Afrikaense Thalia

[p. 68]

Aen Juffr. N.N. Hem tot Kermis
een Oudt Besje vereert hebbende.

HHeer wat is je Besje kribbigh,
Nimmermeer is zy te vreên,
Al haer woorden sijn soo snibbigh,
Dat het is al t' ongemeen:

d' Heelen dagh leyt zy te preeken,

Met de Bybel in haer arm,
En dat doet me qualijck spreeken,
Want het hooft dat wortme warm:

Daerom ben ick heel 't onvreeden,

Dat ghy my dat wijf toe sondt,
Konje niet je gelt besteden
Aen een Kat, of aen een Hond?

Moetje my juyst met dit backhuys

(So vol rimpels, datmen, 't schier
Dient te spijck'ren op een kackhuys,
Dreygen met het vagevier.

'k Ben beloo! om sulcke streecken,

So gramsteurigh, en soo quaet;
Dat ick my op u wil wreecken
Eer de kermis noch vergaet.

'k Send u daerom hier een Vryer,

Die men altijdt besigh vint;
't Is geen Wever, noch geen Snyer,
Maer een die wat kinderspint.

Set dees Vryer sleghs aen 't wercken,

Siet eens hoe dat spinnen gaet:
'k wed dat je wel haest sult mercken,
Dat hy 't Ambacht wel verstaet?

Kon men met dat Kinderspinnen,

Wijf, en Kind, de kost voor winnen;
'k Wed dat ick, en d'heele stadt,
Nacht, en Dach, aen 't spinnen sat.