De zoon van Ouwe Klare

[p. 112]

Toerist

Als je zo een paar weken onderweg bent kan je het met enige zekerheid zeggen: de toeristen zijn dit jaar gemiddeld weer lelijker geworden.

Op de Via Veneto gekomen zei mijn vrouw: ‘Wijs nu al die filmsterren maar eens aan.’ En na een meter langs het terras gelopen te hebben kon ik al zeggen: ‘Kijk daar maar.’ En daar zat hij, Robert Mitchum. ‘Hij is het,’ zei mijn vrouw.

Hij had een grote zonnebril op en hij dronk whisky. En hij droeg dezelfde trui waarin ik in 1949 naar de hbs ging.

Op het terras, na de lunch, zat een Hollander. Bijna kaal, grijzend haar boven de oren, een gestreepte bloes en de handen over de maag gevouwen. En hij zei tegen zijn vrouw: ‘Zeg Bep, hebben we nog boterhamworst in de auto?’

Bij Alfredo alla Scrofa - een van de drie Alfredo's waar je door je gidsen altijd komt - zat een Engelsman te eten. Een glad type, zo te zien met sluwe oogjes. Hij had een meisje bij zich dat niet mooi was zonder jurk, maar erin toch iets had.

Vanwege de romantiek op het terras vroeg het meisje aan de drie rondstappende muzikanten om ‘Ciao, ciao, bambino.’ Ze deden eerst of ze het niet kenden, maar dat was een geintje.

Toen ze na enige tijd met de hoed rondgingen gaf de Engelsman één munt: 100 lire. Het gezicht van de violist vertrok: ‘Meneer, dit is een belediging. U zit bij Alfredo!’ De Engelsman mompelde iets en gaf er 100 lire bij.

[p. 113]

‘Meneer, wij zijn geen straatmuzikanten!’ De Engelsman keek ongelukkig en gaf er nog 100 lire bij. De violist sloeg zijn ogen ten hemel en riep iets in zijn geboortetaal; de madonna kwam erin voor. De Engelsman maakte er 400 lire van. De violist zuchtte, pakte de 400 lire uit zijn hoed, legde ze op tafel, zei: ‘Wij hebben alleen voor de dame gespeeld,’ en liep weg.

Even later riep de Engelsman de ober. ‘Hoeveel geeft men gewoonlijk aan de muzikanten?’ De ober: ‘Iedereen is daar volkomen vrij in.’ De Engelsman, hem 100 lire gevend: ‘Wilt u dit dan van mij aan de violist geven?’

De man van de boterhamworst, op het terras: ‘Ik eet ravioli toch liever in Holland! Je weet óók niet wat er inzit, maar het wordt in ieder geval gecontroleerd.’

Op de tv een film met Humphrey Bogart. Hij sprak met een klaterval van keurige Italiaanse woorden. Wat een volk dat de moeite niet neemt om Humphrey Bogart echt te horen praten!

De man van de boterhamworst, op het terras: ‘Ik zou maar uitkijken met vis eten. Ze hebben er hier zoveel waar je nooit van gehoord hebt dat er allicht één bij is, waar de haringworm inzit.’

Ook bij Alfredo. Een Amerikaan die in hard-Amerikaans tegen een donkere vrouw over politiek praat. Hij eet de beroemde fettucine al burro, en zegt: ‘Het kost ons 300.000 dollar aan oorlogsinspanning om één Vietcong te doden. Dat is een hoop geld. Het kan goedkoper natuurlijk. Neem nou een goeie prijs: zeg 100.000, of zelfs 200.000 dollar. Zeg tegen de Vietnamezen: we betalen voor elk hoofd van een Vietcong dat wordt ingeleverd: 100.000 of 200.000 dollar. Dat is veel economischer. En de oorlog is gauwer over.’

[p. 114]

De vrouw: ‘En waarom doen jullie dat dan niet?’

‘Maar honey, je moet toch ook rekening houden met wat ze in de wereld dan over je zeggen?’

Vreemd: een meisje dat aan een Italiaanse jongen in korte Italiaanse zinnen probeert uit te leggen dat papa en mama in ons land heit en mem is.

Veel vakanties lang heb ik gedacht dat je Hollandse vrouwen het best herkent aan de gebloemde jurken. Maar het lukt nu soms ook met kunstgebitten.

Een Hollandse man, op een terras in Venetië: ‘Loop ik over het San Marco-plein en rijdt zo'n Italiaanse nozem met een karretje tegen mijn hielen. Keihard. Hij zegt: “scusi, scusi.” Ik zeg: niks scusi, je moet uitkijken. Wat heb ik nou aan scusi, ik verrek van de pijn. Maar ja, die jongen verstond me niet, dus ik zeg: Do you speak English? Maar hij sprak geen Engels. Ik zeg Sprechen Sie Deutsch? Hij zegt: Ein wenig. Hij verstond een beetje Duits. Maar ja, toen wist ik het Duitse woord voor klootzak niet, dus toen heb ik 'm maar laten gaan.’

Het is een merkwaardige ervaring om aan het strand van Venetië plotseling ons Kamerlid Berkhouwer te zien, in zwembroek en peuterend aan zijn kiezen. Op de stoel naast hem lag een zwarte aktentas, open, zodat officiële papieren zichtbaar waren. Terwijl je verder loopt wordt toch een blij gevoel in je wakker: onze Wetgevende Macht rust nooit!

Maar als je later in je hotel komt blijkt dat een groot aantal Europese parlementariërs in het Lido is neergestreken, voor een of andere vergadering. Verschillende van hen hebben de vrouw meegebracht, want Venetië is ten slotte wat.

De volgende merkwaardige ervaring is dan om op dat

[p. 115]

terras een van onze Kamerleden in vlot Duits aan andere Europese parlementariërs de Nederlandse drinkgewoonten te horen uitleggen: ‘In Nederland begint het drinken van jenever om half zes. Ja, en als het diner dan pas om half acht of acht uur is, dan ga je tot die tijd door.’

Maar wees gerust, de meeste van onze vertegenwoordigers beperkten zich in Venetië tot een wijntje. 's Nachts om half twee werd ik wakker en hoorde buiten op het terras weer het ploppen van een kurk. Gevolgd door een lieve, moederlijke stem die in mijn taal zei: ‘Jongetje, zou je dat nu wel doen? Thuis drink je nooit zoveel.’

Maar omdat ik slaap had heb ik de neiging onderdrukt om op te staan en uit het raam te roepen: ‘Meisje, hij is hier toch óók met vakantie.’