Stukjes in de kraag

[p. 171]

Een huisje

Het was een broos koffietentje langs de weg. Voor de deur stonden drie vlaggestokken, waarvan twee nog met moeite de klapperende dundoeken omhoog hielden - zo te zien de Belgische en de Oostmozambiquese vlag. De derde vlag, met veel groen erin, had reeds in het zand gebeten.

Het tentje schudde op zijn grondvesten, door een zeer gezonde junistorm die over een wijd weiland kwam aanstormen en dan even met zijn volle gewicht op het gebouwtje ging zitten.

Het deerde de koffiebaas niet. Hij droeg een vale stofjas en een bril die voortdurend naar het puntje van zijn neus zakte. ‘Ach, die storm,’ zei hij bedachtzaam, ‘ik zeg altijd maar, die zal wel ergens goed voor zijn. Wat zal je je zorgen maken over het weer. Jij wil zon, maar bij een boer komen de aardappels gepoft uit de grond. Jij wil regen en bij een boer rotten de kersen van de bomen. Je weet 't nooit.

Mijn broer heeft zojuist zijn hele gezin, met een tent en een primus, naar Oostenrijk gebracht. Ze gingen hier weg, hup, naar het goede weer. Ze waren er nog geen twee dagen of de hele tent verzoop omdat een rivier opzwol. Nou staat-ie met lieslaarzen aan naar zijn reserveondergoed te vissen.

Je moet je nooit zorgen maken. Alles heeft zijn bedoeling. Mijn vrouw liep weg, ik zeg het maar eerlijk. Ze vond mij te sloom, ze had liever iemand die met haar de kachel aanfabriceerde. Denk ik. Goed, ze loopt weg. Ik dacht, het zal wel ergens goed voor zijn. En ja hoor, ze is nog geen week weg, of ik erf dit tentje.’

[p. 172]

Hij begon heel langzaam te glimlachen.

‘En omdat mijn vrouw weg is, kan ik hier alleen ook wonen. Lekker, in het achterkamertje. Daar staat me bed en me radio. En m'n echte woonhuis heb ik onderverhuurd, daar vang ik nog vijfentachtig ballen van in de maand. Daar gooi je geen teil mee om, maar je kan er toch behoorlijk mee stuiteren. En wat heb ik meer nodig dan een klein pandje als dit? Je kan maar op twee billen tegelijk zitten.’

‘Nou,’ zei een forse man die in een leunstoel koffie hing te slurpen, ‘ik heb onderlaatst mijn vakansje doorgebracht in een huisje en dat was nog knap groter dan dit. Maar ik werd er gek van. Als ik daar zo in zat, in dat huisje, dan voelde ik de wanden op mij toestappen. Dat greep mij zo aan dat ik mijn baard voelde groeien.

Nou zat ik er gelukkig niet alleen, want ik had mijn vrouw en haar twee zusters bij me, want het was geadverteerd als een vierpersoonshuisje.

Nou komen zowel me vrouw als ik uit een familie met goed vlees op het been, maar die zusters van haar zijn nog erger. Je kent dat soort wel, ongetrouwd gebleven, dus tijd om zich vol te vreten aan chocola en drop. Dat zet uit. Bovenarmen als goudreinetten.

En wat blijkt? Dat in dat huisje zijn twee kamertjes, elk met twee bedden bóven elkaar. En dat zal je nou gek vinden, want ik sta heus mijn mannetje wel, maar ik kon die wijven niet in die bovenste bedden krijgen. Want als ik beneden stond op te douwen, dan kwakten ze met hun kop tegen de zoldering, of weet ik wat, maar ik kreeg ze d'r niet op. Gevolg, ik kon niet bij me vrouw in de kamer, maar ik moest boven één van die zusters van haar liggen. En ik hou helemaal niet van boven liggen, ik denk steeds maar: als ik val, dan is dat

[p. 173]

de laatste plof die ik ooit zal horen. Ik haal bijna zesennegentig kilo. Dat is heel wat in de vrije val.

Overdag was er ook niet veel aan dat huisje, hoor. Het regende veel en dan was het binnen zitten geblazen. Hebt u wel eens de hele dag in zo'n huisje gezeten met vier dikke mensen? Binnen een half uur zijn de ramen beslagen, en dan kan je ook niet meer naar buiten kijken.

Dan zit je maar. Kaartje leggen is er ook niet bij, want daar begrijpen ze geen donder van. Je weet hoe dat gaat. Het enige waar je ze een genoegen mee zou kunnen doen is alle knopen van je pak trekken en de pijpen uit je broek scheuren. En je tenen door je sokken drammen, dan hebben ze hun tijdverdrijf.

Als het maar even goed weer was, dan ging ik tippelen. Pijpje in me hoofd, handen op de rug en het dennenbos door. Je zag daar heel wat beesten: herten, hazen, knotsen van vogels. En als ik dat dan vertelde als ik weer terug was, dan wouwen die vrouwen ook met mij gaan wandelen, want zij zagen nooit beesten. Logisch, als er drie van die kwebbelende bulldozers komen aandromedarissen, dan kijken die herten wel link uit.

Maar goed, ik nam ze een keertje mee. Bospad op en gelijk trappen ze bijna op een adder. Nou gaat een adder in zo'n geval gewoon aan de kant, maar die wijven werden meteen hysterisch, die blazen zo'n beestje op tot een cobra. Ik geef toe, een adder is geen gasslang, maar zolang hij niet bijt en gewoon wegkronkelt heb je er geen pijn aan. Ik zei: of we gaan terug, of jullie houden subiet de wafels verder dicht, we kijken nou naar beesten. We zijn nog geen twee minuten verder of bij één van die twee vliegt er een grote bromvlieg in het oog. Of een meikever, daar wil ik vanaf zijn. Maar het kwam wel goed aan, want dat oog begon meteen

[p. 174]

op te zwellen en te wateren; dus dat gezeur was meteen ook over.

Eén avond zijn die vrouwen nog naar een gemeenschappelijke kampavond geweest van alle huisjesbewoners. Gezellig, met een kwis, want zonder tv kunnen de mensen niet. Ze hadden ook nog een prijsje. In natura. Een pond boterhamworst. Daar hadden ze met z'n drieën de hele avond voor staan denken.’

Hij zweeg en iedereen luisterde naar de gierende wind, die aan het koffietentje rukte.

‘Ja,’ zei de forse man ten slotte langzaam, ‘zo'n huisje is niks. Alleen het bos - dat zou fijn zijn, als 't niet altijd takkenweer was.’