Stukjes in de kraag

[p. 165]

Donder

Elf uur 's morgens. Geur van koffie, maar de man aan de bar zat achter een dubbele cognac. Hij begon dan ook met een rauwe uitspraak: ‘Ik zit hier om het snot weg te drinken.’ Hij haalde, om het te staven, zijn neus op en het klonk als een leeglopend bad.

‘Kijk nou 's wat ik an heb,’ verzocht hij daarop dringend. Hij droeg een vuilwitte broek, tennisschoenen om blote voeten en een grote schipperstrui. ‘Zie je dat de damp eraf komt?’ Ik zag het niet. ‘Nou, voel dan's,’ drong hij aan, en inderdaad, hij deed klam aan.

‘Het is net of ik een zemelap aan me lijf heb,’ zei hij. ‘Wat ik nou aan heb kon ik nog het gemakkelijkst uitwringen, maar alles wat ik bij me had is zeiknat. Me vrouw is het nou aan het uitleggen op de bleek. Ik kampeer hier, onder Muiden, bij een boer. Ik kampeer graag, begrijp me wel. Ik zal er geen kwaad woord over zeggen. En dit adres was me nog aanbevolen ook. Maar 't ligt zeven mijl onder de zeespiegel.

Een beetje vochtig, zei die boer, toen ik vrijdagavond kwam, dat trekt wel weg. Ja, 't zit nou hier.’ Hij klopte op zijn klamme borst.

‘De zaterdag viel best mee, met de zon, en wij waren toch weg. Maar 's avonds zit je daar in dat moeras. De muggen vlogen in formatie, anders botsten ze tegen mekaar. De regenwormen tikten tegen je zitvlak of je even wou opschuiven. Hoe zeggen ze dat ook weer? Al het kruipend ongedierte?

Nou, en ik zal je zeggen: het króóp. Dus lekker voor je tent zitten ging niet. Nou zal mij dat verder een zorg zijn, ik heb mijn vrouw meegenomen naar het dorp,

[p. 166]

lekker kuieren en daar een borreltje drinken. En ik heb nog een biljartje gelegd, dus dat zat wel goed.

Maar als je dan teruggaat begint de ellende opnieuw. Eerst met je kop in het spinrag. Liever gezegd: eerst loopt mijn vrouw met haar gezicht in het spinrag. Nou heeft zij echt wel poten aan d'r lijf, maar van een spin krijgt ze een acute bibberatie. Ik zeg dan: ach, zo'n dráádje, maar toch ben je niet zo goed of je moet d'r hele hoofd afzoeken of die spin er niet op zit. Goed, die spin zit er niet, die is ook niet gek, maar je weet hoe vrouwen zijn, óm de tien passen voelen ze kriebels in hun nek en dan sta je in het donker te voelen of er geen spin loopt. Mijn idee van vakantie!

Dat gelummel op straat de hele dag...

[p. 167]

Nou heb ik een tent met een aangenaaid grondzeil, dus alle pissebedden en oorwurmen die mijn vrouw binnen vermoedt, kunnen er maar aan één kant ingekropen zijn en die moet ik er eerst, met een bezempje uitvegen. Dan naar de slootkant om brandnetels te plukken, want zij beweert dat ze bij de padvindsters geleerd heeft, dat als je een bos brandnetels aan de ingang van je tent hangt de muggen niet binnenkomen. Nou, me neus uit met een kruiwagen.

Eerst brand je je bij het plukken, dan brand je je gezicht als je de tent binnenkruipt en dan brand je je poten nog 's als je de tent dichtdoet. En als je dan éénmaal ligt, dan hoor je het zoemen van alle muggen die

...in plaats dat ze een nuttig vak leren...

[p. 168]

inmiddels brandnetel-consistent zijn geworden. Als ik een kleine schatting mag maken zijn dat er tweehonderdduizend. Op mijn weiland dan.

Begrijp me goed, ik stél dit alleen, ik kláág niet. Zolang het geen kakkerlakken zijn, en die moeten dan ook nog een baantje trekken in mijn soep, kláág ik niet.

Goed, wij vallen in slaap. Niet direct, want is het u wel eens opgevallen dat kikkers zelden hun bek dichthouden? Wij stonden vlak bij een sloot en daar vierden ze een feestje. U weet zelf, hoe dat met kikkers is, van honger en verdriet kwikten ze niet en kwekten ze niet. Maar moet u 's nagaan wat je hoort als ze een feestje hebben en goed lol maken!

...en die afschuwelijke kleren, die ze van elkaar naäpen...

[p. 169]

Goed, wij vallen in slaap. Het zal tegen vieren geweest zijn dat ik weer wakker werd van het onweer. Nou ja, wakker. Half. Ik draai me om en leg tegelijk mijn arm in het water. Ik was meteen helemaal wakker. Het regende voorgegoten betonpalen. Maar ik dacht: hoe kan dat nou, want mijn tent kan op watergebied alles hebben.

Ik kijk naar buiten en in het weerlicht zie ik één watervlakte. De sloot liep over. Ik beken eerlijk, ik heb mijn vrouw wakker gevlóékt: eens ga je een weekend kamperen, en dan kom je in de waterlinie te liggen.

Nou, wat doe je dan? Regenjas aan en naar de boer, want ik had gezien dat bij hem het licht brandde. Het

Ja, nu is 't een samenscholing. Zullen we?

[p. 170]

bliksemde zoveel dat je makkelijk had kunnen zien waar je liep, als er geen water overheen had gestaan.

Die boer laat ons binnen, want hij was natuurlijk op. Dat zijn boeren bij onweer altijd. Hij is heel aardig. Hoewel, hij zit brood met spek te eten, op zijn dooie gemak, maar wij krijgen niks. Ik had best wat gelust, maar hij schoof niks af. Maar met die boerin was het veel zieliger, die was ontzaglijk benauwd voor het onweer. Bij elke donderslag kroop ze bijna onder haar stoel.

Dus ik zeg, bij wijze van poging om haar op haar gemak te stellen, dat ik eens gehoord heb van een familie mensen, die ook zo bang voor het onweer waren, dat ze met z'n allen op de w.c. gingen zitten en dan maar gingen doortrekken om het niet te horen.’

Hij haalde lang zijn neus op, het bad was nog niet leeg, en vroeg nog een dubbele cognac. ‘Vandaar dat ik vannacht ook niet geslapen heb,’ zei hij. ‘Moet je je voorstellen. In een kletsnatte pyjama, met een zwijgende boer die spek zit te eten en op de achtergrond een vrouw die als een wilde staat door te trekken.’