De zoon van Ouwe Klare

[p. 116]

Wittebrood op bed

Het is de setting van een film ‘Een winter aan zee’. Een groot, bijna geheel marmeren hotel. Zeven enorme ramen in de hall kijken uit over de baai die blauw hoort te zijn, maar onverwacht diep-grijs is. De regen druipt langs de grote ruiten en de rozen en de wingerd bewegen in de storm. In plaats van op het terras zitten de gasten binnen, weggezakt in de luie stoelen. Zes echtparen aan de oudere kant, en een moeder met een dochter. De moeder lijkt op een Pekinees en de dochter heeft ook geen kin. Zij kijkt rond alsof overal spiegels staan. Ze studeert steno en haar moeder dicteert haar af en toe stukken uit de krant van eergisteren.

Een krant is hier een zeldzaam iets. Als een oude man een krant heeft, leest hij 'm vier keer, wetend hoe de anderen erop loeren. Op de tafeltjes ligt verder alleen het Hoteljaarboek 1948, Der Spiegel van vorig jaar en Hoe bouwen we een gezellig haardvuur, bijlage bij een brochure over binnenhuisdecoratie. In de ene hoek van de hall staat een tv-toestel, in de andere een grote radio. Ze spelen allebei zodra ze maar even kunnen maar het is Italië dus iedereen vindt het lawaai fijn. Drie witte obers staan achter de bar, rechtop. Hun ogen staren in de verte en ze denken aan wulpse taferelen. Af en toe schenken ze thee of mineraalwater of halen voor een van de dames een vest, want als in de verte de donder rolt voelen ze al dat het kouder wordt.

De eigenaar, een snelle lenige man in goede kostuums, blijft steeds langer weg. Elke keer dat hij verschijnt moet hij zeggen dat hij hoopt dat het weer morgen beter zal zijn. Hij weet dat hij er niets aan kan doen, maar hij voelt zich verantwoordelijk voor de storm en de bliksemschichten over de baai. Hij heeft misschien zelf wel die folder ge-

[p. 117]

schreven, waarin zijn hotel de ‘troon van de zon’ genoemd wordt.

De jongste gasten, vreemde eenden in de bijt, ziet men overdag en 's avonds nooit. Zij komen alleen om te eten en keren dan weer naar hun kamer terug. Terecht, ze zijn op huwelijksreis en hebben het verkeerde hotel aangeschreven. Hij is redelijk knap, slank, en draagt als hij tenminste beneden is, een lichtgewicht blauw pak. Zij is klein en mager, maar met dikke wangen, slordig piekhaar en een grote bril met bruin montuur.

Ze hebben de kamer naast ons en tijdens de maaltijd dus ook de tafel naast ons. De eerste avond haastten ze zich tijdens het dessert en keken veel op hun horloge. Het had niets met de lusten van het wittebrood te maken: de volgende avond precies om tien uur werd het raadsel opgelost. Telefoon. Het meisje nam de hoorn en het gesprek was ook door de muur eenvoudig te volgen, want Italianen praten telefonisch ook hard. ‘Ja, mama, fijn mama. Het is nog steeds slecht weer, mama. Niet naar het strand mama. Uitstapje naar Amalfi. Ja mama. Dag mama.’

Daarna mocht hij: ‘Goedenavond signora. Ja signora, jammer van het weer. Naar Amalfi geweest. Ja signora, we rijden voorzichtig. Dag signora goedennacht signora.’

De volgende avond om tien uur belde signora weer, en terwijl wij gehoord hadden wat je samen allemaal van een siësta kunt maken bleken ze naar Paestum geweest te zijn om de oude tempels te bekijken. Ach, wat maakt het uit, waar je de eredienst pleegt. Jammer dat signora roet in het eten wierp door de volgende avond, toen hij aan de beurt was en bevestigde hoe leuk het in Pompeï geweest was, iets uit te roepen in de geest van: ‘Nou, ik zie het wel op de kiekjes.’ Want hij zei na enige aarzeling, krachtig: ‘We hebben geen kiekjes gemaakt signora.’ Er volgde een pauze toen zei hij: ‘Signora, ach wat is dat toch jammer, maar het fototoestel is gevallen.’

[p. 118]

Dat viel, toen hij had opgehangen, niet goed. De eerste ronde ging ongeveer als volgt: Zij begon, een beetje snikkerig: ‘Maar ik wil wél foto's van mijn huwelijksreis.’

‘Nou, je weet toch wel hoe je er naakt uitziet.’

‘We kunnen toch nóg naar al die plaatsen toegaan.’

‘Ik ga me daar rotrijden voor een paar rotfotootjes omdat jouw moeder ze wil hebben.’

‘Daarom hoef je mijn moeder nog niet voor te liegen.’

‘Oh nee? En wat doe jij dan elke avond?’

‘Ja maar 't is mijn moeder.’

‘En 't is mijn fototoestel en ik doe ermee wat ik wil.’

De volgende rondes hadden hetzelfde grondpatroon, alleen werd de laatste zin op een gegeven moment gevolgd door een doffe smak tegen de muur; zacht gefluister, gesnik, en zo meer. De avond daarop bleek dat ze die dag naar om de een-of-andere-reden-prachtige tuinen van Ravello geweest waren. Ze beschreef ze met vuur, en weidde uit over de schoonheid van bloemen tussen de buien door: ‘Ja, mama, het is jammer dat het fototoestel gevallen is.’ - ‘Van de tafel, mama.’ - ‘Het viel zomaar van de tafel, mama. Maar we hebben het heel fijn, mama, zo erg is het niet.’ Ach, ze waren bovendien elke dag veel in de donkere kamer.