De zoon van Ouwe Klare

[p. 143]

Snoffel

Het was een klein en verveloos café, ver buiten het centrum. Ik was er nooit geweest en ik heb ook geen zin er ooit nog heen te gaan. De sfeer binnen was die van een huiskamer van een groot gezin. Het zag er ook zo uit - aan de bar kon je niet zitten en om dat gemis op te vangen stond er in het midden een grote tafel, zo'n grote huiskamertafel die je aan twee kanten kan uitschuiven. Er lag een bruinachtig zeil overheen en in het midden stond er een pot met kunstbloemen op, rode bloemen en tropischgroene plastieken bladeren. Er hing een flauwe geur van vlees dat lang heeft moeten sudderen.

Aan die grote tafel zaten drie mannen, met pilsjes en borreltjes, en ze stelden om beurten dat het buiten vochtig warm was. Een van hen had een bruine hoed op. De zaak werd gedreven door een brede, buikige vrouw die terzijde van de tapkast op een hoge, rechte stoel zat, de armen over elkaar, de onderkinnen perfect gestapeld. Ze sliep met de ogen open. Ik zat voor het raam, achter drie geraniums met lange stelen en dronk koffie, die betere dagen gekend had.

Er kwam een man binnen, mager en smal in de schouders. Hij liep op pantoffels en droel een grijs colbertje over de arm. Hij ging ook aan de grote tafel zitten en zei, een beetje schuw: ‘Dien! Dien, mag ik een grote pils van je?’

De vrouw opende in de geest de ogen: ‘Wat mot jij hier op maandag, Snoffel?’ Hij glimlachte nerveus: ‘Ikke... ik had zin in een pils, dus ik dacht, kom...’

De vrouw schudde haar hoofd als een kalkoen en verhief zich: ‘Is dat de zuivere waarheid, Snoffel? Want ik wil geen gelazer met Rie. Als er wat aan de hand is, tap ik je niet. Je weet: op zaterdag kan je kommen, al is het de hele dag. Dat is de afspraak. Maar doordeweek...’

[p. 144]

‘Nou ja, Dien,’ zei hij pleitend, ‘ik blijf niet lang. Ik ben zo weer vort. Enne... je hoeft me geen grote pils te geven, een kleintje is ook goed.’

De kasteleinse bleef staan, het hoofd iets achterover, de armen gekruist over haar boezem hangend. Ze keek alsof ze het mannetje met één ademstoot haar zaak uit wilde blazen.

Hij begon opnieuw: ‘Kijk, Dien, je weet, ik ben een moeilijk mens. Niet gemakkelijk. Ik mag wel zeggen, een zeer moeilijk mens...’

‘Je bent goed in zeuren,’ zei Dien kort. ‘Een ouwehoer. Als ik ooit naar je ga luisteren hangen mijn oren in een mum tussen m'n knieën.’

‘Dat kan je nou wel zeggen, Dien,’ zei hij, met meer kracht in zijn dunne stem. ‘Maar als jouw dochter thuis zou zitten met een bos onkruid op d'r hoofd, dan zou je daar ook tegen optreden. Wat jullie, mannen?’ Maar de drie die ook aan de tafel zaten beliefden geen mannen te zijn en keken vaag naar de zoldering, alsof daar meer was te zien dan vliegenvlekjes.

‘Ja,’ ging hij verder, ‘daar kom ik thuis en daar loopt Jolande rond met een bos onkruid in d'r haar en met twee geschilderde harten op d'r kuiten. Ik zeg: d'ruit. Je komt hier niet binnen met die kwekerij op je harses. Ja, dat is toch logisch? Voor je 't weet zit zo'n kind met insekten. Ik zeg: geen verslaafden aan harimuana in m'n huis. Ja, of hoe dat gore spul heten mag. Als jij hippie wil dan mag dat, maar hier hippie je d'ruit. Zo zei ik het. Nou. Ja. Nou. Toen ging ze. Dat wist ik ook niet. Dat doet ze anders nooit, 't Is een goed kind. En ineens ging ze weg. Inenen.’

Hij maakte een wervend gebaar met zijn hoofd en zei flemerig: ‘Toe Dien, geef me een pilsje. Geen grote, een bolletje.’

‘Zeker om je verdriet weg te slikken?’ zei de kasteleinse geringschattend. ‘En wat zei Rie toen?’ De man keek lang naar het tafelblad en zei: ‘Rie zei: donder jij dan ook maar

[p. 145]

op. Dus waar moest ik heen? Ik denk: ik ga naar Dien en ik drink een pilsje.’

De kasteleinse kwam nu in beweging. Ze beende op het mannetje toe, greep hem bij z'n schouder en bracht hem naar de deur. ‘Nou ga jij eerst Jolande zoeken,’ zei ze. ‘Die is niet moeilijk te vinden met die rotzooi op d'r hoofd. En dan ga je naar Rie om het goed te maken. Hup, rot op.’

Ze keek het mannetje na en keerde majestueus naar de tapkast terug. Ze pakte de telefoon en draaide een nummer. ‘Rie? Met Dien. Hij was hier net. Hij zal nu wel naar 't Hoekje gaan.’ Ze ging weer zitten en zei tegen de mannen aan de grote tafel: ‘Ze haalt 'm nou wel op. Hij heeft van die avonden, dan trekt-ie er ineens tussen uit. Dan gooit-ie ineens al zijn geld weg. Als-ie op gekke tijden komt dan bellen wij Rie even. Of die van 't Hoekje doen het.’

De mannen wilden nog wat drinken en ze haalde de fles. Toen ze klaar met haar werk was en weer ging zitten zei ze gretig: ‘Maar Rie zal wel gek opkijken als ik vertel dat ze ineens een dochter heeft.’