Turkenvespers

[p. 320]

42 Persen

Juffrouw Kamenow was in hevige verwarring geraakt toen ik haar vertelde dat er van een arts en laat staan een hofarts, geen sprake kon zijn. Het gegrom van de naderende vliegtuigen maakte haar opeens bang. ‘Ik wil er uit,’ riep ze, ‘ik wil er uit.’ Het kostte me de grootste moeite haar ervan te overtuigen dat dat gezien haar gewicht en de situatie niet mogelijk was. Haar geweldige lichaam begon hevig te zweten. Ik nam de lakens weg en bette haar voorhoofd. Ze greep zich vast aan de spijlen van het ledikant en begon te schokken. Het gegrom klonk nu werkelijk angstaanjagend. Ergens bij Kahlenberg klonken detonaties. Ik wist niet wat ik met de situatie aan moest. Moest ik helpen of zou het allemaal vanzelf gaan? Op het dak ratelde afweergeschut. Een jachtvliegtuig vloog laag en gierend over. Juffrouw Kamenow begon te kreunen. ‘Doeken,’ riep ze zwakjes, ‘warme doeken.’ Waar haalde ik zo gauw warme doeken vandaan? Ze probeerde haar benen te spreiden. Omdat ik haar niet op kon tillen, scheurde ik haar nachthemd open tot aan haar borsten. Nog nooit had ik zo'n spiegelende vlakte gezien als de buik van juffrouw Kamenow. Ik slikte en keerde me van haar af. Er sloeg een bom in. Het meubilair trilde, de kopjes rinkelden, er viel iets van de muur. Ik voelde een hevige aandrang en mompelde dat ik even weg moest. Juffrouw Kamenow begon met hoge uithalen te krijsen. Het kon me niets schelen. Geen warme doeken, geen assistentie, ze moest zelf maar zien hoe ze haar kind ter wereld bracht.

[p. 321]

Op het toilet liet ik mijn broek op mijn voeten zakken, ging zitten en staarde naar de punten van mijn schoenen. Wat was er toch niet goed met de wereld dat altijd alles zo willekeurig leek? Ik kon muizen maken van deeg en mondorgel spelen en niemand die er ooit naar gevraagd had. Ik liep met een uitvinding op zak en niemand die begreep waar ik het over had. Juffrouw Kamenow zou een kind baren en niemand die er belangstelling voor had. Waren de tijden soms vol en moesten ze nodig eens geleegd? Het huis trilde op zijn grondvesten. Naast me hoorde ik het kraken van balken en het neerkomen van brokken steen. Ik begon in wanhoop te persen. Mijn urine klaterde tegen de rand van de pot. Vreemd toch, dacht ik, dat plassen, in tegenstelling tot defeceren, nooit enige moeite kost. Ik voelde mijn hoofd rood worden en keek of ik het haakje van de deur niet vergeten was. Geen grotere ramp denkbaar dan zo, met een barstend hoofd en een ontbloot onderlijf betrapt te worden. Altijd al had ik het idee gehad dat deze situatie een onmannelijke was en pas nu begreep ik precies waarom ik dat altijd had kunnen denken. Mijn hoofd werd nog roder en ik begon te zweten. Mijn aars kromp en rekte in snelle, onregelmatige opeenvolging. Het gevoel had me vertrouwd moeten zijn, maar het kwam me opeens voor dat er iets volslagen onnatuurlijks met me gebeurde. De peristaltiek van mijn aars bracht inwendige gemoedsbewegingen tot stand zoals ik die nog niet eerder had meegemaakt. Rondom om me was de hel nu pas goed losgebarsten. Links en rechts sloegen bommen in, houtwerk kraakte, muren vielen. Ik begreep dat er geen steen op de andere gelaten zou worden en dacht aan het kind en aan wat het kind daar wel van denken moest. Ik dacht, wat er ook gebeurt, dit kind moet een naam hebben. Ik dacht, stel je voor dat het zal sterven en dat het in een naamloos graf gelegd zal worden, waartoe zou het dan negen maanden in die bouwval van een juffrouw

[p. 322]

Kamenow hebben doorgebracht? O nee, dit kind mag onder geen beding verloren gaan. Ik voelde de last in mijn darmen zakken en perste.

Boven me verging een wereld. Het dak werd boven mijn troon weggeslagen, puin en stof regenden op mijn rug. Ik kneep mijn billen samen en voelde mijn aars krimpen. Vloekend trok ik mijn broek op en rende naar het woonvertrek waar juffrouw Kamenow met een wijd opengesperde mond door een gat in het plafond naar de hemel staarde. Ze bewoog niet meer. Op haar borst lag een zware eiken balk. Tussen haar benen lag, glanzend en bloederig, een kind. Het had een merkwaardig gevormde schedel en ademde zwakjes. ‘Kaspar,’ stamelde ik, stormde op het bed toe en beet de navelstreng door met tanden zo groot en geel als van een ezel.