De zoon van Ouwe Klare

[p. 13]

Bep

Het was bloedheet. In het etablissement hingen een paar mannen in gekleurde hemden - maar toch weer al te dof van kleur - wat suffend rond de bierpomp en zeiden bij elk pilsje dat het er wel in zou gaan. ‘Dat gaat 't altijd wel,’ probeerde nog iemand. ‘Maar nou toch beter,’ bracht een ander uit.

Buiten voor de kroeg stonden zes harde klapstoeltjes op het trottoir, en een op z'n smalle kant gezette aardappelkist, met een droogdoek erover, deed mee als tafeltje. Er zat één man, met brede schouders, en een klein zorgelijk hoofd, dat hij tegen de bakstenen muur achter hem te ruste had gelegd. Zijn voorhoofd was tamelijk gebruind, maar stond nu onder water, af en toe veegde hij de droppelen weg met de rug van zijn hand, waarna zijn poriën weer vrijelijk water begonnen af te stoten.

Ik ging naast hem zitten en we keken beiden naar een dikke man in een bruin pak die aan de overkant een koffer liep te dragen. ‘Zie je dat,’ zei de man naast me, ‘die vent draagt een koffer.’ En na enig wachten voegde hij eraan toe: ‘Hij is gek of hij is bevangen.’

Hij sloot de ogen en verschoof op de ongemakkelijke zitting. ‘Vorig jaar heb ik ook zo met koffers gelopen. Zoiets herinner ik me nog jaren want ik heb zeer zwakke polsen. Al van kind af aan. Ik hoefde ook nooit in de ringen te hangen. En die dag vorig jaar dat wij met vakantie gingen en ik met die koffers moest lopen was het ook zo bloedheet.’

Dat was alles. ‘En?’ zei ik na enige tijd.

‘Niks. Ik dacht eraan omdat ik dat ten minste dit jaar niet hoef te doen. We gaan niet met vakantie want mijn vrouw legt op bed. Ontsteking in de blaas. Ach ja, als je een

[p. 14]

mens bekijkt vraagt je je toch af hoe die alles goed houdt.

Beter je blaas trouwens dan je hersens. Ik zei gisteravond nog, ik drink ook maar een pilsje voor jou, Bep. Ze heet Zus, maar dat heb ik nooit willen zeggen.

Dus hou ik hier vakantie in de stad. Pilsje hier, pilsje daar, wat wil je. Anders gaan we naar Tessel en daar is het precies hetzelfde, pilsje hier, pilsje daar. Want me vrouw en me dochter gaan elke dag naar 't strand. Die kunnen dat, van 's ochtends acht tot 's avonds acht in de zon liggen. Ze bruinen ook sterk op, 't zijn net twee croquetten.’ Hij stootte een kort lachje uit: ‘Vleescroquetten. Want ze zitten goed in mekaar, allebei. Ik zeg 't zelf, maar ik heb er ook weet van. Als je dat hebt mogen meemaken dan ben je van zo'n blaas niet meer ondersteboven.’

Hij veegde zijn hand langs zijn hoofd en schudde het overtollige water nijdig naar het trottoir.

‘Zo'n strand, dat vind ik toch een gekkenwerk. Voordat ik er ben, zweet ik al als een os die 't nog niet weet. En dan sta je daar op één been je onderbroek van je reet te plukken. Mij niet gezien.

Trouwens, wat zou ik moeten op dat strand. Me dochter ligt er alleen, nou Bep met de blaas zit. Ik kan op mijn leeftijd toch niet meer naast mijn dochter gaan liggen. Als je nagaat wat bij haar allemaal bruin is geworden dan lig ik daar als een ouwe snoeper naast. Je kan toch geen schutting boven je hoofd optrekken met daarop: 't is me dochter.

Nee, laat mij hier maar zitten. - Wil je een pils?’

‘Graag,’ zei ik.

‘Ga 't dan maar halen en breng er voor mij ook een mee. Een schrale; zeg maar dat 't voor Teun is. Je kan 't hier 't best zelf gaan halen, want als je die dikke helemaal naar buiten laat komen staat er een vinger zweet op.’

Toen ik weer terugkwam met de glazen had hij de ogen gesloten.

‘Gek hoor,’ zei hij, toen de rust weer was weergekeerd.

[p. 15]

Er lag nu iets nadenkends in zijn stem. ‘Gek hoor, om tegen een vreemde als u eigenlijk bent, je eigen dochter zo aan te prijzen. 't Is een mooie stoot - zo loopt die uitdrukking toch? En daarginds in Zandvoort daar lopen nou heel wat kerels die dat vandaag gedacht hebben. En ik geef ze groot gelijk. 't Is een mooie stoot en die is toevallig van mij.

't Is net Bep. Bep wordt tegenwoordig ook elke zomer zo bruin als een beier. En van vroeger herinner ik me dat helemaal niet. Toen ik met Bep liep gingen we ook wel 's een dagje naar het strand. Maar ze was wit, nou ja wit, ze was gewoon. Toen ik met Bep trouwde toen had ik alleen toevallig haar navel een keer gezien. Ik was toen nog geen Jantje-vlug.’

Hij dronk een grote hap uit zijn pils.

‘Als je nagaat wat voor een moeite die wijven tegenwoordig doen om zich te verkopen, moeten ze behoorlijk achteruit gegaan zijn.’ Na die zin dronk hij zijn glas tot op de bodem leeg.

Hij veegde nog een keer over zijn voorhoofd, keek naar het water op de rug van zijn hand en zei: ‘Als je ziet waar ik nou allemaal aan zit te denken, kan 't niet zo warm wezen als het lijkt.’

Hij legde zijn hoofd weer tegen de muur en sloot zijn ogen. Toen ik wegging snurkte hij zachtjes.