Help may
Ik zat bij het vuur en wachtte tot hij mij zou besluipen. Dat hij dit zou doen, daarvan was ik zeker. Al de jaren die ik in het westen had doorgebracht, hadden bewezen, dat ik mij nooit vergiste.
En bovendien was het logisch dat de Kiowa zou willen weten waar zijn zes kameraden gebleven waren. Gelukkig had ik ze begraven, dus hij kon lang zoeken.
Ik lette scherp op of ik zijn ogen niet zag schitteren tussen de struiken. Mijn hand rustte op mijn beredoder, die weliswaar zwaar was, maar toch te gebruiken voor het dijbeenschot, dat men ook wel heupschot noemt. Men trekt dan zijn knie op, tot het dijbeen één lijn vormt in het verlengde van de ogen die men in het struikgewas ziet schitteren. Schijnbaar spelenderwijs neemt men dan het geweer op en legt het langs het dijbeen. De moeilijkheid zit hierin dat men slechts één hand kan gebruiken. Met twee handen zou zelfs een Indiaan doorhebben dat men op hem wilde schieten.
De moeilijkheid komt pas als men het dijbeen niet in de richting van het doel kan leggen. Dan brengt slechts het heiligbeenschot uitkomst. Ik had dat indertijd van Winnetou geleerd, maar ook mijn rode broeder viel zulk een schot moeilijk. Men moet immers het geweer spelenderwijs ónder het zitvlak door richten en bovendien de man, die men niet kan zien, tussen de ogen treffen. Ik had dit schot echter steeds met succes toegepast, alhoewel de beredoder erg zwaar was.
De Kiowa werd zichtbaar naast een berkeboom en hij verschool zich zo slecht dat een elleboogschot voldoende was. Hij viel neer, een kogel tussen de ogen.
Auteursrechtelijk beschermd