De zoon van Ouwe Klare

[p. 38]

Weekendneurose

Klokslag vijf uur stapte Sim het café binnen. Dat is niets bijzonders, dat doet hij elke dag van de week, omdat het zijn gewoonte is. Ik weet van hem niet meer dan dat hij Sim heet en altijd in het café zijn hoed ophoudt. Hij staat dan een pilsje te drinken, in de bocht van de bar, vlak bij de deur.

‘Hee, Sim, wat is dat nou?’ zei de barman. ‘Ben je ongesteld geweest? Ik heb je het hele weekend niet gezien.’

Sim glimlachte een beetje pijnlijk, schoof zijn hoed iets naar achter en zocht voor zijn tamelijk hangende maag een lekker plekje tegen de barrand. ‘Ik kon niet,’ zei hij, ‘ik heb mijn vrouw beziggehouden.’

Er viel een soort stilte. De meeste aanwezigen - waaronder ik - begonnen te bedenken dat we altijd gedacht hadden dat Sim wel ongetrouwd zou zijn, zo was hij verkleefd aan die bocht in de bar. En de barman rekende misschien wel uit wat dat hem ging kosten als het zou doorzetten.

‘Opdracht van de arts,’ zei Sim. ‘Nou ja, arts! Een jonge jongen met een zenuwtic. Maar 't staat op zijn deur, dus je bent geneigd 't te geloven. En 't ziekenfonds heeft hem op een kaart staan. Maar voor mij is 't iemand met lage bloeddruk zonder dat-ie 't zelf weet. Zo'n afgetrokken bleekscheet met een kop als onbedrukt krantepapier.

Nou, die vent komt een keer bij mij op de zaak en zegt mag ik u even apart nemen. Ik zeg, je neemt maar een eind apart, als je maar niet gaat doorzeiken over dat ik zo dik word. Want daar heeft-ie 't altijd over. Minderen. Het vet afbreken. Grote onzin, waar moet ik die pilsjes dan laten als ik ze niet mag opdrinken?’

Hij dronk zijn glas leeg en knikte dat er een nieuwe moest komen.

[p. 39]

‘Afijn, we staan in het spreekkamertje van de zaak, he, apart genomen en toen zegt-ie: ik geloof dat uw vrouw aan weekendneurose lijdt. Ik wist niet wat het was, maar ik liet me niet direct overdonderen, ik zeg: dan heeft ze altijd nog vijf dagen over.

Maar ja, kort gezegd had hij de indruk dat ik mijn vrouw op het weekend aan haar lot overliet. Hij zegt: wat doet u? Ik zeg: zaterdag kegelen en zondagmiddag voetballen. Hij zegt dan kun je toch zondagavond iets aardigs doen, ergens heen of zo. Ik zeg: wanneer moet ik dan effe lekker thuiszitten? Dat is toch logisch, het is je week-end!

Maar ja, als zo'n man dat zegt dan ga je toch willekeurig denken: wie weet heeft zo'n man gelijk. Je hoort tegenwoordig zoveel van manieren waarop je wat kan krijgen.

Dus ik kom thuis en ik zeg Erna, meid, reken erop dat je het weekend de hele behandeling krijgt, maar ik ga wél naar 't voetballen.

Nou, je houdt 't niet voor mogelijk, maar ik heb zaterdagmiddag in de Bijenkorf gelopen. In m'n natte regenjas

[p. 40]

heb ik daar lopen uitdruipen. Daarna rijsttafel, wat ik best mooi eten vind. Jammer dat ik er de hik van kreeg.

Toen naar de bioscoop. Een detectivefilm, ik zou je niet meer kunnen vertellen waar 't over ging, want na twintig minuten was ik de draad volledig kwijt. Ik heb me eigen op m'n rechtervoet zitten stampen om niet in slaap te vallen, want als ik de behandeling geef geef ik hem goed. Afzakkertje genomen bij Moderne, en toen naar huis.’

‘Mooi werk,’ zei de barman, ‘je lijkt wel een jonge jongen.’

‘En dat was de helft nog maar,’ zei Sim, met een klein lachje. ‘De volgende ochtend heb ik haar op de fiets gezet om koffie te gaan drinken in Ouwerkerk. Aardige tocht, maar het duurde wel lang want zij moet er op elk kruispunt even af. Dan krijgt ze de bibber omdat ze niet weet wie of wat voorrang heeft. Ik rij zachtjes door, ik laat 'r maar bedoen. Als je in zo'n proces ingrijpt is het meteen donderen geblazen.

's Middags ben ik naar het Stadion geweest, maar daarna meteen naar huis en naar Moderne, theedrinken. En 's avonds naar Jan, m'n broer, om 's bij te praten, daar was ik ook in een jaar niet geweest. We hebben ook nog een kaartje gelegd, maar niet lang, want Jan kan niet tegen zijn verlies. En hij kan niet kaarten.

En weet je wat het gekke was: ik heb me dat hele weekend verrekt goed geamuseerd. Erna niet, die zei: dat is eens maar nooit weer. Dat begrijp ik ook wel, van die fietstocht hingen de vellen langs haar benen. En ze kan mijn broer wel vreten. Dus ze zegt: je gaat de volgende keer maar alleen. Ik zeg: doe niet zo lullig, je went aan alles. Maar ze wou er niks meer over horen.’

Hij knikte om nog een pils.

‘Ik heb vanmiddag met die dokter gebeld. Ik heb gezegd: je moet nog maar eens met haar praten, ik geloof niet dat ik in m'n eentje haar nog het huis uitkrijg.’