De zoon van Ouwe Klare

[p. 105]

Amsterdam

Het bleek al gauw dat ik een uiterst humoristische taxichauffeur had getroffen. Het was even na vijven en erg druk, maar hij draaide van de andere kant van de straat midden tussen het verkeer door naar me toe, waardoor een hele serie auto's tot plotseling stoppen gedwongen werd. Mijn taxi moest zelfs nog even achteruit voordat hij volledig in de goede richting gedraaid stond. ‘Je moet 's naar die auto achter ons kijken,’ zei hij. Het was een grote grijsblauwe Amerikaan, met achter het stuur een kleine, kalende man, die een vet vuistje had gebald en dat in onze richting schudde. De taxichauffeur telde mee: ‘... vijf... zes... zeven keer de vuist geschud. Nou, die man heeft thuis ook wat te vertellen. Drukke dag gehad Jan? Jazeker, drie handtekeningen gezet en zeven keer de vuist geschud.’

We reden nu, langzaam, en stopten voor een rood verkeerslicht.

‘Amsterdam,’ zei de taxichauffeur, met iets dromerigs in zijn stem. ‘Mijn stad, hoor. Ik ken geen stad die volgend jaar het feit gaat vieren dat hij al 700 jaar door oude lullen wordt bestuurd. Zeg nou zelf. Dan kómt er iemand met een groot plan om een paar huizen om te donderen en er verkeerswegen over aan te leggen en ze roepen dat die vent getikt is. Nou, daar zit je dan als Amsterdammer. Je mag je bek niet opendoen, je mag alleen maar aannemen dat die man getikt is. En dat verrek ik.

Wie vandaag de Kinkerbuurt wil afbreken die mag van mij. Zal ik u vertellen wat de Kinkerbuurt is? Dat is een genadebuurt. Vorige eeuw hebben ze gezegd, bij wijze van christelijke daad: ‘Laten wij onze hedendaagse arbeiders in huizen van de vorige eeuw laten wonen.’ Precies zoals ze nu, even christelijk zeggen: ‘Laten wij onze he-

[p. 106]

dendaagse arbeiders in huizen van de vorige eeuw laten wonen.’ Heb je wel eens een ouwe vrouw naar Noord gereden? Nou ik wel. Die moest naar haar zuster. Derde etage in een flatgebouw. Ik heb een kwartier naar een lift gezocht. En daarna ben ik met dat ouwe mens op mijn nek drie trappen opgesjouwd. En toen ik ze boven had, toen zei d'r zuster: ‘Doet u mij het genoegen haar ook weer te komen halen, anders krijg ik haar nooit meer het huis uit’.'

Hij schakelde somber en vervolgde: ‘Ja jongen. In Amsterdam ligt de humor op straat. Vannacht om twee uur raapte ik nog een vent van het trottoir op. Die lachte zich het apelazerus. Die was over de humor gevallen. Ik dacht eerst dat hij bezopen was, maar dat worden de mensen hier niet meer. Of je drinkt van ellende en dan ben je om vier uur al zo beroet als een kachelpijp, of je wordt niet meer dronken. Zo is dat toch?

Ik had laatst een vent, zo'n mooie weet je wel. Met een nauwe broek, een pleeborstel op zijn hoofd en zo'n chimpanseebrilletje. Hij zei: “Chauffeur, ik ben een beetje aangeschoten, mag ik in de achterbak liggen?” Ik zeg, als je van tevoren betaalt mag je liggen zoals je wilt. Ik heb 'm als stukgoed afgeleverd.

Ja, jongen. Amsterdam dat is mijn stad, je maakt nog 's wat mee. Vorige week had ik nog een artiest in de wagen. Eerst dacht ik, leuk hem in de wagen te hebben, want we hebben thuis zijn langspeelplaat. Maar toen hij weg was, dacht ik: als ik eerder geweten had dat hij z'n eigen nooit waste had ik nooit die langspeelplaat gekocht.

Niet dat ik discrimineer. Totaal niet, ik haal ze ook op bij die homosoos. Maar laatst had ik er een die was zo verwijfd dat ik dacht: ik zeg maar niks, anders slaat-ie met zijn handtasje.

Dat is Amsterdam. Maar dan komt er een en die wil de Kinkerbuurt omdonderen en dan mag het niet. Ik heb er

[p. 107]

ook gewoond, dus ik weet waar ik over praat. We zijn daar weggegaan omdat de bovenbuurvrouw van linksachter zo'n kleine blaas had. Vijf keer per nacht naar het toilet én maar doortrekken. Afijn, nou wonen we in een flat. Maar die buurvrouw óók, dus geholpen heeft 't niet. Ze woont nou boven ons, of d'r zuster, maar weer iemand met een kleine blaas.

Dat verandert nooit! Ik ken Amsterdam toch. Ze sturen nog eerder de ouwe wijven naar Zuid-Afrika om een grotere blaas getransplanteerd te krijgen dan dat ze wat aan de huizen doen. Zo is dat toch.

Om over het verkeer maar te zwijgen. Ik zie het toch elke dag drukker worden. En hier in me wagen kan ik het nog overzien. Maar als je op de stoep staat... ik heb een zoontje van vier en als ik een keer met 'm in de stad ben, dan zeg ik wel 's: jongen, kijk, wat die mensen daar nou doen, dat heet oversteken. Kijk maar goed. Want als jij groot bent kan het niet meer.’