De zoon van Ouwe Klare

[p. 25]

Arend

Niet lang geleden had ik op een zondagmorgen een afspraak met een van onze bekende vaderlandse acteurs, die ik nu voor het gemak Arend Abel zal noemen. Niet dat niet iedereen mag weten wie hij precies is, maar waarom zal ik hem laten weten dat ik hem rangschik onder onze bekende acteurs. Hij had trouwens weinig tijd, een half uurtje maar en daarom zou ik er stipt om twaalf uur zijn en om half een weer verdwijnen. Arend woont op een van de Amsterdamse grachten en hij had de avond ervoor mij telefonisch het huisnummer opgegeven: 600-zoveel, maar toen ik de volgende morgen naar hem toereed, dacht ik oprecht dat hij woonde op het nummer dat hij gezegd had: 700-zelfdezoveel. Ik moest een trapje op en kwam bij een bruine deur, waarop vier opvallende naambordjes, maar geen van de vier droeg de naam Arend Abel, toneelspeler. Op hetzelfde moment begon in de verte een klok twaalf slagen af te geven.

Ik wist op dat moment niets beters te doen dan snel de trap af te gaan en naar de dichtstbijzijnde telefooncel te rijden om daar in het telefoonboek het juiste nummer op te zoeken. De eerste cel die ik zag, was bezet. Op de vloer zat een lange ruige jongeman in een blauw spijkerpak, zijn voeten omhoog tegen het glas en met moeite met zijn mond de hoorn bereikend. Hij keek ernstig, alsof hij wilde bewijzen dat er in Amsterdam nog alles aan de communicatie wordt gedaan.

Naast de cel stonden een oude man, met een witte stok en een stevige, vierkante vrouw. Ik liep naar de cel en de vrouw plaatste zich voor me. ‘Ik ben aan de beurt, knapie,’ zei ze.

‘Ja, maar ik wil helemaal niet bellen,’ zei ik, ‘ik wil alleen

[p. 26]

even in het telefoonboek kijken.’ ‘Haha,’ zei ze geringschattend. ‘Dat ken ik. Dat heb ik meer gehoord. En dan gauw in de cel schieten. Maar dat gebeurt niet, hier wordt behoorlijk op de beurt gewacht.’

Ze plaatste zich met de handen in de zij voor de cel. ‘Ik ben eigenlijk eerst,’ zei de oude man schor. ‘Jazeker, vader,’ zei de vrouw, ‘dat weet ik wel. Ik heb geen haast voor me eigen. Maar ik verhinder dat dit knapie gauw de cel inschiet omdat jij zo slecht ter been bent.’ Ze draaide zich om en opende de deur op een kier: ‘Als je er niet gauw uitkomt, haal ik je eruit,’ zei ze.

‘Ik wil alleen het telefoonboek,’ zei ik. Maar ze bleef onwrikbaar staan, de handen in de zij. ‘Haha,’ zei ze nog eens.

Ik stapte weer in en reed terug naar de gracht nummer 700-zoveel. Wie weet, zo overdacht ik, woont hij er wel, maar heeft hij, om zich tegen fans te beschermen, geen naambordje op de deur, of een schuilnaam. Hij verwacht me, dus als ik even fluit, kijkt hij uit het raam en doet me open. Het was inmiddels zeven over twaalf.

Ik liep het trapje weer op en zag nu dat de deur open stond. ‘Juist,’ dacht ik, ‘mijn theorie klopt. Hij verwacht me en heeft de deur vast opengedaan.’ Ik liep een bochtige trap op en kwam op de eerste etage. Ook daar was een deur, een gele, die openstond. Ik stapte naar binnen en kwam in een lang, smal gangetje, waar ook weer diverse deuren op uitkwamen. ‘Hallo!’ riep ik. Het bleef stil. ‘Hallo!’ riep ik nog eens, ‘volk!’ Nadat ik even had staan wachten, klonk van achter een van de deuren een heldere vrouwenstem. ‘Ben jij dat Jan?’ riep ze.

‘Ik ben Jan niet,’ riep ik. ‘Ik ben Rinus.’

Achter de deur klonk een verbaasde, maar aangename lach. ‘Nou, dat is toch ook leuk,’ riep ze. ‘Wacht even, ik kom eraan.’ ‘Dat hoeft niet direct,’ riep ik terug. ‘Ik kom voor Arend.’ Dezelfde lach. ‘Zonder Arend komen we er toch ook wel uit,’ zei ze, met dat diepklokkende, hese ge-

[p. 27]

luid dat al zoveel mannen naar de dichtstbijzijnde afgrond heeft gevoerd.

Op dat moment kwam achter me een man het gangetje binnen. ‘Wat mot jij hier?’ vroeg hij, uiterst vijandig.

‘Ik kom voor Arend,’ zei ik.

‘Arend, Arend,’ zei hij spottend. ‘Ze heet Leida, hoor. Ga maar niet net staan doen of je dat niet weet.’

‘Ik weet 't echt niet,’ zei ik, ‘ik loop hier voor 't eerst binnen.’

‘En voor 't laatst,’ viel hij in, ‘sodemieter op. Jouw soort behoef ik hier niet.’

In de haast die ik maakte, greep ik de verkeerde deur en betrad de keuken. ‘Voor 't eerst! Voor 't eerst!’ riep de man achter me. ‘Loopt zonder blikken of blozen de keuken in. En zegt dan dat hij hier voor 't eerst is. Mooie boel. Waarom hang je niet meteen je bretels aan de kapstok?’

Maar ik was al bij de voordeur.

[p. 28]

‘Ben jij daar, Jan?’ hoorde ik de vrouwenstem roepen.

‘Jazeker,’ riep de man honend, ‘net op tijd om te zien dat je weer iemand binnengehaald had. Ik ga een brief posten en de snelneukers staan al in de gang.’

Hij klopte hard op de deur. ‘Leida, doe open. Leida!’ En het laatste dat ik hoorde was zijn schampere lach. ‘Leida! Hij noemde je Arend. Ha! Je hebt 'm zeker de tijd niet gegeven om naar je te kijken... Arend, doe open!’

Toen ik bij Arend kwam sloeg het net half een.