Turkenvespers

[p. 202]

26 Tweede consult

Halverwege de terugweg werd de koets aangehouden. Ik hoorde de koetsier zeggen dat hij een regeringsmissie vervuld had en dat hij over een vrijgeleide beschikte. Een andere man zei met een krakende stem dat hij daar niets mee te maken had. Het portier werd opengerukt. Ik keek in het gezicht van de man met het puntbaardje en de cilinderhoed. Op zijn rug droeg hij de rieten marskramersmand. Een vertrouwde verschijning inmiddels, ware het niet dat hij nu een hoornen bril droeg en een ruiterpistool op mij gericht hield. De koetsier keek grijnzend toe en wapperde achteloos met een bundeltje bankbiljetten. De man schokschouderde zodat zijn mand op en neer wipte. ‘U maakt er een zootje van, mijnheer,’ zei hij, ‘u doorkruist mijn theorieën op de meest ergerlijke wijze. Ik probeer verbanden te leggen tussen uw verleden en uw heden, stuur de schim van Hauser achter u aan en u doet maar of u daar allemaal niets mee te maken hebt.’

‘Ik kan er werkelijk niets aan doen, mijnheer,’ verontschuldigde ik mij. De dingen gaan zoals ze moeten gaan. Het is nog steeds hoger hand wat bepaald...’

‘Niets hoger hand, ik ben degene die bepaalt waardoor iemand bepaald wordt, maar u belieft zich daar niets van aan te trekken, u verstoort mijn therapie.’ De man porde met de loop van het pistool in mijn maag. ‘Stapt u uit, mijnheer.’

Ik klauterde uit de koets. Ik wilde iets zeggen, misschien wel mijn excuses aanbieden voor wat ik ongewild misdreven had, maar het lukte niet, mijn mond voelde te kleverig.

[p. 203]

Daarom dacht ik maar, ach, dit alles moet nu eenmaal gebeuren, nu ik het meest onverwachte heb meegemaakt kan dit er ook nog wel bij.

‘U bent een dwarsligger,’ zei de man en wees met zijn duim achter zich, doelend op de mand die hij had afgegord. ‘Ik ga u doodschieten.’

Ik knikte, het kon me eigenlijk niet zoveel schelen. Iemand was zwanger van de aartshertog, maar het stond me niet zo duidelijk voor de geest wie dat nu precies was. De smaak in mijn mond deed me het ergste vermoeden.

‘Voor ik u neerschiet wil ik eerst nog wat persoonlijke gegevens. Naam van uw vader?’

‘De prins van Baden.’

De man lachte sarcastisch. ‘De prins van Baden, dat idee zullen we er het eerst uit moeten schieten. Het ergste is niet dat u uw afkomst verloochent, erger nog is dat u een andere klasse bezoedelt. Uw jeugd, hoe staat het met uw jeugd?’

‘Een gelukkige jeugd, mijnheer, ik kan niet anders zeggen.’

‘U liegt alweer. Nee, werkelijk, u bent een onverbeterlijk geval. Het is maar beter dat ik er meteen een einde aan maak.’

Ik sperde mijn ogen wijd open. Er zijn momenten in het leven die iemand uittillen boven wat hij zijn hele leven geweest is, dat soort momenten zou men niet gaarne willen missen. Het pistool ketste. De man stampvoette, greep zijn cilinderhoed en wierp deze op de grond.

‘Sacrament,’ vloekte hij.

‘Oef,’ verzuchtte ik.

‘Waarom loopt u niet weg, mijnheer?’ beet de man me geërgerd toe.

Ik haalde mijn schouders op. ‘U moet het schroefje van de tondel vaster aandraaien,’ adviseerde ik.

‘Koetsier.’

[p. 204]

‘Ja, mijnheer.’

‘Hebt u een schroevedraaier bij u?’

‘Nee, mijnheer, maar ik zou het met de nagel van mijn duim kunnen doen.’

De man snoof. ‘Met zijn nagel zou hij het kunnen doen.’ En zich weer tot mij richtend, ‘Stapt u maar weer in, mijnheer, ik vrees dat ik mijn methodes nog wat zal moeten verfijnen.’ Hij spuwde op de grond, gorde zijn mand weer om en liep van ons weg.

‘Instappen maar weer,’ zei de koetsier.

Toen ik weer in de verduisterde koets zat herinnerde ik me opeens het schilderij in de hal van de villa van de aartshertog. En ik begreep waarom het me niet verbaasd had.

Het was een historische film. Totem en taboe luidde de titel. Een vrouw, die mijn moeder was, maar eigenlijk ook niet, want ze had zwart haar, bood zich aan aan de generaal van de vijandige troepen. Ze deed een buikdans en de generaal heette Holofernus. Op het moment dat ze de generaal kuste trok ze vanonder haar gewaad een zwaard en sloeg de generaal het hoofd af. Toen ze negen maanden later een kind baarde, leek dat op de generaal. Daarom moest de vrouw het kind te vondeling leggen. Het kindje groeide op bij een aanzienlijke familie en maakte een ambtelijke carrière. Het kind, dat inmiddels een jongeman was geworden, ontmoette een oudere vrouw die Judith heette en hij werd verliefd op haar. Het was gelukkig een episodefilm waarvan ik de vervolgen nooit te zien heb gekregen.