Lente van het hart. Brieven van Tijl aan Neleke

[p. 87]

Heerlijkheid Leuven

Ik heb Leuven weergezien! Ze lag daar behaaglijk en stil in den avond, de gouden stad, en ontving me als een ouderen vriend, met een milden glimlach. Ik wist niet dadelijk wat ik haar zou vertellen, - je kent wel die bruske sensatie, dat je overstelpt wordt door een massa gevoelens en je daar toch geen woord voor vindt, - maar dat was ook niet noodig, we begrepen mekaar ook zoo. Ik kon haar niet genoeg bewonderen en ontdekte weer nieuwe facetten van haar schoonheid, die me nog meer van haar deden houden. Ze had zich in deze lente getooid met al haar sieraden en voor de gelegenheid schenen die, na de frissche regenbui, bijzonder net opgepoetst. Ze was zeer mooi.

Ze heeft me dan uitgenoodigd en als een kind dat

[p. 88]

zich verheugt in het groote feest, ben ik door haar heerlijk bezit gegaan. Eerst langs de vesten, die zich als een gordel van... - nu ja, je weet dat ik Max Havelaar gelezen heb! - en dan door de rust van de leege straten, die soms aan kloostergangen doen denken. Ik liep daar op veel herinneringen die me met een beetje weemoed begroetten, en voelde weer de goedheid van die mijn vrienden te mogen noemen. Met de vertrouwde heiligen heb ik een praatje gevoerd: Sint Pieter was in een goede bui en raakte maar niet uitgepraat over zijn stokpaardje, nog eens zijn kerk volledig en symmetrisch afgewerkt te zien. De heilige Geertrui had juist een beetje rust, - al haar kweekelingen waren op verlof! Ze keek met welgevallen hoe haar toren de zuivere lucht innaaldde en ze herinnerde me er natuurlijk aan, dat de bouwers van haar kerk geen enkelen nagel hadden noodig gehad om dat prachtstuk af te werken. Dat waren nog eens mannen, zei ze. Bij Sint Jacob was het al even stil en zelfs het klokje dat buiten den toren hangt, liet zich niet hooren. Ik heb hem dan maar niet gestoord, evenmin als Sint Kwinten, die zeer vroeg slapen scheen te zijn. Met Sint Michiel ben ik een eindje opgewandeld - het park was natuurlijk al gesloten, maar we zijn er toch ingeraakt, - en op de bank onder een van de groote kastanjeboomen hebben we samen een uurtje prettig gepraat. Ik kon niet veel zeggen en zuchtte van genot: heerlijkheid Leuven! Dat was genoeg om Sint Michiel te doen loskomen.

Ja, zei hij, heerlijkheid Leuven. Ik herinner me nog hoe ze er gekomen is, want ik was er bij toen het ge-

[p. 89]

beurde. Onze Lieve Heer had de heele wereld geschapen, den hemel en de aarde, zooals dat in de Gewijde Geschiedenis staat, en al de engelen hadden geen oogen genoeg om al die wonderbare schoonheid te bewonderen. De Heer lachte fijntjes toen Hij dat zag en hoorde, want we hadden nog alles niet gezien. Wat tot stand gekomen was, was nog maar een begin, de noodige oefening voordat ge aan een meesterwerk kunt beginnen. Hij bakende dan een groot stuk land af en begon dat met Zijn heilige handen te modeleeren, zoodat er zachte dalen ontstonden en lichte heuvelen. Op dien grond - dien Hij Brabant noemde, - bracht Hij dan alles samen wat de wereld schoon maakt: het vruchtbare land en de groene weiden langs een kronkelende rivier die nu Dij le heet; andere stukken bezette Hij met bosch, waarin de beuken en eiken rechter stammen hebben dan elders en de dennen geuren als nergens anders; meer naar het noorden kwam een vlek hei. Berg en vlakte verwerkte Hij tot een pure harmonie, zoodat nooit een schepsel in een menschenleven die schoonheid kan moe worden. Zoo werd dit land - waarvan Leuven het hart is, - het spiegelbeeld van de schoonheid der wereld. Dat hebben ook de graven van Brabant begrepen toen ze Leuven tot hoofdplaats kozen vóór Brussel, en het is triestig dat er een van hun opvolgers, door een geschiedkundige vergissing, naar Brussel verhuisd is.

Het was laat op den avond geworden, Neleke. Ik moest aan jou denken, hoe ik je in deze stad gekend heb en hoe dit ons leven heeft gemerkt. Ach, Neleke, ik heb Leuven weergezien.