Lente van het hart. Brieven van Tijl aan Neleke

[p. 172]

Ontmoeting

De goden waren ons dien dag niet goedgezind. We hadden allen mogelijken tegenslag, - je weet, op sommige dagen komt alles zoo samen om het je moeilijk te maken. Bandbreuk op een eenzamen weg, zoodat je enkele kilometers te voet moet tippelen, omdat je ook dàn juist moet vaststellen dat je je gerief vergeten hebt. Een val met je fiets en een gekneusde knie, die het rijden bemoeilijkt, en dergelijke minder amusante voorvalletjes. Om den ongeluksdag dan te besluiten, landden we aan in een eenzame streek. Tot driemaal toe hadden we geprobeerd in een schuur te mogen slapen, maar zonder succes. We werden nogal norsch afgewezen. We zaten dan een beetje mistroostig aan den boord van den weg, en waren aan 't overleggen of we dan toch onze kleine tent zouden opstellen. Ik moet je er dan nog bijvertellen, dat we sedert den vroegen morgen niets meer gegeten hadden, dan kan je je onze gemoedsstemming allicht voorstellen. Op dat oogenblik dacht Mercator niet meer aan de wereldkaart die hij eens geteekend had,

[p. 173]

maar droomde zoowel als ik van een stevig avondmaal en een frisschen teug bier.

Maar Gods hulp is nabij wanneer de nood het grootste is. Terwijl we mekaar mistroostig zaten te bekijken, kwam een boer op zijn maaimachine aangereden. Hij wenschte ons een karigen goedenavond en stopte. Terwijl hij zijn pijp aanstak, vroeg hij of we nog ver moesten. Wij antwoordden een beetje mistroostig, maar voelden onze hoop herleven. De boer monsterde ons met één blik - zooals de boeren dat kunnen, - en stelde ons dan voor, enkele dagen op zijn boerderij te verblijven, gratis kost en inwoon, op voorwaarde dat we hem in 't hooi zouden helpen. Zijn beide zonen waren nog krijgsgevangen en op zijn hof waren er armen tekort.

Wij dachten niet aan het werk dat hij ons voorstelde, maar begrepen slechts dat we nog eten dien avond zouden krijgen, frissche melk en misschien een stuk spek en brood, - en daarna een bed... Mein Liebchen, was willst du noch mehr! Wij sloegen dadelijk toe en zoowaar met veel enthousiasme. Wij immers hebben ook de waarde leeren schatten van rantsoenzegeltjes, van vet- en andere stoffen, met of zonder vitaminen, die nu eenmaal onontbeerlijk zijn om zelfs een stalen mensch recht te houden. Daarbij leek Mercator me nogal bleekjes in de laatste dagen, mijn eigen wezen had ik in langen tijd niet meer bezien!

Dan begon die kostelijke week op de boerderij, die ons weer nieuwe aspecten opende. Ik, Neleke, die altijd gedweept heb met boerenliteratuur, kon mijn theoretische kennis weer eens toetsen aan de werkelijkheid.

[p. 174]

Ik zeg je maar, dat hooien bij een snikheete temperatuur geen sinecuurtje is. Vooral in den namiddag is dat een helsch bedrijf. Het hooi zelf is dan broeiheet en de zon brandt in der werkelijkheid zoo heet op je rug, als ze het doet in Streuvels' boeken. Mercator's oogen draaiden nogal eens in hun kassen, alsof hij ging begeven, en telkens hij wat moed samenkreeg, steunde hij: ‘Hier blijven we in, dat is het einde.’ Om mijn droge keel en tong niet te forceeren, knikte ik enkel mijn bevestiging. Maar niettegenstaande alles hebben we uitgehouden, Neleke. We hebben heel de tweede snee van het hooi gekeerd, en nog eens gekeerd, en den oogst op groote kanen naar de hoeve gehaald.

Trouwens de zoele avonden vergoedden ons voor het slafelijke werk van den dag. Tegen den avond gingen we ons in de rivier afkoelen; dan naar huis, waar de moederlijke bezorgdheid van de boerin ons het leven zoo aangenaam mogelijk trachtte te maken, wat haar trouwens glansrijk lukte. En na het avondmaal zaten we dan samen op de bank buiten. Af en toe droeg de wind den geur aan van de dennen en van het hooi. Veel werd er niet gesproken, en toch voelden we ons met deze twee goede en moedige menschen één; we deelden met hen de

[p. 175]

onuitgesproken smart om de afwezigheid van hun zonen en verheugden ons, met de stille blijheid van een groote vreugde, dat de oogst goed was en het weer voordeelig. En onderwijl genoten we met kleine teugjes van den frisschen en geestrijken drank, dien de boerin met wijn en perziken had klaargemaakt en ons in prettige glaasjes had voorgezet. En wanneer die eenvoudige menschen op zoo een avond vroegen, of wij thuis een meisje hadden (zooals gewoonlijk bloosde Mercator bij zoo een vraag), voelde ik maar pas goed de innigheid van dat ver en gelukkig bezit.

Gewis, Neleke, waren we daar lang gebleven, maar de werkelijkheid liet zich gelden. Ons verlof is bijna voorbij en Vlaanderen roept! De goede boerenvrouw weende toen we weggingen, en ook wij voelden ons weemoedig. Nu richten we het stuur naar het heerlijke land onzer herkomst. Wij verheugen er ons om, ons Limburg weer te zien met zijn heerlijk-bloeiende hei en de vele vrienden. Wij zijn ongeduldig om de zoetgevooisde taal van ons volk weer te hooren en ons te vermeien in den heerlijken aanblik van het begenadigd-schoone Brabant. Wij willen nog eens - vóór het weer winter wordt, - door de Antwerpsche Kempen dwalen en ook het vruchtbare Westvlaanderen aandoen, om met het frissche beeld van ons land in het hart, weer opnieuw het schoone werk aan te vatten. Zoo schenke God ons nog vele jaren en vordere ons.