De zoon van Ouwe Klare

[p. 134]

Dokter

‘Ik weet niet hoe het bij u is, maar mijn man peutert ze er altijd persoonlijk uit,’ zei de paarse dame. ‘Wat is er nou met Henk?’ vroeg de zeer oude mevrouw die tegenover haar gezeten was. ‘Hij peutert ze er persoonlijk uit,’ zei de paarse dame. De man, die naast haar aan het tafeltje zat, knikte. ‘Zeker,’ zei hij, ‘dat is een hobby van me. Ik peuter ze er gewoon uit.’

De ober was een dikke man, die het achterwerk ver naar achteren droeg. ‘Voor wie zijn de haantjes?’ vroeg hij bezorgd. ‘De haantjes,’ zei de reeds genoemde man, ‘zijn voor deze twee dames en voor mij. Mijn moeder eet geen haantje meer, je weet op haar leeftijd nooit waar de botjes blijven.’ Ze waren met zijn vieren. Aan de ene kant de man en de paarse dame, aan de andere kant van het tafeltje de oude mevrouw en een zeer brede dame, geheel in een sterk op het oogvlies werkend bronsgroen. De paarse en de bronsgroene dame hadden eenzelfde soort grijsblonde knoet in de nek liggen, vastgemaakt met zwarte haarspelden.

‘'t Is géén groot haantje,’ zei de bronsgroene dame.

‘Maar je krijgt er wel veel friet bij,’ zei de paarse dame, die zich eens extra bediende.

‘Het is hier zeer warm,’ zei de man, ‘ik hoop niet dat de dames hun eigen gederangeerd voelen als ik mijn colbert uitdoe?’ Hij stond half op en hing zijn jasje achter zich over zijn stoel. Hij droeg nu een vest en voor hij zijn vork en mes weer oppakte stopte hij even zijn duimen in zijn vestmouwgaten.

‘Hoe liep het toen af met die dokter, Henk?’ vroeg de bronsgroene dame, nadat ze jus genomen had.

‘Kijk,’ zei de man, ‘deze dokter verviel van kwaad tot erger. Want het feit dat hij verdovende middelen tot zich

[p. 135]

genomen had was niet het ergste. Daardoor verviel hij alleen maar tot ledigheid die zich uitte in veelvuldige bezoeken aan nachtclubs en liederlijke feesten. Op die feesten werden natuurlijk geen verdovende middelen genomen want het geheel speelde zich af in de jaren dertig. Juist daarom is het zo mooi, omdat het met zo'n brede toets getekend is.’

‘Wat is er nou met die dokter?’ vroeg de oude mevrouw. Ze had een stukje van haar biefstuk afgezaagd en probeerde dat te kauwen.

‘Die dokter heeft het zeer moeilijk,’ riep de bronsgroene dame in haar oor.

‘Geeft zich over aan genoegens.’ De oude dame hield op met kauwen, ‘wat?’ riep ze. ‘Ge-noe-gens,’ siste de bronsgroene dame langzaam in haar oor. Het oude mens glimlachte breed.

‘Naast die verdovende middelen, die hij gebruikte om zijn zenuwen te bedaren begon hij op die uitjes te drinken,’ ging de man verder. ‘Het is zijn trouwe bediende die hem overal ladderzat vandaan haalt en die weer middeltjes bedenkt om hem weer fris aan de arbeid te laten gaan. Maar ja, roddel blijft natuurlijk niet uit. Er wordt over gepraat door deze en gene.’

‘Wie praat erover?’ vroeg de oude dame. ‘Stil nou maar, moeder,’ zei de bronsgroene, ‘die dokter is aan de drank, dus komen er natuurlijk praatjes. Nou moet je luisteren of eten want alletwee kan je toch niet.’ ‘Die dokter drinkt he?’ riep het oude mens en hervatte het brede glimlachen.

‘Dan,’ ging de man verder, ‘komt natuurlijk het moment waar het om gaat. Er zijn moeilijkheden met de bevalling van zijn vrouw. Er doet zich een complicatie voor. De vrouw neemt een taxi naar het café waar ze haar man vermoedt, maar hij is er niet.

Op de terugweg valt ze flauw in de taxi en deze levert haar af in het ziekenhuis. Zij lijdt een heftige pijn. De

[p. 136]

dienstdoende arts weet zich geen raad, want het is een bijzondere complicatie.’

‘De enige die kan helpen is natuurlijk d'r eigen man,’ zei het oude mens. Ze glimlachte na haar opmerking en stak een volle vork groene erwten in haar mond.

‘Ja, natuurlijk,’ zei de man geprikkeld. ‘Maar het duurt nog een hele tijd voor ze hem gevonden hebben. Eerst moet de spanning nog wat groeien. Er was nog iets, voordat ze naar haar man gaan zoeken, wat was dat nou?’

‘En zijn handen trillen, maar toch slaagt de operatie,’ zei de oude vrouw, nu met een brede lach.

‘Stil nou, moeder,’ zei de paarse, ‘laat Henk het nou rustig vertellen.’

‘Maar ik weet het allang,’ zei de oude vrouw, ‘de operatie slaagt, maar het kind is dood. De moeder blijft leven en de vader drinkt niet meer. En ze leefden nog lang en gelukkig.’ Het bleef even stil. De man had een pootje van de haan in zijn hand en legde het langzaam neer.

‘Toch was het een heel goed boek,’ zei hij. ‘En er zat zeer veel gevoel in de beschrijving.’

‘Ach,’ zei de bronsgroene, ‘moeder heeft zoveel gelezen, die kent al die verhalen al.’

De man keek verongelijkt. ‘Daarom hoeft ze ons maandelijkse etentje niet te verpesten,’ zei hij boos, ‘ik had me er zo op verheugd. Ik had het expres twee keer gelezen.’

De paarse vrouw naast hem stak wat friet in haar mond. ‘Je hoeft het in ieder geval nou niet meer te verstoppen,’ zei ze.