Afrikaense Thalia

[p. π3v]

Voor-reden.

SChrick niet Vrinden, dat ghy dit laetste Deeltje van Focquenbroch sijn aenvangh siet nemen, met die verbaesde Brandt van Troyen, dat deerlijck, en verschrickelijck Schouspel, in het welcke men, even na die vermaerde tijdt van Reyntje de Vos, de schoonste Stadt des werelds in Roock, en damp sach verswinden: want schoon die hoogdravende Poeet Virgilius, dese deerelijcke distructie, in 't Latijn wel eer soo droevigh, en beklaechelijck beschreef, dat die gene die de selve als noch leest, sich qualijck van Tranen kan onthouden: soo derfick u ech er wel versekeren, dat ghy de selve aldus in 't Duyts doorlesende vry wat meerder noodt van Lacchen, als Huylen sult hebben.

Lat het u oock niet vreemt voorkomen: dat ghy weleenigermaten de Geur, maer nochtans de rechte smaek van Focqs Geest in dit tweede Boeckje van Virgilius niet volkomen en sult gewaer worden, door dien het eygentlijck sijn werck niet en is, maer het werck van iemandt, met dewelcke hy voorgenomen had alle de twalef Boecken van AEneas op dese Trant over te Setten, en alsoo desen Heer, van het Hooft af, tot de Voeten toe, in dese Nieuwe Lappen te steken: in welck voornemen sy tesamen, eerst door sijn vertreck na Guineé, en naderhandt door sijn ontijdigh afsterven, 't eenemael beset zijn: soo dat'er niet meer als het Eerste Boeckje van hem, en het Tweede Boeckje van dien anderen vrindt in het geheel over gebleven zijn: 't welck wy u evenwel na sijn Door onder sijn Naem niet geschroomt hebben mede te delen, door dien wy versekert zijn, dat hy het in sijn Leven de plaets (om nevens sijn Wercken Gedruckt te worden) noyt soude geweygert hebben.

Verwondert u oock niet, dat'er behalven dit Twede Boekje van Virgilius, noch al wat in dit Derde Deeltje van St: Anne heeft moeten onderlopen, gelijck onder anderen de Klagen de Nooteboom uyt Ovidius, en noch een drie à vier Mengel-Dichten, door dien wy genootsaeckt waren dese Lappen

[p. π4r]

hier, en daer in te lassen, om dit kleet eenigermaten sijn behoorelijcke groote te geven, 't geen wy andersins onder de hant bevonden dat vry wat te kort geschoten soude hebben.

Welcke prullen, wy daer na wederom eens achter de bank sullen werpen, wanneer wy het geheele Werck eens volkomen de Liefhebbers sullen ter handt slellen.

Als dan sult ghy Thalia reden hooren geven, waerom dat sy in dit laetste Deeltje de Naem van de Afrikaensche Thalia heeft willen dragen, schoon het tot noch toe, soo weynich Afrikaensche Brieven en Versen behelst.

Als dan sult ghy haer noch met een Oude Vorstelijcke Comedie op het Toneel sien verschijnen, dewelcke den Autheur (uyt het Spaens over geset hebbende) haer noyt by sijn Leven toegelaten heeft te ageren: door dien de selve wat te stadigh na sijn sin zijnde, altijdt van hem met stilswijgendheydt is achter gehouden.

Eyndelijck sult ghy sijn gansche werck sien besluyten met een verheven Droom, in de welcke een van sijn beste Vrinden geraeckte, wanneer hem het droevigh af-sterven van desen geestigen Antheur wierdt verwittight: in de welcke hy door den Droom - Godt opgevoert zijnde, in de groote Sael van Phoebus, onder veel wonderlijcke, en beklaechelijcke voorvallen, Momus op hem een Lijck-Oratie hoorde doen: die (gelijckse aen al de Goden, en insonderheyd aen Ian Commé de Afgod der Guinesen, ten hoogsten aengenaem geweest is) wy niet en willen twijfelen, of sy sal u mede eenighsints de rouw doen vergeten, die ghy gehadt hebt, over het ontijdigh afsterven van de schranderste Ziel, en de Geurighste Poeet, die'er mogelijck oyt aen die Dodelijcke Strandt van Da Mina met Rode Aerde bedeckt wierdt.

Hier veel Lof-redenen van onsen Autheur op te halen om te meerder treck in dit Boeckje te maken, en lust ons niet, door dien selfs de Quacksalvers Briefjes van Mr: Nicolaes de Vijfde ons genoechsaem kunnen leeren, dat het werck selfs sijn eygen Meester behoort te prijsen.

[p. π4v]

Veel min lust het onshem te prijsen, met kleynachtingh, of verachtingh van andere eerelijcke Poëeten: die oock (een ygelijck na sijn kennisse) haer best gedaen hebben om de Wereldt te vermaken, want ick verfoey de Geur van dien lof, die men uyt de stinckende mishoop van een anders gebreken moet gaen opsnuffelen, gelijck onder anderen die goeyen vriendt poogt te doen, die de Voor-reden op de Hr: Overbeecks wercken heeft believen toe te stellen. Gantsch Bloet! dat dien eerelijcken Oost-Indisch-Vaerder eens uyt sijn Graf mocht opsien, hoe sou hy sijn danck wech hebben? want hoe begeerigh was Nout eer na het geselschap van Focq? hoe aengenaem schatten hy 't een ganschen Achter-Middach al Dampende, en Rymende met hem door te brengen? hoe snackte hy wel eer na een Versje van sijn handt? en meenje dat hy nu sonder misnoegen soude lijden, dat die Persoon daer hy in sijn leven selfs, soo veel Lof-redenen van sprack, na zijn Doot, voor aen 't Hooft van sijn eygen werck, van een ander soude veracht worden? voor my, ick en kan dat in genen deele geloven: Want wat manier van seggen is dat? ja Focquenbroch was wel een aerdigh Rymer, maer hy souw vry wat meer eer ingeleyd hebben, indien hy sich niet met de gedachten van een ander had moeten behelpen: maer mijn Autheur (of hy seggen wilde) ja dat, dat was een Man die op sijn eygen Rymen kon drijven, en by gevolgh, wiens werckje vry wat lesens waerdiger is, als dat van Focq, wel ja dat wint hy met kosten met al: wel wat een Man is onse Claes; seker had hy die Bal gemist hy had het heele spel quyt geweest: neen, wy bekennen garen indien dat Focq beter had kunnen Dichten, soo souw hy beter hebben kunnen Dichten. Indien hy noch snaeckser dingen had kunnen maken, soo souw hy noch snaeckser dingen hebben kunnen maken, en by gevolgh meerder lof verdient hebben: maer waerlijck, of hy niet genoegsaem getoont heeft, dat het hem aen de Concepten Scharron niet en haperde, blijckt genoechsaem aen sijn andere wercken, dewelcke niet (gelijck dese Voor-reden-

[p. π5r]

maker van Nout meent) het minste, maer wel het meeste gedeelte, ja laet ick vry seggen de twee-darde-parten van sijn Sangen uytleveren: behalven dat hy in die stuckjes selfs, die hy uyt Scharron heeft, sich soo weynich aen de juyste oversetingh van Scharron laet gelegen leggen. Dat het by na soude te bedisputeren staen, of hy niet alsoo veel van Scharron, als Scharron, van Virgilius verschilde.

Maer dat overgeslagen, om niet in gelijcke mislach te vervallen, soo willen wy yder in sijn waerde laten, ende de Leser niet na onse, maer na sijn eygen smaeck laten oordeelen.

Vaer Wel.