Lente van het hart. Brieven van Tijl aan Neleke

[p. 70]

De wind waait

Het is nu niet omdat ik in een vorig briefje over de lente geschreven heb, dat het seizoen zich daaraan iets gelegen laat. Integendeel! Vandaag waait het hier zoo lekker om het huis, dat Mercator al twee keer is gaan kijken of het dak nog wel op zijn plaats zat. Daarbij striemt de regen zoo vroolijk tegen de ruiten, dat mijn goede vriend het woord ‘hondenweer’ moduleert naar de verschillende fasen van zijn gemoedstoestand, want het venster is al eens brusk opengevlogen en de wind heeft die kans benut om al zijn papieren even te laten opdwarrelen. Dat ik daarbij lach, is zeker niet mooi van me, maar wat wil je, Neleke!

Ik zit hier frisch, jong en blozend en geniet langzaam van een heet kopje thee. Denk nu niet dat ik dat burgerlijk-geraffineerd doe, nee, daarvoor voel ik me werkelijk te springlevend. Stel je nu voor dat ik dezen namiddag zoo roekeloos geweest ben, - dat adjectief is niet van mij, - om tijdens een vrij uurtje toch te gaan wandelen. Een sentimenteel tochtje kon dat nu precies niet ge-

[p. 71]

noemd worden. Op sommige oogenblikken sneed de wind me zoo hardnekkig en kordaat den pas af, dat ik dacht dat hij me met een stoot terug beneden den berg zou brengen. Het was dan een heerlijke strijd. De weg was moeilijk en modderig, de wind rukte aan mijn regenjas en blies al de lucht voor mijn mond weg, zoodat ik moest happen om mijn longen werk te geven; de regen bekogelde me met dolle vlagen en gauw was ik kletsnat! Maar den top van den berg heb ik bereikt! En in de eenzaamheid van dat oogenblik heb ik daar tusschen wind en weer zoo iets ongewoons gevoeld, dat ik bij de eerste gelegenheid zoo een tocht herhaal, om de oerelementen opnieuw zoo dicht te benaderen.

Toen ik thuiskwam, was ik niet toonbaar, - kletsnat en bemodderd, - maar een gelukkig man. Mijn vriend had zoo iets voorzien. Ik kreeg dadelijk een bad en nu zit ik hier te genieten van mijn kopje thee, dat me weer heelemaal warm maakt. En er leeft iets meer in mij, iets dat ik van daarboven heb meegebracht en nu in mij krachtig brandt. En Beethoven's Negende Symphonie komt dat nog aanvullen.

Zoo weet je meteen dat we muziek in huis hebben, Neleke. Ik heb den aankoop van een radiotoestel op ons uitgaven-budget niet zien staan, maar het ding is er. Dat is natuurlijk weer het werk van Mercator, die de laatste dagen geheimzinnig aan 't knutselen geweest is en vandaag triomfantelijk met zijn werk uitpakte. Gewis, het is geen up to date model dat we bezitten, maar het brengt ons muziek, ook al moeten we eens wat lang aan twee knopjes tegelijk morrelen.

[p. 72]

Neleke, met Onze Lieve Vrouw-Lichtmis is onze levensvreugd nog vaster geworden. Aan het einde van deze korte maand komt de lente. Wat al schoone dagen wachten ons weer!