Uit de ouwe speeldoos...

[p. 131]

Zusterke-Begijn

Een laag-gezeten huizeke,
geteekend met een kruizeke,
is 't Godgewijde kluizeke

van zusterke-Begijn;

't kon grooter zijn, 't kon lustiger,
maar heiliger, of rustiger,

maar liever kon 't niet zijn.

En treedt gij over 't drempeltje
in 't hagelwitte tempeltje
van 't Godgewijde exempeltje

ge ziet bij 't fijn gordijn,

in 't poeder-ziftend zonneke,
het vlug en vlijtig nonneke,

oud Zusterke-Begijn.

Het zit, voorzichtig knippende,
hier stekende, daar stippende,
papier en tijd versnippende,

en frutselt hoe of wat...

[p. 132]

 

of slentert eens door 't kamertje,

 

of leest in Thomas-Hamertje

 

een vroom-beduimeld blad.

 

 

 

En klinkt het kloosterbelleke,

 

ze sluit het stille celleke

 

en drentelt naar 't kapelleke

 

met de oogen neergeslaan;

 

en knielt er op het zedigste

 

en prevelt op het vredigste

 

en laat heur zieltje gaan...

 

 

 

En heel dit zieltje ontvouwende,

 

en 't door en door beschouwende,

 

klopt ze op heur harte rouwende:

 

‘'k Heb zooveel kwaad gedaan;

 

dat mij de Heer geduldige,

 

ik wil me niet ontschuldigen,

 

'k zal beteren voortaan.’

 

 

 

En roerloos op het zitteltje

 

het leest nu nog een titteltje

 

uit Cruysse's vroom kapitteltje:

 

den donckren Siele-nacht;

 

en zegent zich een kruizeke -

 

en nu met spoed naar 't kluizeke,

 

waar 't kantekussen wacht.

 

 

 

Zoo varen duifjes, schuivende,

 

zich met geen stof bestuivende,

 

maar in den koepel wuivende

 

van 't zuiverst kristallijn:

 

gezegend zijn die leventjes!

 

ze raken de aard maar eventjes

 

lijk Zusterke-Begijn.