De zoon van Ouwe Klare

[p. 160]

Slurpje

Een gezonde blozende man. Hij liet zijn borrel tot de rand toe volschenken. ‘Ik vind 't altijd een heerlijk gevoel om te moeten bukken en dan dat eerste slurpje te nemen,’ zei hij tegen me. ‘Dat eerste slurpje, dat is voor mij eigenlijk drinken. Want zuipen daar doe ik niet aan mee. Trouwens, zoals dat tegenwoordig de mode is, met een glas in je hand staan praten, dat is het ook niet. Drinken, dat is behéérst drinken. Je moet de macht over het glas hebben, dan kan je net zoveel drinken als je wil. Je moet erbij aanwezig zijn.’

Hij keek me aan, knipoogde even.

‘Je moet er ook je dag voor uitzoeken,’ zei hij. ‘Gisteren ben ik thuis gebleven. Een zondagavond kan best leuk wezen, maar je hebt wél veel militairen. En van dat schreeuwende biljartvolk. Jongens die net getrouwd zijn en net het eerste jong hebben... Die gaan weer naar 't café. Die schreeuwen, die willen er nog bij horen. Doen alsof ze die koter niet gemaakt hebben. 't Verziekt je avond.

En gisteren had Ajax weer 's wat belangrijks gewonnen, dus dat was helemaal carnaval. Kijk, voetballen is niks voor mij, want ik heb genot van mijn drank. Ik kan de hele dag uitkijken naar dat eerste slurpje. Ik hoef me niet eerst staan opwinden op een voetbalveld. Zogenaamd juichen. Een flesje koud rotbier in mijn keel gieten om te beginnen. Dat hoef ik niet.

En morgen komt er ook niks van. Morgen ben ik jarig. Dan denk je dat Pa wel een borreltje neemt. Dat klopt, dat doet-ie ook. Maar niet omdat het fijn is. Dan is er geen eerste slurpje. Dan is het: heya Pa, daar gaat-ie. Dat hoeft voor mij niet. Ik doe mee. Dat is alles, ik ga die mensen niet de stuipen op het lijf jagen door het te laten staan.

Maar verjaardagen, het is de pest van de maatschappij.

[p. 161]

Een soort sociale ziekte. Ik zie het zo: je verjaardag wordt eerst verpest door wederzijdse ouders en als je eenmaal ouder bent weer door wederzijdse kinders.

Want dat heb ik altijd al gehad. De schurft aan wederzijdse ouders. Opzitten, want met de vader van je vrouw kan je alleen praten over het wonder van de fiets. Hoe soepel de pedaalslag is van Vaders voor de achtste keer opgelapte Fongers. Hoe aardig het rijwielpad is tussen Hoog-Hoeren en Laag-Sudderen. Hoe het riet wuift als je langs de wetering kart. Ik kon nauwelijks op een fiets komen, maar omdat ik mijn vrouw wilde trouwen moest ik met Vader over het rijwielen spreken. En dan blijf je dat doen. Zodra er een stilte viel op de verjaardag dan gingen we weer in het zadel. Nou, bij zulke gedwongen avonden dan slurp je niet.

Mijn eigen vader van hetzelfde laken een pak. Geheel bezeten van het voetballen. De balbehandeling van Klaas en het jeugdige enthousiasme van Bertus de Harder. De nieuwe kleur van de tribunes bij DUC. Ik noem maar een buitenplaats. En dat zelfde zet zich voort waar het de kinderen betreft. Mijn oudste zoon is een sekreet. Ik geef een kalme definitie, ik kan het ook anders zeggen. Hij aardt naar mijn vrouw, denk ik maar. Een goed mens, maar ze heeft d'r kwade kanten. Ze is stilletjes, en houdt nog wel eens iets achter. Geen geld, maar informatie. Wat ze gedaan heeft, bij voorbeeld. Die jongen ook. Heeft een klein ringbaardje laten staan. 't Is je eigen kind dus je zegt niet dat hij scheel is. Hij loenst, van tussen zijn ringbaardje. Van enig gesprek tussen ons is nooit sprake geweest. Ik hoefde hem ook niet voor te lichten, want hij had al een kind voordat ik het mocht horen.

Hij is controleur bij het gas, ergens in een middelgrote gemeente in het oosten des lands. Hij komt dus alleen op verjaardagen. Zet zich in een stoel, steekt een pijp op en zwijgt. Zo jongen, zeg ik dan, hoe staat het met het gas?

[p. 162]

Goed pa. Hoelang hebben jullie nou al aardgas? Al twee jaar, pa. En is er al eens een ongeluk mee geweest? Nee pa. Je ziet aan zijn smoel dat zelfs als de hele stad was opgeblazen, dat hij nog nee pa had gezegd.

Bij zulke conversatie drink je niet lekker. Je brengt je glas naar de mond, je neemt een slokje en je slikt het door. Het verwarmt de slokdarm, dat is waar, maar aan de andere kant ben je bezig zo'n hoop verschrikking door je strot te douwen dat het bijna ongemerkt voorbij gaat.

Daar komt bij dat mijn dochter met een flapuit getrouwd is. Een mondelinge flapuit. Dat valt des te meer op omdat mijn dochter ook stilletjes is. Hoe gaat 't met de kleine? Goed pa. Kan ze al lopen? Dat zie je toch pa. Net als mijn zoon, maar zonder ringbaardje. Maar die man van haar die

[p. 163]

is in schoenen. Of in leer, maar die reist, dus die pikt moppen op. Die vertelt hij. De helft als mijn vrouw de kamer uit is, de andere helft als mijn vrouw erbij is. Het maakt geen verschil, ze is toch aan de dove kant, zeker waar het hem betreft, want ze vindt hem een viezerik. Vanwege die moppen. Zo gaat de verjaardag voorbij.

Morgenavond. Ze komen allemaal want ik word zestig. Dat vinden ze de moeite waard. Pa wordt zestig. Nou, gefeliciteerd pa. Dat er nog vele jaren bij mogen komen. Nou ga zitten, jongens. Hoe is het met het gas? Goed pa. Daarom vier ik het hier vandaag in me eentje. Daarna laat ik de troep over me heen komen. Woensdag is er voetballen op de tv, dus in mijn café staat de tv aan. Dus ik kan pas donderdag rustig op mijn verjaardag terugzien. Ik weet, het klinkt als of ik een sentimentele ouwe man ga worden. Ik denk wel 's: daar heb je ik, met zijn eerste slurpje. Maar het is niet anders. Je doet het alleen.’