Verbaesde Klachten Aen 't Nootlot.
O Droevig nootlot 't geen my steets! op nieuws doet suchten!
Sult ghy my nimmermeer, doen 't endt sien van mijn smart,
Maer eeuwigh dagh, op dagh, mijn droef, en quynend hart
Weer knellen onder 't juck, van Duysendt ongenuchten?
VVat heb ick wreede Beul, mijns levens ooyt misdaen,
't Geen, immer heeft verdient dat ghy my dus verbolgen,
Met nieuwe quellingen gestadig moet vervolgen,
En daegelijcks mijn ziel, met varsche geessels slaen.
Ist niet genoegh uw haet, ses jaren te verdragen,
En al te lyden dat een ziel ooyt lyden kon,
Maer moet uw Tyranny, gelijck en Helsche bron,
Met soo veel bitterheyd, volharden my te plagen?
Sal 't endt van mijn verdriet, dan 't endt mijns levenszijn?
En wilt ghy eeuwigh my doen domp'len in d'ellenden,
Sonder dat 'k immermeer, derf hoopen te sien enden:
Uw haet, en mijn verdriet, uw strafheydt en mijn pijn?
Bestiert u God Jupijn door sijn rechtvaerdig' handen?
VVaerom word ick van u dus 't onrecht dan geplaeght?
En segh, waerom mijn ziel alleen uw wreetheyd draeght,
Daer 'k meer als an'dre nooy 't my tegens hem aenspande?
En nochtans vindt ick elk an uwe strafheyd vry,
En niemandt voelt op d' Aerd, als ick u felste slaegen
En 't geen veel andere diende met my te draegen,
Leght g' ongerechtveerdelijck, alleenigh maer op my:
Of soo ghy maer alleen wordt van 't geval gebooten,
VVaerom? wyl men 't geval soo ras verandren siet,
Verandert ghy met een dan oock uw wreedheyd niet,
Maer traght my dagh aen dagh in nieuw verdriet te smooren?
Helaes! wijl ick dan dus uw felle straffigheyd
Gedwongen ben altijdt soo langh ick leef te draegen:
Schenckt my dan na de maet, van al dees felle slagen
Op dat ick die verdraegh, oock soo veel lijdtsaemheyd.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd