Stukjes in de kraag

[p. 111]

Pekel

Het was rumoerig in de broodjeswinkel want achterin stonden drie Amerikanen te zingen door hun eten heen. Ze droegen van die lichtblauwe, zeer dunne jekken. Eén had een steeds groeiende das van mayonaise er overheen want hij at vleessalade, zonder te begrijpen hoe onwennig dat spul zich voelt tussen de helften van een broodje waarin gebeten wordt.

‘Wat mij altijd opvalt aan die Amerikaanse soldaten,’ zei een taxichauffeur tegen de broodjesman, ‘is dat ze zo ontzaggelijk kunnen zuipen.’

‘Ja, kóm, Amerika,’ was het antwoord. ‘Daar zijn de witte muizen ook van plastic.’

Achter mij zaten twee coupegeknipte mannen, die aan hun gesprek te oordelen tot het reclamewezen behoorden. ‘Ken je die van dat deodorant, dat een eind maakt aan alle problemen rond de deodoranten?’ vroeg de één. De ander schudde van nee, aan de pauze te horen.

‘Dat deodorant maakt de gebruiker of gebruikster totaal onzichtbaar, zodat het een raadsel wordt, wáár die vieze lucht vandaan komt.’

Ik werd een beetje opzij gedrongen door een stevige man, die met veel buitenlucht naar binnen was gekomen. Hij keek een beetje somber en het enige dat aan hem opviel waren zijn slechtzittende oren.

‘Is dat pekel?’ vroeg hij, op een schaal voorgesneden vleeswaren duidend.

‘Dat is pekel,’ zei de broodjesbaas. ‘Nou,’ zei de man, ‘ik mag 't toch wel vrágen? Met al die vetrafels eraan lijkt het meer op wanhopige breiwol. Twee, ongesmeerd.’ Toen hij ze op een schoteltje kreeg toegeschoven, stak

[p. 112]

hij een broodje achter zijn rug naar een klein vrouwtje dat in zijn zog was meegekomen en dat ik nog niet had opgemerkt. Ze droeg een opvallende groene hoed, maar ze paste er niet onder.

‘Eet op,’ zei hij, ‘dan gaan we naar huis.’

Ze pakte het broodje aan alsof het leefde. ‘Nee Frits, we gaan eerst nog een pak voor je kopen.’

Hij was het daar niet mee eens, dat was duidelijk, maar de grote hoeveelheid pekel die in zijn mond rondmaalde verhinderde hem daaraan uiting te geven. Pas toen alles naar binnen was en hij zijn lippen krachtig met de rug van zijn hand had bewreven zei hij: ‘Ik zet geen voet meer in zo'n zaak. Je gaat maar alleen. Wat mij betreft mag je me hier opmeten. Ik verrek het. We hebben nou twee uur gedaan over één paar schoenen. Dat gedonder. Geef mij nog een pekel.’

De Amerikanen begaven zich zingend en stommelend naar de uitgang. When the sun says goodbye to the mountains, zong één van hen.

‘Kan ik er wat aan doen dat mijn rechtervoet groter is dan mijn linker? Dat is al lang zo. Ik heb het bijna in m'n paspoort laten zetten. Onder bijzondere kenmerken! M'n hele leven heb ik mijn eigen kakkies gekocht. Maar nou komen jij en die gozer klieren over puntschoenen met een randje. Wat een etter, die verkoper. Heb je gezien dat hij van die zachte fluimsluipers droeg?’

‘Frits, ik sta te eten,’ zei ze zonder op te kijken.

‘Dat zal mij niet weerhouden een fijnfluimer een fijnfluimer te noemen.’

‘Frits...’

‘En straks met dat pak wordt het net eender. Oranje staat u goed, meneer, vinnu niet mevrouwtje. Zonder kraag dat is de mode, meneer, vinnu niet mevrouwtje? Uniek vest met ingebouwd slabbetje, meneer... en jij

[p. 113]

't maar mooi vinden. Als 't aan jou lag ging ik morgen naar de zaak met een dubbele rits onder me kruis door.’

‘Ga je mee, Frits?’

‘Nee,’ zei hij en daarom rekende zij af. ‘Ik wacht buiten op je,’ het klonk gruwelijk pinnig.

‘Ik denk er niet over,’ zei hij nog, ‘ik ga net zo lief zelf aan een knaapje hangen.’

Hij bleef staan, kijkend naar de uitgestalde vleeswarenvoorraad, grimmig, maar duidelijk zonder doel Na een volle minuut zei de broodjesbaas tegen hem: ‘Ga nou maar. Dan ben je d'r voor een heel jaar weer van af. 't Is net levertraan, je moet slikken en doorhalen.’

‘Ja hoor,’ vulde de taxichauffeur aan, ‘een nieuw pak doet niemand kwaad. Op jouw leettijd is dat nog het enige wat er aan je te beleven valt.’

De man hees zijn schouders op en stapte naar de deur. Daar reageerde hij pas: ‘Hoor,’ zei hij, ‘de laffe leverancier laat ook wat horen. Smeer jij je pekel voortaan maar in je haar.’