De zoon van Ouwe Klare

[p. 76]

Bijten

Ik kan u geen van de personen beschrijven, want ik heb niet omgekeken. Het was te warm en bovendien las ik. Twee wat ouder wordende mensen met een kind (een jongetje, want het werd Sjakie genoemd) en nog een andere man. De laatste zat achter mij, met de vrouw, aan een tafeltje op het terras van de uitspanning. Dat de vader en het kind er ook waren had ik uit hun gesprek opgemaakt: de vader en het kind waren in de zandbak. Ze waren een dagje uit, want, zoals de vrouw schetste, de vakantie was niks geworden.

‘We hadden eerst gedacht dat het wel zou gaan. Vorig jaar waren we er ook geweest, maar toen was Sjakie nog kleiner. Hij kon nog niet zo goed praten. Maar nou zegt hij alles. Ik word er wel 's bang van, want ik weet niet waar hij het vandaan haalt.

Henk zegt dat het in hem zit. Het is een klein sadistje, zegt Henk. De tweede dag op vakantie heeft hij Henk in zijn wang gebeten. Vlak onder zijn oog. En hij beet door, het bloed kwam eruit. En voor niks. Henk droeg hem een stukje. En ineens beet-ie. Hij had het liefst in het oog gebeten, zegt Henk.

En in het pension ging het ook niet. Er waren daar acht gezinnen, maar alleen wij hadden zo'n kind. En je wilt geen aanstoot geven bij het eten. We zaten bij het eten in zo'n eetzaaltje met een ober. En als hij zijn zin niet kreeg begon hij te krijsen, dus dan gaven we hem maar wat hij wou. Het was chantage, en Henk zegt dat hij het erom deed.

Nou, ik moet wel zeggen dat Henk erg prikkelbaar was, want hij was er voor zijn rust en Sjakie liet hem geen moment alleen.

En Henk kon 's nachts ook slecht slapen want er zaten veel muggen daar. Die kwamen van het ven. En het is

[p. 77]

Henk zijn genoegen om muggen dood te slaan, met een krant op de muur. In heel wat hotelkamers heeft hij muren vol bloed achtergelaten. Maar nou lag Sjakie bij ons op de kamer, dus als hij mepte dan werd Sjakie wakker. Dus probeerde Henk ze te vangen door met zijn onderbroek te gooien, maar dat was geen doen. En hij kan eenvoudig niet slapen als hij er maar ééntje hoort zoemen. Dus hij liep de hele nacht te gooien. En daardoor kreeg ik mijn rust ook niet; want ik wou die onderbroek niet op mijn gezicht hebben. We zijn na drie dagen weggegaan. Ze waren nog heel schappelijk, we kregen het geld van het eten terug, van de kamer natuurlijk niet.’

[p. 78]

Ongeveer op dat moment kwamen de vader en het kind terug, er volgde een verwarde begroeting.

‘Kom Sjakie, geef oom Bob eens een handje. Je kent oom Bob toch nog wel?’

Het kind had een hoge, hijgerige stem: ‘Ik ga jouw kop eraf bijten. En dan komt er allemaal bloed uitlopen. Op je pak.’

‘Haha,’ zei oom Bob, onnatuurlijk vrolijk. ‘Wat is dat nou, Sjakie? Je wilt toch geen ruzie. Als we gaan vechten dan win ik toch, ik heb veel langere armen dan jij.’

‘Dan ga ik naar de glazen. En dan gooi ik de glazen stuk en die steek ik in je kop. En dan komt er allemaal bloed in je ogen en in je neus en op je pak.’

Er viel een lange stilte. Toen zei Sjakie nog: ‘En dat bloed gaat er nóóóit meer af.’

Gelukkig was er een ober in de buurt en er werden twee pilsje besteld, een cassis en een ijsje.

‘'t Is wel een obsessie van 'm, he, dat bloed allemaal,’ zei oom Bob.

‘'t Is niet in de eerste plaats dat bloed, geloof ik,’ zei Henk. ‘Hij heeft het almaar over bijten.’

Om het te bevestigen riep Sjakie: ‘Ja he Pap, bijten. Dan ga ik iedereen bijten. Dan bijt ik alles eraf. De kop d'raf, en de armen eraf...’

‘Nou stil Sjakie,’ riep de vrouw. ‘Eet je ijsje op, hoor, anders krijg je niks meer.’

‘Heeft-ie 't al lang?’

‘Ik weet het niet,’ zei Henk bezorgd. ‘Hij heeft mij pas gebeten, zomaar, voor niks.’

‘Hij heeft het al een paar weken,’ zei de vrouw. ‘Weet je nog dat hij die ochtend ineens over die wolven begon.’

‘Ja, die wolven he mam,’ riep Sjakie. ‘En die zaten in het bos en die beten alles eraf, hè? Dat waren vijf wolven en niemand durfde in het bos. En dat waren buusterwolven, he mam. Hele grote buusterwolven. En toen kwamen er vijf

[p. 79]

vrouwen in dat bos en daar gingen die wolven direct op af want dat waren buusterwolven. En hap, beten ze die buusters eraf, he?’

‘Nee Sjakie,’ zei Henk, met de moede berusting in zijn stem van iemand die weet dat hij voor een verloren zaak pleit, ‘die wolven die bijten niet. Want die willen geen pijn doen. Want bijten doet pijn. Je moet er eens aan denken wat een pijn die vrouwen dan hebben.’

Maar voor het kind was de zaak al afgedaan. Duidelijk verveeld zei hij: ‘Ach, wat heb je nou aan vrouwen zonder buusters.’