Stukjes in de kraag

[p. 157]

Sjiek

Het liep tegen de avond en het was zo vol in het oude café dat ik alleen nog een plaatsje kon vinden aan een tafeltje waar reeds twee personen plaats hadden genomen. Ik had van de baas een erg melkige koffie meegekregen en had dus verder niets te doen dan die twee eens te bekijken.

Aan de ene kant zat een lange bleke jongen, opmerkelijk bleek zelfs. Hij zat doodstil en keek met troebele ogen in de verte. Tegenover hem zat een kleine, wat gezette man, die nonchalant in een klein tijdschriftje las. Lord Lister, als ik me niet vergiste. Af en toe wreef hij met zijn hand over zijn sterk naar voren hangende maag, als had die een vorm waaraan hij nog moest wennen. De oorzaak werd duidelijker toen hij onverwachts zeer hard boerde. Het luchtte hem zichtbaar op want hij smakte met de lippen en zei: ‘Prei.’

Het was tijdelijk want het liet hem niet los. Al spoedig maakte zijn hand opnieuw de wrijvende beweging over zijn maagstreek. Op dat moment sprong de jongen op en verdween met grote snelheid naar achter in het café. De man keek hem na en zei tegen mij: ‘Je bent hier wel in lekker gezelschap gekomen. Die jongen is apezat. Hij heeft hier twee uur achter mekaar sherry zitten hijsen. Echte sherry! Hoe bestaat het, he? Dan moet je toch door een professor of zo verwekt zijn, als je je verdriet in sherry gaat verzuipen. Dan wil je toch sjiek ziek worden. Maar ja, de kapsones komen er nu wel uit.’ Hij trok een vies gezicht.

‘En dan zit je met mij. Het zuur staat me hoog in de keel. Prei. Vet gehakt. Ik voel me net een gamel

[p. 158]

uit de gaarkeuken, zo vol zit ik ermee. Ik heb bij mijn zuster gegeten. Dat is een aardig mens, dus je wilt niet weigeren. Maar zelfs een hond zou bij dat eten aan de pet getikt hebben en gelijk zijn achterste hebben laten zien.

Kijk, mijn zuster is een beetje aan het normale leven ontwend. Zij heeft d'r hele leven achter Heerenveen of daaromtrent gewoond en is nou naar de stad gekomen om bij d'r kleinkind in de buurt te wezen. Want haar man is dood, die heeft een trap van een koe gehad. Zo'n beest moet dan toch verrekt hard kunnen trappen, want die man heeft zijn hele leven dat voer van haar gegeten en is er gezond bij gebleven.

Eet maar flink, zei ze, maar mijn hart draaide bijna om. Er lagen zulke kwakken reuzel op de prei. Haar sju had zó'n laag vet. En ik kon geen enkel smoesje bedenken. Ik kon niet zeggen dat ik weinig eet, want de hele familie weet dat ik bik als een baggermolen. Kijk maar naar mijn pens. Als ik niet goed eet krijg ik 'm niet eens omhoog.

De dokter heeft wel 's gezegd dat ik moest minderen. Weinig vet, maar ook minder eten. Flauwe kul is dat. Ik heb een paar dagen één bord aardappelen gegeten in plaats van twee, maar dat is je reinste flauwe kul.

Ik voelde me helemaal hol. Dat is toch logisch. Je lichaam rekent op een bepaalde hoeveelheid aardappelen en dan kan het nooit goed wezen om een hele ruimte zo maar open te laten.

Maar zo vet als vanmiddag heb ik het nog nooit gehad. En ik dacht als ze nou een aardig vlaatje of puddinkje toe heeft, dan verzacht dat wat.

Maar nee hoor, een of andere rare pap met rijst en stroop. Ik dacht: ze heeft nog een kist veevoer meegebracht, als herinnering aan daarginds. Maar het is

[p. 159]

een aardig mensje, nog steeds, dus ik wil haar niet voor het hoofd stoten. Ik zeg niks. Zij dacht mij natuurlijk te verwennen met iets dat ze daarginds op zondag eten in plaats van pulp.’

Op dat moment kwam de jongen terug. Hij was nog inbleek, maar glimlachte een beetje. ‘Zal ik jou wat zeggen, joh’, zei de man, ‘neem een taxi en ga naar huis.’ De jongen begon schel te lachen. ‘Zeker met al die dronken taxichauffeurs,’ zei hij en het klonk als een redelijk argument.

‘Rij dan met mij mee,’ zei de man geduldig, ‘ik ga ook met een taxi naar huis.’ ‘Haha,’ zei de jongen, ‘hoe kan dat nou, je weet niets eens waar ik woon.’

De man gaf het op. ‘Jij bent niet aardig’, zei hij, ‘jij heb het te hoog in je hoofd. Jij drinkt sherry om sjiek zat te worden. Ik hoop dat je morgen de sjiekste kater van het hele concours hebt. En hóóg in je hoofd.’