Stukjes in de kraag

[p. 175]

In de zon

Een groot gebouw, waarin vele ambtenaren gezamenlijk diensten verrichten voor Koningin en Volk. Een lekkere warme lentemiddag. Naast de poort zit de portier, een oudere man met een enorme borstkas. De wind gooit zijn sluike witte manen door elkaar, zijn pet ligt onder zijn enorme handen in zijn schoot.

Ik vraag hem waar ik die en die voor dat en dat kan vinden, maar hij zegt: ‘Man, ga 's lekker in de zon zitten. Ik kan het je wel zeggen, maar dan ben je gegarandeerd niet voor vijven buiten. Ik ben een beetje een filosoof. Ik zeg altijd, voor die lui binnen ben jij de kluif en ze bakken een ertensoep om je heen tot je stikt.

Ik werk hier dan ook tijdelijk, ik ben reserveportier. Ik kan veilig doen of ik nergens wat van afweet. Ik heb me aow al en met wat ik hier vang, speel ik het mooi klaar.

's Winters heb ik me handel, langs de deur of op de markt. Gewoon rotzooi. D'r is niks wat Hollanders zo graag kopen als rotzooi. Een borstel waar je zelfs met briljantine het haar niet op kan houden, gráág meneer, Nou, ik heb ze dan ook. Drie zolders vol, voor zat winters genoeg. Vrouwen willen kankeren. Die willen dingen in huis die 't niet doen. Krulspelden die je niet meer van je kop krijgt, tubes die aan de onderkant bersten, garen dat je niet in een naald krijgt, al ga je ermee naar de dominee.

Zo krijg je een mooi leven. En 's zomers hier zitten en naar de meiden kijken. Ze hebben hier een secretaresse die Suus heet. Die brengt elke dag een appel voor me mee. Een meid met alles d'ran, maar vooral met

[p. 176]

ogen die me nog helemaal week maken. Vroeger dan zag ik wel's een oude vent naar een jonge meid kijken en dan dacht ik: kijk die ouwe zak kapsones hebben. Maar dat verandert als je ouder wordt. Ik bedoel, ik zou voor geen geld met d'r mee willen, ik zou al hijgen voor we bij de tram waren. Maar d'r naar kijken mág. Ik ben een beetje een filosoof: ik denk dan altijd, zó deel ik nog een beetje mee met die jonge gosers die er toch geen barst van terecht brengen.

Ik zeg altijd: je moet van het leven genieten. Dat heb ik altijd gekund. Mijn vrouw heb een wasserij gehad, ik een textielzaakje. Op een dag heb ik gezegd: we verkopen de troep en gaan van het geld leven, tot het op is. Dat hebben we gedaan. Auto gekocht, een paar maanden Europa in, een paar maanden thuis. Langs het IJ wandelen, handen op de rug, fles in de kast. Niet roken, want daar word ik somber van. Vroeger rookte ik veel, maar op een goed moment dacht ik, u weet, ik ben een beetje een filosoof, ik dacht, wat sta ik hier met een vreemd ding in me bek. Zo hebben we het twee jaar volgehouden. Toen is me vrouw weer gaan wassen en ik ben met me handel begonnen. En hier zitten, als reserveportier.

Met de eerste september ga ik met vakantie. Me auto heb ik nog. De Vogezen. Het Zwarte Woud. Lekker op de binnenwegen. Ik ben één keer op de Autobahn geweest en we reden nog geen drie kwartier of klats, daar zagen we al drie dooien liggen. Mevrouw zei direct: Rob, we gaan de binnenwegen weer op.

Goed, daar rij je soms een uur achter een hooiwagen aan, maar ik heb geen haast. Laat die wijven maar op die borstels wachten; zo rot als ik ze heb, heeft niemand ze. Dat weten ze.

[p. 177]

Mijn neef is anders, he. Die had een goeie sanitairzaak. Daar heeft-ie een kapitaal voor gehad, dat bijna niet op te maken is. Een ton of wat. Maar als achter in West de spinazie een cent goedkoper is, dan hobbelt zijn vrouw erop af. Hij kan trouwens toch niks meer. Zijn hele leven met zijn handen in koude toiletpotten zitten wroeten. Hij heeft reuma en nog wat in zijn bloed en zijn tikkertje is ook maar zozo. Zijn enige lol is die goedkope spinazie. Zijn vrouw kan trouwens niet koken. Het lekkerste dat ik daar ooit gegeten heb is geprakte rotanstoel.

Ik ben een beetje een filosoof, zie je. Ik zeg altijd maar: laat het geld rollen en ik er lekker bij zitten. En ik heb gelijk. 's Ochtends sta ik hier vrolijk. Ik kijk naar Suus. En naar al die mensen die met sjagrijnige bekken achter hun bureau moeten. Straks om vijf uur komen ze er weer uit gekropen, met gezichten alsof ze de hele dag hun water niet hebben kunnen houden. Ik zie Suus weer. Ik zet mijn pet af en ik ga naar huis om de dag even aangenaam te beëindigen.

Weet u wat ik vaak denk? Als alle mensen waren als ik, dan werd ik leunstoelfabrikant.’