De zoon van Ouwe Klare

[p. 99]

Eten met de kerst

We keerden die namiddag laat terug uit Hebron, en de wegen waren nog slechter dan op onze heenreis, dus toen de avond viel was het duidelijk dat wij Jeruzalem op geen stukken na zouden halen. Daarom sloegen wij bij de splitsing naar Betlehem links af, en reden het dal in. De hemel werd donker met vlak boven de horizon een bleke maan. Na enig zoeken vonden wij de herberg die volgens de Gids de naam draagt l'Etable. Het was er erg druk en we moesten lang wachten op een tafel, Volgens de oberkelner was het zelfs zo druk dat er gasten niet in de herberg sliepen maar in de garage.

De eetzaal was klein, met veel bruin hout en koper, en met linnen kleedjes op de tafel. Er was niet veel keuze, maar wat er was leek me zeer voortreffelijk. We begonnen met soep, zoals hier meestal de gewoonte is. Als specialiteit werd genoemd de Potage aux Trots Rois Mages, en die kan ik zeer aanbevelen. Het is een sterke, kruidige soep met veel vers groen erin, en bestrooid met geraspte mirre. Zo'n soep waarvan men droomt als men op een kameel over duistere paden door de woestijn trekt. Toen keken we even rond en mijn echtgenoot merkte op dat er dit jaar weer meer toeristen waren en dat het geen pretje moest zijn om in de garage te overnachten, naast de tractor en de jeep.

Vervolgens kwam de entree: ik nam een Bouchée à la mère Marie, wat hier een algemene gewoonte schijnt te zijn. De eerste aanblik is wat vreemd omdat de bouchée geserveerd wordt op een bed van stro. In de bouchée hartige stukjes vlees, iets te hartig naar mijn smaak, en overgoten met een knoflooksaus je, waar ik wel van hou mits het maar intrigerend is. In ieder geval hier een kok voor wie knoflook niet zomaar knoflook is, maar een levend iets, waar je

[p. 100]

wat mee kunt doen. Het omhulsel was pikanterig krokant knappend en krakerig schuimend tussen de tanden. Mijn echtgenoot veronderstelde dat het wel ezelsvlees geweest zou kunnen zijn, maar toen had ik het al op. Mijn metgezel had zelf een Riz à l'empereur Auguste, een uiterst merkwaardig schoteltje. Het bord bevat eerst een dikke snee kuch waarop een rand van zeer platgeslagen rijst en daarin liggen goudknapperige bonen, die zo uit de grill komen. Dat het knapperig was hoorde ik toen mijn echtgenoot begon te savoureren. Een uiterst mannelijke schotel, die het best kan worden afgemaakt met een paar blaadjes peterselie zodat het er goed uitziet en iets in frisheid toeneemt.

Als hoofdgerecht bestelden wij natuurlijk Chicken à la King Herode, waar deze herberg al eeuwen beroemd om is. Deze Chicken is een enorme schotel zacht, mals vlees, waar men heel wat werk aan heeft. Na afloop telden mijn echtgenoot en ik wel 45 kleine beentjes. De saus voor de Chicken wordt aan tafel bereid uit talloze flessen die ook tot het keukengeheim hier horen. Er is een lichte mousserende drank bij, en een kleverige rode stroop. Ik ben niet dol op aan tafel in elkaar geflanste sausen, maar het is toch best leuk om zo'n man bezig te zien, zeker als het gepaard gaat met een geheimzinnig grijnzen, zoals hier in l'Etable. De saus was pikant, wat wel nodig was, omdat het vlees voor ons merkwaardig zoet smaakte, maar dat kan ook verbeelding geweest zijn. Bij deze Chicken was het alleen maar mogelijk stoofperen te krijgen, niet van die kleintjes waar mijn voorkeur naar uitgaat, maar per persoon één flink gestoofd peertje.

Wij dronken hierbij een plaatselijke wijn, die ons zeer was aanbevolen omdat hij het vlees bekwaam zou afronden en zich niet zou laten wegdrukken door stoofpeer. Het was een Nuits d'Efrata, waarvan het etiket zei dat hij uit 29 was. Maar wie denkt dat wij te doen hadden met een warme, legendarische, rode wijn moet ik teleurstellen, het was

[p. 101]

zonder twijfel een wijn uit het jaar nul. Ik zag aan mijn metgezel dat hij ook teleurgetseld was, hij meer nog dan ik, omdat hij eerst nog overwogen had een pikant lamszadel te nemen, waar deze streek ook beroemd om schijnt te zijn.

Tot slot bestelden we een ijshoorn, die de welluidende naam Cocu Joseph draagt. Het ijs heeft een perziksmaak. Het ijs was luchtig en schuimig en bevatte zeer kleine, fijngestampte stukjes vurenhout die er een delicate bruinige smaak aan gaven. De ijshoorn werd geflambeerd met l'Eau des Bergers, een drankje uit de buurt dat op champagne lijkt en naar gazeuse smaakt. Een wat ongewoon, maar zeer speels en fantasievol dessert waar l'Etable al eeuwen eer mee inlegt. Het is natuurlijk niet in de buurt, maar mocht u ooit daar komen, vergeet niet er een avond voor uit te trekken. De maaltijd kwam ons samen op 2 keer 34 is 68 gulden en de Nuits d'Efrata kostte 18 gulden zodat we met 86 gulden tevreden en voldaan van tafel mochten gaan. Die ene heldere ster waarmee l'Etable in Betlehem zich tooit is dan ook royaal verdiend.