Lente van het hart. Brieven van Tijl aan Neleke

[p. 93]

Voorjaarsbedrijvigheid

Het kost den winter veel moeite om het terrein te ruimen en de dagen zijn als speelzieke kinderen, die elken morgen in iets anders hun genoegen zoeken. Den eenen dag vind je de aarde opnieuw bedekt met een dunne laag sneeuw, en den volgenden kom je nat thuis, omdat je door den regen overvallen werd. Op een goeien morgen sta je, wanneer je de blinden opengooit, van aangezicht tot aangezicht met het lentigste zonnetje dat er aan den hemel kan schijnen. Je fluit eens van blijde verrassing, terwijl je met de oogen knippert om aan dat ongewone licht te wennen. Je voelt een Franciscaansche neiging om zuster zon vriendelijke dingen te zeggen, maar je vreest dat je tijdens dit gekke gesprek zou kunnen verrast worden, en dan laat je het maar bij hartelijke knipoogjes.

Je meent dat je bij zoo'n weer wel zonder vest kan buitenkomen, en nog voor het ontbijt ben je in den tuin aan 't rondloopen. Je zou wel graag even tot aan het bosch wandelen om daar eens poolshoogte te nemen,

[p. 94]

maar over zooveel vrijen tijd beschik je nu eenmaal dezen morgen niet. Je hond doet anders wel zijn best om je in die richting mee te trekken. Hij ook is uitgelatener dan anders, en door zijn dwaze sprongen dwingt hij je gewoon met hem te stoeien en te spelen, totdat je beiden haast niet meer kunt. Dan verschijn je als een frisch jongmensch aan de ontbijttafel, om te vertellen dat het goede weer in de lucht zit en de goede tijd eindelijk daar is. Mijn vriend kan ik met zulk een nieuwtje niet uit zijn gewonen doen brengen: hij gaat in zulke omstandigheden gewoon door met gewetensvol zijn vierde boterhammetje te smeren en stelt zeer vriendelijk aan mijn adres vast, dat ik goed zou doen zijn voorbeeld na te volgen, wil ik straks niet nuchter de baan op moeten. Ik doe het dan ook, al kan ik niet nalaten ondertusschen ‘Lentestemmen’ te brommen, wat Mercator soms vreemde gezichten doet trekken, omdat mijn ontbijtende mond de zangwijze nu precies niet veredelt.

's Middags aan tafel is het dan groote conferentie over wat we nu allemaal zouden moeten doen. We zien geen einde aan onze plannen, zoo dringend veel werk ligt er ineens op de plank. Jackie moet onverwijld naar den ouden hovenier en hem boodschappen dat hij onze fruitboomen, den trots van mijn vriend, moet komen snoeien. Dan rijst de twistvraag op, wat we dit jaar in onzen tuin zullen zaaien en planten en hoe we hem zullen indeelen. Over de vroege aardappelen zijn we het dadelijk eens, want met onzen voorraad knollen komen we zeker niet toe tot Sint Jan. Wanneer mijn vriend echter vooruitzet, dat de frambozenstruiken in hun strijd voor levensruim-

[p. 95]

te overdrijven, ben ik er als de kippen bij om het goede recht van een mijner lievelingsvruchten te verdedigen. Misschien heeft hij wel gelijk, maar ik eet graag frambozen en onze tuin is groot genoeg om in een hoek een beetje overdrijving te dulden.

Mercator, dien ik als expert in zulke dingen beschouw, schijnt overigens te denken dat de oorlog nog een heel tijdje zal duren, want hij wenscht drastische maatregelen te treffen in verband met het doelmatige uitbaten van onzen grond. Zoo stelt hij voor, den bloemenkweek tot een minimum te herleiden en het weitje, dat we niet ver van het huis bezitten, te scheuren. Daarbij brengt hij argumenten te berde die een man van de corporatie zouden doen blozen van afgunst. Wat de bloemen betreft, geef ik echter niet toe. Ik kan toch zonder meer niet de vreugde verzaken het heele jaar door bloemen om me heen te zien, er is al zooveel dat je moet missen en aan een heel klein beetje egoïsme mag je bij uitzondering wel vasthouden. Te elfder ure heb ik dan toch een kleine toegeving gedaan, en zoo zijn we afgesproken dat ik den heelen zonnigen voorkant vol bloemen mag zetten. Zoodat, wanneer je ons zal komen bezoeken, Neleke, je als weleer door mij in de bloemen zal worden gezet. Onze tulpen steken trouwens al koen hun koppen boven en den eersten krokus heb ik reeds ontdekt. Maar ze zullen dus op hun eigen domein moeten blijven, terwijl de rest van den tuin nauwkeurig ingedeeld werd voor de aanplanting van nuttige groenten. Ons alaam hebben we op dien zonnigen lentedag ook geïnspecteerd: het zaad werd gereedgezet en de overalls klaargelegd om den vol-

[p. 96]

genden dag met frisschen moed het voorjaarswerk aan te vatten.

's Anderen daags echter was het buiten een treurig gedoe. De hemel was zoo grijs als een dweil en het regende mistroostig langzaam, zoodat er van tuinarbeid niets kon in huis komen. We hebben de kippen dan maar weer vrij spel gelaten in den hof en er stond niets anders op, dan van achter het venster te kijken naar de esbattementen van onze twee ganzen, die in het regenweertje hun gading vonden. Het zal een vroolijk leventje worden op ons hof, als onze hoenders willen doen wat wij er van verwachten.

Maar intusschen zitten we binnenshuis met het ongeduld en de zenuwachtigheid van de lente in ons. Het is te koud om zonder vuur te zitten en als je het aanmaakt, is het dadelijk te warm in de kamer. We voelen ons een beetje ontredderd omdat onze plannen zoo ineens in het water vielen. Daarbij komt nog, dat met de nieuwe zon de mooiste verwachting ontloken was. Ik was zoo blij dat de donkerte voor het licht ging wijken, want dan is het ook zooveel lichter door de dagen te gaan. Je doet alles met veel meer levenslust en de moeilijkste dingen gaan je vlug en vlot van de hand.

Ook mijn verlangen naar jou was door die eerste zon veel milder om dragen. Het laaide wel heviger op, maar ik kon het wachten verschalken, omdat de tijd buiten veel vlugger scheen te verglijden en ook omdat mijn eigen vroolijkheid de dagen vulde. Nu ik echter op dezen regenachtigen Maartschen namiddag door het venster in de verte kijk, voel ik me alleen en zoo gedrukt. Mijn

[p. 97]

vriend is naar de stad en in het huis is de ongezelligheid van het weer binnengedrongen. Ik heb een beetje voor je foto staan droomen, maar ik kan de herinnering van ons laatste samenzijn niet meer levend maken, zoolang dunkt het me geleden dat ik in je zuivere oogen heb mogen schouwen. Het is een vruchtelooze pijniging daar maar altijd mee bezig te zijn, en dan nog blijf ik aan die kwelling hangen, omdat ze me een beetje dichter bij jou brengt. Hoe ik de dagen ook tel of beschouw, het blijft een koud getal, dat moedeloos maakt en waarvan ik het einde niet kan zien. Zeg, Neleke, zal je dan niet gauw komen om met je hand de zorgen van mijn voorhoofd weg te streelen en zoo deze eenzaamheid te verdrijven?