|
| |
| |
| |
Op de Afrikaense Thalia Van W.G. van Focquenbrog.
STa by nu Rymers, en Poëten:
En ghy, die 't digtsel van haer breyn
Veel liever lesen wilt, als eten,
Al was je lees-lust noch soo kleyn,
Soo wedd' ick om een vierstoops Vaetje,
Dat j' op het sien van 't eerste bladt
En 't lesen van het Tijtel-plaetje,
Soo heet sult worden in je gat,
Dat j' alles stracks sult laten varen:
Om eens te sien wat Mr. Focq.
Voor Geurichs schafte in dese blaren,
Eer dat hy noch ten Hemel trock.
Die Focq. die u soo vaeck voor desen
Met sijn Thalia heeft vermaeckt,
En door sijn aerdigheen te Lesen,
Soo dick deê Lachen dat het kraeckt,
Die geeft voor 't laest u dit Bancketje,
Het geen je kunt op jou gemack,
Als een Memory Tafiletje,
Steets met u dragen in je sack.
Om, alsj'eens elders vrolijck wesen,
En vreucht wilt aen 't geselschap doen,
Daer voort wat Geurichs uyt kunt Lesen,
Om yders slaep soo te verhoen.
Voor 't laest, helaes! wijl dat de parkes
Hem 't Leven hebben af gesneên,
| |
| |
Light, om dat hy haer dick voor Varckens
Uytscholdt, hoewel niet sonder reên.
Ach! was dien baes nu noch in 't Leven!
Wat sou hy menigh geur op geur,
Aen ons noch by packetten geven
Te snuffelen gretich deur, en deur?
Hoe sou AEneas staen te prijcken,
En proncken als een Kermis-pop?
Hy sou sijn selfs schier niet gelijcken
Had Focq. hem mogen schicken op;
Maer neen, 't schijnt dat dat sproockjen uyt is,
En dat met Focquenbroch sijn Doot,
Dat hele werck soo schoon vebruyt is,
Dat niemendt sich daer eens aen stoot,
Soo dat hy in sijn Onder-kleeren,
Pas half gekleet is blijven staen,
Dat yder die hem siet souw sweeren,
Dat hy van kouw noch sal vergaen.
Wat souw Climene Serenades,
En menigh schoone Madrigal,
Haer hebben horen voor Aubades,
Noch geven met een bly geschal?
Wat sou een talloos tal van luffers,
Noch sijn versien van een galant,
Die nu slechts van een party suffers,
Haer sien gehouden aen de handt?
Wat fouw men noch al damptuychs bladen
Sien in een ydele roock vergaen,
Daer nu de sleghste Mascovade,
Wel tien per cent is afgaen slaen?
In 't endt, wat sach men algesangen,
Soo Duyts als Frans, hol over bol,
Hem uyt sijn Fulpen Py-rock prangen,
Dat alles weer klonck door 't gelol?
Daer wy nu sitten als te dutten,
Pas offer geen meer stof en was,
Om de melancholy te stutten,
| |
| |
Als 't Mergh uyt Focq. sijn Herßen kas.
Wel dan, soo siet hier weer als voren,
Wat raers wat nieuws van 't selve werck,
Dat u op nieuws oock sal bekoren,
En singen doen als in een Kerck.
Want of schoon d' Afrikaensche Stranden,
Hem tot hun locken met haer Gout;
En gretich in haer ingewanden;
Opslockten sonder Broot, of Sout.
Soo kan nochtans sijn geest niet rusten
In die barbaersche, en barre hoeck,
Maer quam sich herwaerts wat verlusten,
En vestichden hem in dit Boeck;
Dat hy soo nu en dan sijn Vrinden
By stuck, en brocken oversont,
En daer je sult die smaeck in vinden
Die j' in sijn eerste Rymen vont.
Soo komt die oude spreuck van Romen,
Op nieuws in dese tijdt te sta,
Dat m' altijdt weer wat nieuws siet komen;
Na dit gewest, uyt Africa.
Sta by dan Rymers, en Poëeten,
En ghy; die 't dichtsel van sijn breyn,
Veel liever lesen wilt, als eeten,
Als is dit werckje vry wat kleyn:
Soo leeft doch Focq in dese bladen,
Wiens Geest, wiens Loopjes, en wiens Swier,
V leeslust sullen flucks versaden,
En roepen doen; Focq is noch hier!
|
|
Auteursrechtelijk beschermd