Stukjes in de kraag

[p. 98]

Henk

Het was, ik kan er geen andere woorden voor vinden, een zeer dure ontvangst. De mannen droegen diepzwarte pakken, met kraakheldere overhemden en strikjes die op dronken vlinders leken. De vrouwen droegen de schouders ontbloot met daaraan lange naakte armen, behalve zij die korte armen hadden, daar is nu eenmaal niets aan te doen. Obers drongen zich door de menigte als goedaardige bacteriën.

In een hoek voor de vleugel stonden twee violisten die een langzaamaan-actie streken en elkaar af en toe zijdelings blikken toewierpen om na te gaan of de ander nog wel meedeed. De man aan de vleugel had de kap van de grote schemerlamp achter zich wat over zijn hoofd laten zakken, zodat hij ongestoord aan een klein glaasje kon nippen. Er was zo te zien een speciale ober die hem voortdurend kwam bijvullen. Wie weet zijn broer, want ze hadden beiden een gelukzalige glimlach op.

Ik had een tijdje staan kijken naar een zware man die op een diepe sofa wat overdreven zat te schertsen met een al even zware dame, die geheel in kant was gehuld, dat de contouren van onderliggende kledinglagen zorgvuldig weergaf.

Een ober was bij hen langs geschoven met een blad hapjes en de man had zich op een schoteltje een mayonaiserig ei toegeëigend. Toen hij weer even moest schertsen gleed het ei statig in zijn kruis en vervolgens verder tussen zijn streepjespijpen. Zijn vorkje, dat kraste over het schoteltje bemerkte eerder dan zijn ogen dat het schoteltje leeg was.

[p. 99]

Even snel keek hij alsof de zaal ineens vol nudisten stond. Hij zette bliksemsnel het schoteltje weg en legde beide handen op de plaats des onheils. Terwijl hij extra nonchalant en blij rondkeek of iemand hem zag, tastten zijn vingers naar de aangerichte schade. Het was een amusant tafereeltje dat door de burgemeester van Gorkum onmiddellijk zou zijn verwijderd.

De toestand die hij aantrof scheen mee te vallen, want zijn gezicht ontspande zich en hij richtte nog enkele schalkse woorden tot de dame naast hem, en stond toen omzichtig en wijdbeens op. Op de sofa bleef een mooi wit half ei liggen, bijna vakkundig ontdaan van de mayonaise. De dame zag het nog eerder dan hij. Ze wees er op en zei iets. ‘Hee, is dat uw ei?’ vermoed ik. Hij glimlachte gewrongen en zei iets terug, wellicht: ‘O ja, dat zou ik bijna vergeten.’ Hij pakte het ei en liet het losjes in zijn broekzak glijden. Daarop stapte hij voorzichtig weg, één hand hangend voor de bewuste plek, als een cowboy, klaar voor het laatste gevecht.

Ik overwoog welke kant ik nu weer eens zou opdringen en begon tegen de borst van een man met zware, doorgegroeide wenkbrauwen. ‘Ben je daar eindelijk,’ zei deze. ‘Ik ga nou direct Henk z'n benen breken. En z'n rug ook maar.’

Ik knikte bemoedigend, want op zulke bijeenkomsten is er altijd een grote goedheid in me.

‘Je moet me goed begrijpen,’ zei de man, terwijl hij zijn hand op mijn schouder legde, ‘ik accepteer dat een man wel 's scheef gaat. Ook ik wapper mijn been wel 's aan de andere kant van de autoped. Ten slotte komen er méér regenpijpen in dezelfde dakgoot. Ik zal er dus niks van zeggen als Henk z'n hemd aan een andere waslijn hangt. Maar ik protesteer als hij mijn zuster belazert.’

[p. 100]

‘Jaja,’ zei ik, een beetje toonloos, want de man gebruikte wel veel woorden, maar dan op een toon alsof hij het allemaal meende.

‘Wat doet een man die 's aan de verkeerde kant wil steppen? Die gaat 80 km verderop. Die zoekt een motel. Dat gebeurt dagelijks. Dat motel in... noemen ze niet voor niks “mammie's maasbal”. Maar wat doet Henk? Die gaat om de hoek, in het café. De bloemetjes buiten zetten is best, maar niet in je eigen voortuin. Dan vraag je om troebels.’

De greep van zijn hand op mijn schouder werd steviger, hij trok mij even naar zich toe en bestudeerde van dichtbij mijn gelaat. ‘Verrek,’ zei hij, ‘jij bent Robbie niet.’

‘Dat spijt me,’ zei ik, niet geheel oprecht.

‘Jammer, ja,’ gaf hij toe. ‘Het zit, denk ik in mijn ogen. Gisteren in Utrecht dacht ik dat ik Henk tegenkwam. In de Doelenbar. Ik zie hem en ik sla hem gelijk tegen de grond. Pas toen hij begon te roepen en overeind kwam zag ik dat het Henk helemaal niet wás. Nou, hoe moet je nou in zo'n geval? Je excuses aanbieden? Ik wist het niet, hoor. Ik heb hem nog maar een paar flinke dreunen verkocht. Dat spaart complicaties.

Maar als je Henk ziet, waarschuw 'm.’

Hij hield een ober aan en pakte van diens blad een leeg glas. Het zal beslist in zijn ogen zitten.