Afrikaense Thalia

Klachte over de ontstantvastigheyt van Climene.

DE Schoone Venus mindt Vulkaen,
Hoewel hy Kreupel, Lam, en Manck is,
De Brave Mars moet achterstaen,
Schoon 't tegen al sijn wil, en danck is.

So eygen schijnt het aen de schoont,

Te minnen 't geen niet minnens waerd is,
So word ons dag'lijck klaer betoont
Hoe dat een schoone Vrouw van aert is,

Sy volght alleen haer kriele lust,

En om geen minnaers te verliesen,
Is 't haer allens wie dat haer kust,
Alsouden sy selver kreupels kiesen:

[p. 82]

 

Aen wien zy (als hy na de kunst,

 

Haer yetwes weet in 't oor te praten,

 

Schoon zy voor dees hem swoer te haten)

 

Bewijsen sal de grootste gunst;

 

Dan stopt zy voor de waerdigheydt

 

Van and're Minnaers, oogh, en ooren,

 

Dan acht zy op geen trouwigheydt

 

Die haer een ander heeft geswooren.

 

Climene, ach! uw losse sin

 

Doet my dit meê in uw bevinden!

 

VVijlick, geblindt-hockt door uw min

 

Dacht dat ghy my alleen beminde;

 

Maer ach! uw onstantvastigheyd

 

Of eer, nw hollende gedachten

 

Die doen ms sien wat seeckerheydt

 

Ick van nw woorden heb te wachten:

 

Ghy swoerd te haten dien Vulckaen

 

Die minnaer met verkrompen pesen,

 

Ghy swoerd dat ick van nu voortaen,

 

Alleen van u bemind souw weesen:

 

En ondertusschen is 't gewis,

 

Dat ghy in beyden hebt geloogen,

 

VVant wijl hy meê begunstight is,

 

VVat ben ick beter dan bedroogen?

 

Vergeef my al te schoone maecht,

 

So ick u van bedrogh beschuldigh,

 

De liefde die u slaef u draeght,

 

Maeckt hem door erghwaen onverduldigh:

 

Sijn hart het geen hy u alleen,

 

En niemant anders heeft gegeven,

 

Kan oock, ô Godd'lijcke Cleimeen!

 

In geen verdeelde gunsten leven.