Lente van het hart. Brieven van Tijl aan Neleke

[p. 35]

Sint Niklaas

Nog zitten mijn gedachten vast aan de stemming van dit feestelijk week-einde, aan den geur van uw haar en de vreugde van het St.-Niklaasfeest. Het was goed weer eens bij mekaar te zijn, mekaar eens in de oogen te zien en te spreken over de dingen die ons na aan het hart liggen. Het geeft zoo een koninklijk gevoel van blijheid en sterkte wanneer ik je naast me voel, want in je serenen glimlach heb ik steeds het schoonste vertrouwen geput voor de toekomst. Na zoo een bezoek voel ik me zoo een heel ander jongmensch en is het aanschijn der aarde zooveel schooner geworden. En daartegen vermogen mist, regen of andere kalamiteiten niet het minste.

Het begon reeds toen we mekaar vonden in de drukte van het station. Onze begroeting was niet uitbundig te midden van al die vreemde menschen, maar ik voel nu nog den sterkenden druk van je hand en raad soms even

[p. 36]

weer dat stil en rustig gevoel, dat ik in mij voelde deinen toen je je oogen vragend en dan blij-voldaan over mij liet gaan. Ik geloof niet dat ons wederzien ooit zoo woordenloos is geweest als dezen keer, maar nog nooit is de herinnering me zoo klaar bijgebleven als nu.

Zelfs de tocht door de speelgoedafdeling van dat groote warenhuis kon onze blijdschap niet temperen, al voelden we ons ook wrevelig worden wanneer die onthutsende prijzen als mokerslagen op ons inwerkten. Je zou daar zoowaar gaan gelooven hebben, dat St.-Niklaas een heilige voor rijke menschen is en je moest iets bitters in je keel voelen, als je zoo een sjofele vrouw dubbend voor dien overvloed zag staan. Het was werkelijk heelemaal iets voor u om die ongewone verschijning op te merken en haar ineens en impulsief die groote blokjesdoos in de handen te duwen, en mij meteen met een blik te helpen om daar nog iets bij te doen. Het onthutst-blij gelaat van de vrouw en haar poover verzoek om te danken moest je wel erg ontroeren, dat je me ineens bij de hand trok om in het gewoel te verdwijnen. Ach, dat gouden hart van je, Neleke!

Juist om die goedheid des harten, die jou zoo eigen is, ben je me lief. Ik hou van dat eenvoudig gebaar waarmee jij ergens vreugde brengt, en misschien wel evenveel van de kinderlijkheid waarmee je in deze vreugde deelt. Je doet dit alles zoo natuurlijk. Wanneer we dienzelfden avond nog op je eigen dorp die kinderrijke familie zijn gaan bezoeken, waarvan de vader nog altijd krijgsgevangen is, heb ik zeker meer genoten dan de opgetogen kleuters die de geschenken kregen. Het spijt me werke-

[p. 37]

lijk heelemaal niet, dat we van den korten tijd dien we samen konden zijn, nog die paar uurtjes hebben afgenomen om wat goed te doen. Want ik geloof dat juist die ons zooveel rijker gemaakt hebben.

Trouwens we hebben ook ons deel gehad. Hebben we ons samen niet kostelijk geamuseerd terwijl we met grijze komiteitsbloem al die speculazen honden, katten en andere dieren hebben gekneed, gevormd en gebakken? Was het niet hemelsch, daartusschen ineens die langzame wals te dansen op de meesleepende tonen van het liedje dat reeds aan Mei denkt als het December zegt? En die rustige wandeling langs de dennenbosschen en in de hei met de vroeg rood-ondergaande zon? Neleke, zijn we geen twee dagen koningskinderen geweest?

Mercator is er nog altijd het hart van in dat hij niet is kunnen meekomen, maar het ging dezen keer heelemaal niet. Daarbij loopt hij nog over wat anders te piekeren. Met een fatalistisch gebaar heeft hij me een krantenknipsel laten lezen, waarin werd meegedeeld dat alle mannen boven de zeven-en-twintig jaar verplicht worden te trouwen. Het eigenaardige van het geval is echter, dat hij me niet wil uitleggen wat hem het ergste tegenvalt: is het de vrees dat dit bevel hier ook eerstdaags in zwang komt, of spijt dat deze bepaling alleen in Bulgarije kracht van wet heeft?

Intusschen maan ik hem maar aan onze kamer warm te houden, want ik ben hier met een keelpijn aangekomen die er erg griepachtig uitziet. En dat is nu werkelijk geen oogenblik om daarmee te beginnen. Dat denkt

[p. 38]

mijn vriend ook en hij bewerkt me daarom met aspirines en andere gorgeldrankjes om het ergste te voorkomen. Ik tracht hem dan een beetje te vleien en zeg, dat dit een goede oefening is voor een toekomstig huisvader. Hij gewaardigt zich echter niet op zoo iets in te gaan. Nu, hopelijk halen zijn goede zorgen het.