De zoon van Ouwe Klare

[p. 108]

Ding

We waren in Parijs, mijn gade en ik. Niet voor de cultuur of voor ohlala-vermaak. Gewoon om wat rond te lopen, te eten en te drinken, dingen die je hier ook doet, maar waar je je daar geheel aan kunt wijden.

Zaterdagavond laat kwamen we bij de Hallen en besloten te gaan eten in ‘Au pied de cochon’, als ik me de naam goed herinner.

Het was druk en na enig wachten kregen we een plaatsje op de tweede etage. Het was er zo te zien wel gezellig, de meeste mensen zaten er om eens flink te schransen, en dat geeft altijd stemming. We kregen een tafeltje, tegen een tafeltje aan dat al bezet was, met tien centimeter ertussen om aan te geven dat je niet bij elkaar hoort. Ik zat daardoor naast een mevrouw in een bontjasachtige jas, en mijn vrouw naast een oude, zeer breekbare heer. De ober leek op de moeder van Fernandel.

We zaten nog niet lang of er viel iets tegen mijn linkervoet aan. Ik schoof het met een krachtige duw weer terug.

‘Wat is er?’ vroeg mijn vrouw.

‘Dat mens d'r boodschappentas valt om, geloof ik.’

‘Vreemde tas,’ zei mijn vrouw, ‘ze zit er nu tegen te praten.’ Op dat moment voelde ik de haren van de vrouw tegen mijn elleboog. Ze porde met een arm naar de grond en riep woorden in de ruimte tussen ons beiden in. Omdat we over haar spraken en ze zo vlak tegen me aan zat durfde ik niet kijken, wat er aan de hand was.

‘Het is een hond,’ zei mijn vrouw, onder de tafel doorkijkend, ‘in een roodzwart geruit jasje en broekje. En van zijn hoofd en uit de mouwen en uit de pijpen hangen lange slappe haren. Ze tilt het nu op. Ze klemt het nu aan de borst. Ze kust het ergens midden in het haar. Het ding

[p. 109]

vindt het niet leuk. Het ding wil weer op de grond.’ Even daarna voelde ik haar hoofd weer tegen mijn elleboog.

De oude man had het gebeuren nauwlettend gadegeslagen. Hij had zojuist een gegrilleerde varkenspoot geheel op, viste met een bevende hand twee losse beentjes uit zijn bord en wierp die nonchalant tussen de vrouw en mij door. Ze kletterden op de grond. ‘Wat doet die vent?’ vroeg mijn vrouw. ‘Hij voert het ding,’ zei ik. Ondertussen begon de oude man zijn tanden leeg te zuigen, met grote toewijding, en met kleine snerpende geluidjes, die veel leken op de bijgeluiden van een leeglopende gootsteen. ‘Hij zuigt nu zijn tanden leeg,’ zei ik.

‘Dan zitten die behoorlijk los,’ zei mijn vrouw. ‘Wat is het voor een man?’

‘Het lijkt me een oud-ambtenaar, bijna tachtig, met een ere-medaille voor het kweken van kanaries, waarbij hij het zaad zelf voorproeft.’

‘Die vrouw is nog geen vijftig. Zou het zijn dochter zijn of zijn vrouw?’

[p. 110]

‘Zo te horen zijn dochter,’ zei ik, want ook zij begon haar tanden schoon te zuigen. Maar mijn vrouw bestreed dat door te veronderstellen dat het a) een Franse gewoonte kon zijn en b) een gezinsgewoonte. ‘Misschien zitten de negen kinderen uit zijn eerste huwelijk nu over Parijs en voorsteden verspreid ook te zuigen.’

Het ding onder tafel vlijde zich inmiddels weer tegen mijn linkerenkel. Ik schoof het weer weg, maar dat hielp niet, kort daarop bonsde hij weer behaaglijk tegen mijn been.

‘Schuif hem de andere kant op,’ adviseerde mijn vrouw. ‘En als-ie bijt?’ vroeg ik, want ik ben bang voor beesten, vooral als ik ze niet kan zien.

‘Aan zijn haar te zien kan hij geen tanden meer hebben,’ zei mijn vrouw. Ik tilde mijn been over het ding heen en schoof het met kracht onder mijn stoel uit, het middenpad in. Het ding piepte een beetje en dat was voldoende voor de vrouw om haar stoel achteruit te schuiven en dramatisch op haar knieën te vallen. ‘Ophélie, Ophélie,’ kreet ze.

‘Hij heet Ophelia,’ zei mijn vrouw.

De vrouw zat nu onder onze tafel en riep tussen mijn knieën door naar boven ‘Pardon, pardon.’ Ze keerde terug met het verloren dier. ‘Ze geeft hem nu bestraffende tikjes met de wijsvinger,’ zei mijn vrouw, ‘ergens aan zijn voorkant.’ De oude man was inmiddels begonnen zijn oor schoon te maken, maar het leek me beter dat niet aan m'n vrouw te melden.

‘Het ding wil weer naar de grond,’ zei mijn vrouw. Ik voelde het hoofd weer in mijn elleboog. De moeder van Fernandel kwam en bracht hun grote coupes ijs. De man was nog niet half ermee klaar toen de vrouw het onder zijn handen weggriste en het, haar hoofd in mijn elleboog, op de grond zette. Maar het ding had geen trek, of misschien ook wel geen bek, en de coupe werd weer opgevist en aan de oude man aangeboden, die met smaak verder at.

[p. 111]

De vrouw zoog inmiddels de wafelresten uit haar gebit, met het geluid van een krekel die een ontstoken slijmvlies heeft. ‘Ik hou het niet meer uit,’ zei mijn vrouw, ‘ik kan op die manier niet eten.’ ‘Laten we dan wachten en een sigaret roken,’ zei ik, ‘ze krijgen zo meteen de rekening.’ De rekening kwam. De vrouw zette haar bril op, pakte een ballpoint en rekende alles na. Toen gingen ze, het ding als een uitgetrokken pullover op haar arm. De man had, voor hij opstond, zijn gebit in een mooi ingelegd doosje gedaan, maar ook dat leek mij beter om niet aan mijn vrouw te melden.

Toen pas begonnen we weer te eten. Maar echt lekker werd het niet meer, omdat de geest van het ding rond bleef waren. Want alleen daardoor is het te verklaren dat toen onze voeten elkaar per ongeluk raakten we elkaar tegelijkertijd een immens harde trap gaven.