Lente van het hart. Brieven van Tijl aan Neleke

[p. 22]

De intrek

De eerste sneeuw lag op de heuvels toen we opnieuw den tocht naar ons landhuisje aanvaardden. De lucht was helder en frisch, maar nog niet wintersch koud. We hadden trouwens niet veel tijd om de natuur te bewonderen, - Mercator beweerde alleen, dat die eerste sneeuw op dezen dag een goed voorteeken was, ik vraag me nog altijd af waarom, - want we waren vol verwachting om ‘ons’ huis als rechtmatige bezitters opnieuw te betreden. Daarbij hadden we onze handen vol om een paar pakken naar boven te sjouwen. We hadden alvast enkele voorwerpen meegenomen die ons voor de eerste dagen een minimum van comfort moesten bezorgen. Dat was een heel karweitje, al diende Mercator's fiets als lastdier. 'n Beetje later zou een karretje ons de schrale meubeltjes brengen, die we reeds konden bemachtigen. Naar ons de notaris had verzekerd, moest er in een van

[p. 23]

de kelders nog wat brandhout voorradig liggen, waarmee we een eerste vuur konden aansteken.

Die notaris van ons is een aardige oude heer, zoo iemand die het hart op de rechte plaats heeft en voor wien je dadelijk sympathie gaat koesteren. Mercator, die anders niet gemakkelijk te winnen is, was dadelijk met hem ingenomen. (Misschien hoopt hij met hem later over politiek te kunnen discussieeren!) In elk geval was hij uiterst inschikkelijk (de notaris natuurlijk). Ik geloof zelfs dat hij ons een beetje benijdde, toen we iets van onze plannen lieten hooren, en het afwerken der materieele en financieele aangelegenheden liepen dan ook zeer vlot van stapel. Hij hield ons zoowaar voor het middageten en toen we aan de koffie waren, - natuurlijk, boonenkoffie-drinkende menschen zijn altijd goed! - was hij reeds onze bondgenoot geworden. Hij had daar nog wat balatum staan, dat hij ons graag ter beschikking stelde en zijn charmante mevrouw wist op den zolder nog een groot schrijfbureau, dat daar maar juist in den weg stond. We zouden hun werkelijk een dienst bewijzen als we het wilden wegnemen. (Mercator's gezicht bewees dat hij daartoe bereid was!) We kregen niet eens de gelegenheid om te danken, want de zoon en de twee dochters kwamen ook al met suggesties aandragen. Als we hen wilden gelooven, zouden we een echt goed werk doen met daar nog een paar meubeltjes bij te nemen, want op dien zolder kon je niet op, zoo vol stond het er. Dat hadden ze nog pas bemerkt toen ze naar een oud foto-album zochten. Zie, Neleke, ik geloof dat er overal op de wereld goede menschen zijn,

[p. 24]

maar toch is het altijd een heerlijke en blijde verrassing wanneer je er tegenkomt. Bij hen zie je het leven altijd zooveel, milder.

Toen we dan dien voormiddag ‘thuis’ kwamen, zijn we als twee jongens door het huis gehold, omdat we alle kamers tegelijk nog eens opnieuw wilden zien. Na een half uur rond-, in- en uitloopen (heb ik je al verteld dat het spitsdak groen is?), bedaarde onze zenuwachtigheid een beetje en begonnen we aan de inrichting te denken. Mercator pakte eerst een groot valies uit, dat zijn broer hem had nagestuurd. Een mooi eiken kruisbeeld lag van boven. We waren beiden zeer ontroerd en spraken geen woord. We gingen naar de studio, die voor ons het hart van het huis is, en daar kreeg dit prachtige geschenk de eereplaats. Een oogenblik zijn we er blijven voorstaan. De Heer make dit stuk leven vruchtbaar.

Intusschen was het boertje daar met zijn lading. Eerst en vooral werd het kacheltje opgesteld in ons hoofdkwartier. Dan kwam de schrijftafel, waaraan ik trouwens op dit oogenblik reeds zit te schrijven, terwijl Mercator zijn beste krachten aan het vuur wijdt. Waar hij vroeger al eens grommelde dat ik altijd met schrijven bezig was, is hij nu wat humaner geworden en zette me zelfs aan je een bericht over onzen toestand over te maken. Misschien steekt daar wel iets achter, tenzij de invloed van het nieuwe milieu hier reeds op hem begint in te werken.

Trots al onze bezigheden, vergeten wij al de feestdagen niet die we deze maand mogen vieren. Met St.

[p. 25]

Niklaas komen we je misschien opzoeken. Dan zouden we je alles kunnen vertellen, wat we beleefd hebben en hoe we er voorstaan. We hopen ook voor 13 December een soort logeerkamer in orde te krijgen, want dien dag brengt de heilige Lucia niet alleen het nieuwe licht, maar is het ook de feestdag van onzen vriend Joos. En al staat zijn patroonheilige alleen in de zeer serieuze kalenders vermeld en twijfelt er hier en daar een ongeloovige Thomas of die heilige wel bestaat, toch willen wij, die het weten, hem dien dag bij ons hebben. En zoo willen we samen met de vreugde in het hart naar Kerstmis gaan.