Lente van het hart. Brieven van Tijl aan Neleke

[p. 32]

Een nieuw gezicht aan den haard

Jackie heet het jochie dat zich in ons huis een vaste plaats heeft verworven.

Denk nu echter maar niet dat er hier een blijde geboorte heeft plaatsgehad, want het baasje in kwestie was elf jaar oud toen hij onze wereld kwam binnengestapt. Op minder dan een uur had hij zijn tenten opgeslagen in onze studio en vast even vlug in onze harten. Sindsdien kennen we de vreugde en ook een beetje de verantwoordelijkheid van het voedstervaderschap, wat Mercator in een filosofisch moment doet zeggen, dat het een uitstekende voorbereiding is tot het sacrament des huwelijks...

Van zoo gauw Jackie je aankijkt met zijn oolijkglinsterenden glimlach en je daarbij joviaal begroet, ben je voor hem gewonnen. Hij kwam hier aan met een boodschap en bezat onze vriendschap toen hij terug den berg afging. De kennismaking stond feitelijk in het teeken van Mercator's wereldbol. Jackie kreeg door de openstaande deur dat meubel in 't oog, terwijl

[p. 33]

hij in de gang wachtte. Dat scheen hem een voldoende reden om nadere vriendschapsbetrekkingen aan te knoopen. Hij deelde dan ook zeer mild aan Mercator mee, dat ze op school ook zoo een ding hadden, maar dat het bijlange zoo schoon niet was als ons blutsloos exemplaar. Mercator, die voor blonde kopjes en blauwe kijkers altijd een impulsief zwak heeft gehad, voelde zich na dat compliment gedwongen het manneke uit te



noodigen het voorwerp van zijn bewondering wat nader te komen bekijken, wat Jackie bereidwillig deed. Zoo werd hij via de aardrijkskunde bij ons binnengeloodst.

Hij kreeg gauw een koekje en een kop koffie. Na dat blijk van sympathie onzerzijds bleef het kereltje niet ten achteren en ontvouwde ons zeer meedeelzaam stukjes van zijn wereldbeschouwing, waaraan hij zelfs zijn eigen beschouwingen over den oorlog wist vast te knoopen. We kwamen al gauw te weten dat hij bijna de jongste was uit een gezin van tien kinderen, waarvan de vader een Vlaming en de moeder een Waalsche was. Je kon het hem zoo aanzien, dat ze het bij hem thuis niet erg breed hadden, wat hij trouwens zelf zeer naïef bevestigde door te zeggen, dat hij voor een boterham met boter en jam graag wat een boodschap deed. Toen we hem wat later mee met ons aan tafel deden zitten, informeerde hij enthousiast of hij ons van zijn kant geen plezier kon doen...

[p. 34]

Op dit voorstel zijn we zonder overleg dadelijk ingegaan en we hebben Jackie aangesteld om na schooltijd en op de verlofdagen bij ons in functie te treden. Deze overeenkomst werd met een plechtigen handdruk bezegeld. Zoo hebben we nu een kleinen gezel, waaraan we haast elken dag onze vreugde hebben en dien we niet graag meer zouden willen missen. Vooral sinds hij op eigen initiatief het schoenpoetsen op zich heeft genomen, - aan deze karwei hebben we altijd een broertje dood gehad! - kan hij in onze oogen geen kwaad meer doen. Mercator staat zeer bereidwillig een goed deel van zijn rantsoen af, - zoowaar van zijn besten maaltijd! - en is verder dikwijls druk bezig om aan het ventje de eerste serieuze aardrijkskundige beginselen bij te brengen, terwijl ik zijn Nederlandsch probeer te schaven. Het verstand van onzen kleinen beschermeling verbaast ons steeds opnieuw en we koesteren reeds heel wat plannen te zijnen opzichte.

Gisteren kreeg hij een tot zijn maat herleid pakje aan en als hij nu de kans klaar ziet, neemt hij fier als een pauw den dienst als portier waar. Verder kan je hem op alle oogenblikken ergens in het huis of in den tuin ontmoeten, tenzij hij zich een paar uurtjes verlof gunt om met zijn kornuiten te gaan voetballen. Ik zeg je maar, Neleke, Jackie is een leuke kleuter, dien je ons gewis kan benijden!