, die hy niet Aen konhouwen.

OGou de Son! wiens licht noch noyt is uyt gegaen,

Maer die gedurig brant by ons, of d' Antipoden

Ghy, die geen swavel-stock, noch vuurslach hebt van noden,

[p. 85]

 

Om, (of ghy wierd gedooft) u weer in brandt te slaen:

 

Ghy van wiens vuur, al de Planeeten, en de Maen,

 

Haer leven trecken, als de menschen van de brooden,

 

Ja sonder wien ons vuur geen pot sou kunnen zooden,

 

En niemandt schier een bout half gaer sou kunnen braên;

 

Ghy, welckers vrolijck licht de Weereldt doet herleven,

 

Met recht word u de naem van God'lijck toegeschreven,

 

Nadien g'al meeder deugt op aerdt doet als de Wijn;

 

Ick sal tot uwer eer een Hoog Altaer doen bouwen

 

Soo ghy maeckt dat dees Pijp die schier geen vuur wil houwen

 

Meê even eens als ghy, altijdt ontfonckt mach sijn.