De zoon van Ouwe Klare

[p. 154]

Luchtbel

Hoewel het niet erg warm was deed de dikke man omslachtig zijn colbertjasje uit, vouwde het op en legde het op de kapstok, achterin de kroeg. Hij droeg een dikke pullover, diepblauw met wybert-achtige motieven. Hij bestelde een cognacje.

‘Je doet net of je thuis bent,’ zei het kleine vrouwtje dat al aan de bar zat en nu naast hem kwam zitten. De dikke man keek met welbehagen naar zijn pullover en knikte.

‘Zeer zeker,’ zei hij, ‘zeker wel. Maar thuis ontdeed ik me ook wel van mijn pullover en zat ik in mijn onderhemd. Centrale verwarming! Van die droge warmte! Ik heb dat nou toch tijden achter elkaar meegemaakt! Dat kwam omdat ik min of meer verslaafd was aan de televisie.

Je weet hoe dat gaat, je komt thuis en je eet. Stevig prakje. Toetje. Geen koud toetje want daar hou ik niet van, warm toetje dus. Dan in de stoel, met koffie en een sigaar. Goeie bak koffie. En een sigaar. Nou, daar zat je dan, elke avond. Altijd hetzelfde, ik heb het nou niet over de televisie, maar over het zitten. Elke avond. Koffie, goeie bak. Goeie sigaar. Resultaat: een opgeblazen gevoel.

Een soort luchtbel, hier van binnen onder me borstbeen. Die zat daar maar. Dus wat doe ik na een paar weken? Ik denk: 't is de koffie. Of: 't is de sigaar. De eerste week heb ik de sigaar weggelaten. Dat is hard, maar ja, je denkt: ik moet die luchtbel kwijt. Nou, ik verzeker je, er veranderde niks. He? Geef toe? Dat is een bezopen gevoel: een week zónder sigaar en die luchtbel zit er nog.

Nou vangen ze mij niet voor één gat. Oh nee. Ik neem de volgende week geen koffie. Ik zeg: Ans, flikker het maar door de gootsteen. Ik neem alleen een sigaar. Helpt het? Nee, gans niet. Die luchtbel zit nog lekker een hoge rug te

[p. 155]

maken. Als ik niet zulk zware botten had dan zou ik op me rug door de gang naar me bed hebben kunnen drijven. Zo zat die luchtbel daar nog.

Dus, nou even volgens Bartjens alles bij elkaar geteld: wat moet weg? De koffie én de sigaar. Nou, dat heb ik één dag gedaan, en toen dacht ik: wat zit ik hier? Goed, ik zit voor de televisie, maar heb ik mijn goeie bak koffie? Nee. Heb ik mijn goeie sigaar? Nee. Nou, kun je nagaan wat mij op dat moment bezield heeft.

Néé, néé, zeker niet! Helemaal geen wanhoop. Helemaal niet! D'r viel mij alleen de vraag in: wat deed ik vroeger eigenlijk om deze tijd? Nou, wat deed ik toen? Ik maakte een kuiertje. Of ik zat hier in het café. En dan rookte ik ook wel een sigaar, maar toch niét zo dat ik dacht: als ik geen sigaar heb kan ik de zaak meteen wel in de opruiming gooien.

Nou, ik had dat nog niet bedacht, of meteen de volgende avond was ik de deur uit. En zowaar als ik hier zit: die luchtbel is weg. De ribben bewegen weer als pas gesmeerde scharnieren. He? Geef toe? Knap denkwerk houdt de dokter aan de kant. En ik heb weer een sigaar in de hand.

De vraag waar ik ondertussen zelf mee gezeten heb: zal ik de televisie missen, of niet? Ik geloof het niet, want ik was meer een gewoontekijker geworden. Dat kwam, omdat een jaar of wat terug toen was die film van dertien in een dozijn. Met dat kind dat pap in dat gezicht van die man gooide. Die film had ik al 's in de bioscoop gezien, en toen ik dat zag toen heb ik gedacht: nou, dan kunnen ze Ben Hur ook wel uitzenden.

Goed. Niet? Magnifieke film, ik dacht die wil ik nog wel 's zien. Toen heb ik die snuiters in Hilversum opgebeld en ik heb gevraagd: Ben Hur, zit dat ook snor? En wat zegt die man: zeker, Ben Hur komt, over een tijdje, misschien een maand of wat, maar hij komt. Nou, ik zit nou drie jaar te wachten, maar géén Ben Hur. En je kan 'm niet mislopen.

[p. 156]

't Is geen rolprent van als ik even op de doos van de broek ga is hij voorbij.

Dat niet. Cinemascoop! Machtige rolprent! Maar waar ik mee zit is waarom de zuster en de moeder van Ben Hur in die film nou melaats zijn? En: hoe ze dat geworden zijn? Vroeger als je melaats was moest je lopen met een bel. Tegenwoordig is het niet meer, maar dan zou je het makkelijk hebben. Dan nam je een fiets. He? Geef toe? Bellen met je bel aan het stuur.

Dus ik heb daar drie jaar gezeten want ik wou weten hoe die melaats kwamen. Dat is mijn nieuwsgierigheid. Maar nou mijn luchtbel weg is, laat het me koud. Soms, als ik naar bed ga, vraag ik me wel 's af of Ben Hur niet geweest is. Maar verder doet het me niks. En zijn zuster en zijn moeder, ach, die kunnen wat mij betreft ook nog best de pest krijgen.’