Lente van het hart. Brieven van Tijl aan Neleke

[p. 16]

Najaar

Het kan somtijds gebeuren dat je 'n heelen tijd beziggehouden wordt door een heelen boel schijnbaar kapitale dingen, - achteraf blijken dat dikwijls prullen te zijn, - die je de rest van de wereld doen vergeten. Op een herfstzonnigen namiddag loop je dan zoo een beetje rond, zonder dat je maar in de verste verte aan het doel van dat kuieren denkt. Je laat je maar gaan, beantwoordt gedachteloos den welgemeenden groet van de eenvoudige menschen die je op de landwegen tegenkomt en piekert er maar lustig op los. Een kruispunt houdt je een oogenblik op, je kijkt eens rond en je staat voor de verrassing. Je bent den herfst binnengewandeld!

Je wordt door een kleurenweelde overrompeld waarvan je de fijnste schakeering wil opdrinken. Je weet niet wat je het meest moet bewonderen, zoo overvloedig komt die schoonheid op je aan. Je zoekt een naam voor dat fijn afwisselend en toch harmonieerend kleurenspel, waarin het standvastig groen der trouwe dennen den toon probeert aan te geven. Maar het bruin en het geel

[p. 17]

en liet brons en de oker en het eigenaardige rood wedijveren ernstig mee om je in de war te brengen, en je verzaakt er dan maar aan namen te zoeken voor al de tonen in dat rijke landschap, dat je weer eens precies voor den eersten keer goed bewondert.

Je wordt den zerpen geur gewaar van het najaar met zijn doode blaren, die vallen en wirrelen en op den grond een vlekje meer gaan weven aan het bonte tapijt dat daar reeds ligt uitgespreid. Je voelt den herfstwind



die op de hoogte sterker waait en met gekke vlagen de doode blaren nog een laatsten keer op warrelt. En je voelt iets kurieus! Je ziet een weemoed in dezen stervensnood en je wordt in jezelf iets gewaar dat daar gaat op afstemmen. En toch verweekt je gemoedsstemming niet. Je begint zoowaar ineens zacht te glimlachen. Je ademt eens flink door en 't is net of de frissche lucht door je heele lichaam dringt, en daar meteen maar een groote opruiming houdt.

Je ontdekt nu ook leven in dat wijde land: een boer die met zijn stuntelige kar door de velden kronkelt, kranen die luguber probeeren te krassen, koeien en schapen die zich aan het laatste gras te goed doen. Je hoort den goedgezinden klank in den groet van het schapenhoedstertje en geniet weer van de zangerigheid waarmee de menschen uit de streek spreken. Je beseft voor den zooveelsten keer, en toch is dat weer

[p. 18]

nieuw, dat Onze Lieve Heer een schoone wereld gemaakt heeft en je daarbij een paar oogen schonk, die je alleen maar moet gebruiken om van deze schepping te genieten.

Dit is nu het dubbelzinnig seizoen, Neleke. Het verlokt en verleidt en wiegt je met zijn schoonheid, en toch weet je ook dat het de wintersche dagen aanmeldt. Wie er nu nog een moeder heeft, is gelukkig, want zij legt de trui klaar die je straks zal noodig hebben. Ofwel denkt een zuster of een verloofde daaraan en verrast je dezer dagen met zoo een zelfgebreid schattig ding, waarmee je het den heelen winter warm zal hebben. En je denkt er dan maar liefst niet aan, dat zoo'n dingen in de uitstalramen drie- of vierhonderd frank geteekend staan...

Wie nu om den tijd dat de lichten worden aangestoken geen gezelligen thuis heeft, is een arm mensch. Allerheiligen leidt die lange avonden in, die je dan toch weer heerlijk met werk kan vullen. Op Allerzielen zullen we aan de graven staan van hen die ons dierbaar waren en wier liefde nu nog in ons leeft. En we zullen bidden en bloemen dragen en de afwezigheid scherper aanvoelen. En de bloemen zullen witte chrysanten zijn, de laatste najaarsbloemen en de tooi der dooden.