De zoon van Ouwe Klare

[p. 29]

Sigaartje

Ik stond aan de bar, naast een kleine man. Hij had wit haar, dat glad gekamd over zijn hoofd lag. Hij had een zachte stem. We hadden wat zinnetjes gewisseld over het weer, de intensiteit van de winter en de kwaliteit van de genever in het algemeen, en nu op dit moment nu hij erin viel.

En in de gesprekspauze die intrad begon hij vriendelijk te glimlachen, haalde langzaam een blikken doosje uit de binnenzak van de jas te voorschijn en zei: ‘Mag ik u misschien een bijzonder fijn manilla-sigaartje offreren?’

‘Graag.’

‘Manilla-sigaartjes,’ ging hij verder, ‘zijn meestal nogal vast, zodat u flink moet trekken. Maar deze zijn zo dun dat ze voortreffelijk wegroken. De smaak is pittig en de as blijft zuiver wit.’

Terwijl hij mij vuur gaf glimlachte hij nadrukkelijk. ‘Ik heb al die tijd geweten wat u van mij dacht,’ zei hij. ‘U dacht: dat is gewoon een klein mannetje, verder niks. Maar daar kom ik ineens met deze buitengewone sigaartjes op de proppen. Dat heeft uw gedachten al een beetje veranderd, is het niet? Ik mag dan een klein mannetje zijn, maar ik draag toch iets bij me dat getuigt van bijzondere smaak. Wel, laat ik u dan een geheimpje verklappen: u hebt gelijk, en dat is ook de enige reden dat ik deze manilla-sigaartjes bij me heb. Anders is het toch zonde om deze kleinoden hier in de kroeg te staan wegpaffen. Deze sigaartjes krijgen hun echte vorm pas als je ze na de maaltijd rookt, liefst bij een glaasje cognac. Ik heb diverse mensen, die nog nooit gerookt hadden, ertoe kunnen brengen om bij hun cognac een van deze sigaartjes op te steken. En onveranderlijk met het beoogde resultaat: ze kochten deze sigaartjes omdat het hun het savoureren van hun cognac veraangenaamde.

[p. 30]

Het merkwaardige is dat ik, hoewel u dat sigaartje oprookt als een geoefend sigarenroker, nu aan uw reactie kan merken dat u dat niét goedkeurt. U neemt het mij kwalijk, hoewel u zelf staat te roken en te drinken, dat ik er anderen toe heb aangezet. Dat vind ik voor u een merkwaardige reactie. Terwijl het voor mij helemaal niet merkwaardig is, ik verkoop namelijk sigaren.

Ik heb een goed beklant magazijn, hier niet ver vandaan op een druk kruispunt, zodat er in de zaak een flinke loop zit. Dat betreft natuurlijk voornamelijk sigaretten en shag en tabak. Maar daarnaast heb ik ook een ferme kring van sigarenrokers voor de betere merken opgebouwd. Nietwaar, de ene dag bezoek je dit café, de andere dag een ander, en wie eenmaal kennis gemaakt heeft met een bijzonder fijn manilla-sigaartje gaat zich in negen van de tien gevallen afvragen waar ze te krijgen zijn. En in zo'n geval ben ik altijd bereid het adres te noemen. U vindt dit toch óók een buitengewoon sigaartje?’

‘Perfect,’ zei ik.

‘Nu zijn er ook andere, meer externe situaties,’ ging hij verder, ‘die in mijn particuliere geval omzetbevorderend werken. Mijn magazijn is gevestigd op een druk kruispunt en dat is de reden dat er nog wel eens ongelukken gebeuren. Van ernstige aard of met lichte verwondingen. Soms ook komen mensen met de schrik vrij, maar moeten ze even op hun verhaal komen. En waar worden zulke mensen binnengebracht? Inderdaad, daar kiest men de sigarenzaak voor. En als ik een man binnenkrijg die van zijn bromfiets is gestort of die op de zebra tegen een langzaamrijdend voertuig is aangelopen en hij zit in mijn zaak bij te komen, dan geef ik hem voor de schrik twee of drie manilla-sigaartjes mee. En hij moet wel van ver uit de buurt komen wil hij later niet eens binnenstappen om opnieuw wat sigaartjes in te slaan.

Het mag u misschien harteloos of merkwaardig voor-

[p. 31]

komen, maar de statistiek zegt immers dat er zoveel duizend ongelukken per week gebeuren. En dan zeg ik: laat ze maar voor mijn pand gebeuren! Een slachtoffer wordt binnengebracht, nieuwsgierigen kijken door mijn raam naar binnen, maar ondertussen staan ze voor mijn etalage. En ik heb er niets tegen dat dat wordt aangemoedigd. Ik heb voor zulke gelegenheden een ferm sigaartje klaar liggen, dat ik direct opsteek terwijl ik mij in het blikveld van de nieuwsgierigen begeef. Zien roken moedigt hen immers aan. En ik zou het niet doen als het resultaat niet merkbaar was.

Gelooft u mij: wie een zaak heeft moet vandaar uit denken. Ik was lid van de TROS omdat ik hun blad verkocht. Maar omstreeks de jaarwisseling zonden zij een feestprogramma uit op de Karel Doorman. En toen heb ik de tros weer opgezegd. Immers, ten eerste heb ik bezwaar tegen het feestvieren op een schip dat van mijn centen betaald wordt. Het is toch duidelijk dat dat óók van mijn geld gebeurt. En bovendien is het aan boord houden van die militairen ook weer schadelijk voor de horeca en daardoor weer indirect voor andere genotzaken als de mijne.

Nou, toen heb ik een kaart ingevuld om lid van de avro te worden, maar die heb ik nog dezelfde avond geannuleerd. Omdat ze toen in hun actualiteiten reclame maakten voor een predikantenactie om niet meer te roken. Alles goed en wel, maar daar kan ik als zakenman geen medewerking aan verlenen. Nu heb ik me aangemeld bij de vpro, maar ik vraag me af of dat wel een goede keus is geweest. Ze hebben géén programma's die het roken indirect belemmeren. Maar ze zenden weinig uit. En als ze uitzenden zijn het ook geen programma's waar je nou direct een gezellig sigaartje bij opsteekt. En daar gaat het mij om.’