Heiruiker (1935)

Heiruiker

(1935)–Emiel Fleerackers– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 153]
Lievenscantate I. O Vlaamsche jeugd, hier toegesneld met wapprende banieren, om weer een broeder Christi-held met hart en ziel te vieren! Banieren, rijst! en gij, klaroenen, klinkt! Verbiest, De Smet en Damiaan, hier rijst hun jongste broeder, en fier wij in hun stralen staan: al zoons van ééne moeder! Banieren, rijst! en gij, klaroenen, klinkt! Waar leeft een volk, dat zonen kweekt als milde moeder Vlaanderen? het volk dat naar de krone steekt, de kroon van moeder Vlaanderen? Banieren, rijst! en gij, klaroenen, klinkt!

[pagina 154]
II. In deze groene velden, hier groeide en bloeide hij in stille deugd en vreugde, een knaapje zooals wij! Maar als hij de oogen gaan liet op dit landschap, zoo breed, zoo groen, en met de zon op 't hoogst, daar bloeide een ander landschap in zijn ziele, een veld dat wijd en wit stond van den oogst. Dan ging zijn droom naar verre vreemde landen, en naar dit droomland, heel zijn hart ging mee! Het was het land der millioenen zielen, de millioenen zielen overzee! Ridder toen der kruisbaniere, gloeide zijn harte van de vlam, gilde zijn harte de ouwe leuze: Ad majorem Dei gloriam! Excelsior!
III. ‘Daar ligt een schip en spant en touwt den kabel die 't gebonden houdt; in rep en in roere staat alles aan boord, en hoog in de vlagge daar brandt het woord: Excelsior!’Ga naar voetnoot(1) Een jong man staat en slaat: vaarwel! aan zijn huis en zijn ouders en al: vaarwel! een vaarwel aan Verriest! aan Berten: vaarwel! de torens en tinnen van Vlaanderen: vaarwel! En rood in de vlagge waait het woord, wit op de baren zwaait het woord, een vliegende blauwvoet kraait het woord, en heet in zijn borste laait het woord: Excelsior!
[pagina 155]
Excelsior! het hooge woord, dat hooge zielen spant en spoort, al hooger steeds en hooger voort: Excelsior! Dat zwakken sterk stelt, kleinen groot, dat al wat laag is, dor en dood, met beide voeten stampt en stoot: Excelsior! Dat lacht met zon- en zeegeweld, dat voert naar 't verre vreemde veld, waar 't licht van de idealen zwelt: Excelsior! Dat straalt in 't oog, dat trilt in 't bloed; dat sterven doet, wat sterven moet; dat sterven doet; dat leven doet: Excelsior! Excelsior! Excelsior!
IV. En overzee gekomen in 't hoogland van zijn droomen, hij ging zijn gang en zong den zielezang: Nu rijze 't licht, de dageraad! Ik ga en strooie 't heilig zaad; O! mocht voor ieder zaad gezaaid een eeuwge Christenziel gemaaid! Heer! zegen het zaad! Dit is voor Indië 't heilig uur! Ik sla de vonk en wekke 't vuur; O! dat dit oude heerlijk land als één vlam voor uw altaar brand'! Heer zegen het vuur! Ziehier mijn zweet, ziehier mijn bloed de liefde schenkt met overvloed; wat geeft het dat ik sterve en stort, als Chota-Nagpur christen wordt? Heer zegen dit bloed!’
[pagina 156]
Zoo zong hij over 't groote land, stak zoo dit groote land in brand, tot afgezwoegd en afgejaagd, dit alverslindend vlamgeweld zijn eigen hart heeft neergeveld... Banieren buigt! en gij, karoenen, klaagt!
V. Banieren, rijst! en gij, klaroenen, klinkt! Daar is geen sterven voor wie sterft en stervend, 't hoogste leven erft! Excelsior! Laat storten al wat storten wil; het kleine leven staat maar stil! Excelsior! Het groote leven gaat zijn gang en zingt zijn eeuwgen zegezang: Excelsior! Die lesse leer ons, wonder man! leer ons de hooge lesse van Excelsior! Rijs in ons midden hier te paard, en hijsch het kruis ten hemelwaart! Excelsior! Waar gij in 't hart van Vlaanderen staat, leer ons den durf, de heilge daad: Excelsior! Wijl triomfeerend 's meesters lied Naar u toe tot de sterren schiet:
VI. ‘O Vlaamsche held, die honderdenGa naar voetnoot(1) geheiligd door uw hand, met ons hiet evenkersten zijn in 't verre en vreemde land.
[pagina 157]
Refrein: Blijft werken nog, en wekt in ons een vonkske van de vlam, die 't heidendom in brande stak, die u het leven nam! O Vlaming, die ter dood getrouw, aan God, aan zede en taal, uw eigen volk liet de erfenis van uwen zegepraal. Refrein: Blijft werken nog, en won den loon uw nooit vermoeide hand, zij werve en wende er meer van ons naar 't vreemde en verre land! Slotzang: Dan blijft het dierbaar plekske grond dat zulke mannen droeg, zijn waarlijk vlaamsche kinderen toch immer groot genoeg!’	voetnoot(1) Uit Gezelle's Excelsior, een navolging van Longfellow's gedicht. voetnoot(1) Deze slotverzen zijn, behoudens verplaatsing van een strophe, het bekende gedicht van Gezelle op P. Lievens.

Vorige Volgende