Lente van het hart. Brieven van Tijl aan Neleke

[p. 12]

Ubi bene, ibi patria

In het stadje waar ik nu mijn tijd doorbreng, zijn de dagen gulden schakels van een gelukkig bestaan. Wel glijdt alles rustig voorbij en zijn het steeds de eendere dingen die weerkeeren en me bezig vinden. Maar in mezelf draag ik de weelde van het schoone leven; en mijn haft en mijn ziel en ook mijn geest scheppen onvermoeibaar steeds nieuwe oogenblikken, die zoovele heldere bakens zijn in het geordend verloop der uren, die al eens eenzaam gaan schijnen of met heimwee omringen. Ik was nooit zoo jong en levenslustig. Ik bouw overmoedig nieuwe werelden, vergruizel veel van het oude en draag nog in mij het schoone vertrouwen, om steeds weer aan een nieuw begin te denken. En het beste van al is dan nog, dat ik trots alles dezen keer het verband niet laat ontglippen dat me aan de dagelijksche dingen vasthoudt.

Er zijn daar, Neleke, de onbekommerde tochten waarvan ik geniet als een schooljongen met vacantie. Ik hou van steegjes en ouderwetsche huizen, maar zou

[p. 13]

niet graag in deze besloten ruimte de lichtende dagen die onophoudelijk aanrukken, willen slijten. Zoo gebeurt het dat ik, na een romantisch slenteruurtje langs bochtige straatjes en andere haast middeleeuwsche eigenaardigheden, langs een hellenden weg de stad uitga om daarboven den ruk te vinden van den Novemberstorm. Aan je voeten ligt dan een ingedommeld stadje: daarachter deint en helt een nog groen weidenlandschap, dat op de kim door boomen wordt afgesloten en dat je door meer dan een gelijkenis aan de Vogezen doet denken. Het komt dan weleens voor, dat je door die ruime schoonheid gaat lyrisch worden en je je aan een paar slechte verzen waagt. Uiteindelijk zucht je dan gewoonlijk: Hier is het goed. Laat ons hier drie tenten bouwen... Intusschen weet je natuurlijk zeer goed, dat er van zoo een natuursprookje in dezen modernen tijd niets meer kan terechtkomen.

Maar het onmogelijke kan ook al eens mogelijk zijn.



Zoo kan je ineens ontdekken, juist wanneer je een beetje spijtig wil weggaan, dat er achter je rug een kleine, smaakvol gebouwde bungalow staat, die de heele streek beheerscht. Plots is het landschap weg en de weiden, de bosschen en ook de hemel. Je kijkt nog enkel gefascineerd naar een plaatje, waarop in ronde letters werd aangebracht: dat je dit prettig huisje kan huren. Je loert voorzichtig door het venster en vindt een half-cirkelvormig

[p. 14]

gebouwde studio, die precies naar je eigen aanwijzingen werd gebouwd. En dan begint het mooie spel.

Je zit in die kamer voor een eiken bureau en schrijft. Het warme licht zorgt voor een bizondere kleur, die de stemming van huiselijkheid en warmte aanvult. Boeken, je lievelingsboeken droomen uit vele practisch aangebrachte rekken en op de schouw leidt een modern bruin klokje de kadans van deze gezelligheid. Aan de muren hangen Toorop's ideëele voorstelling van de Liefde en Schiestl's schamele Kerstscène, zoo handig en smaakvol geschikt als je dat vroeger eens zelf te vergeefs hebt probeeren te doen. Er vlot in de kamer wat rook van een sigaret die gerookt werd en straks krijg je vast een kop koffie om het werk te verlevendigen.

Maar dan komt nog de mooiste verrassing. In den lagen clubzetel bij den haard zit jij, Neleke. Ik laat mijn oogen streelend rusten op je bruine haren en bewonder het profiel van je fijn gelaat, waarover de zachtheid ligt van een innige tevredenheid. Ik geniet de frischheid van je bevallig kleed en nu je je oogen stralend op mij richt...

*

Dan sprak de nuchtere Lamme Goedzak: Wie weet wat je moet betalen om dit huis te huren! Wat moet het koud zijn in zoo een gebouw, dat daar gansch alleen staat en dan nog op een onbeschutte hoogte. Man, waar ga je de kolen halen? Je krijgt niet eens genoeg om je keukenvuur aan te houden. En hoe wil je dat huis gemeubeld krijgen? Een slaapkamer alleen kost zoo-

[p. 15]

wat 20.000 fr. Elken dag moet je de helling beklimmen om thuis te komen en dan woon je nog op een kwartier van het stadscentrum. De winter staat voor de deur. Ben je gek om aan zoo iets te denken? Het leven is geen droompje!

*

Neleke, denk niet dat ik door de trouwwoede ben aangegrepen, die op dit oogenblik op alle stadhuizen de trouwers als paddestoelen uit den grond doet opschieten. Ach nee, zoover zijn we nog lang niet. Ik loop enkel weer met een plannetje rond. Maar het huisje waarover ik je sprak, zal ik ‘Rust in den storm’ heeten, en daar wil ik geding houden met het welen het wee van de komende dagen.