Stukjes in de kraag

[p. 83]

Londen

Zo tegen de kerstdagen gingen wij een klein weekje naar Londen, om daar de sombere ontdekking te doen dat Londen vol Nederlanders zat. Niet dat ik zo iets nou erg vond, maar het aangename van het buitenland is toch dat het buitenland is en je ongestoord kunt spreken. Het begon al in een boekwinkel. Mijn vrouw vroeg luid over een toonbank heen of ik iets kon vinden en ik zei: ‘Nee, wat een onoverzichtelijke rotwinkel,’ waarop een kleine man naast mij opdook en poeslief vroeg: ‘Kan ik dan misschien iets voor u doen?’

In een schouwburg zaten wij, een beetje geperst, tussen een gezette dame aan mijn vrouwszijde en een zware, wat kalende man aan de mijne. Mijn vrouw schoof wat dichter dan eigenlijk kon naar mij toe en zei: ‘Wat stinkt dat mens naast mij naar eaudeklonje,’ en nadat ik gesnoven had, fluisterde ik redelijk luid: ‘Die man naast mij ruikt naar veel zweet,’ waarop hij zich naar mij toedraaide en hartelijk riep: ‘Wat leuk om weer eens Nederlands te horen spreken.’ Daarop klaagde hij omstandig over de Londense bussen, waar hij de hele dag hard achteraan had moeten rennen. Maar dat had ik al geroken.

Vooral de zaterdag was baie druk, want alle Engelsen doen dan hun sinterklaasinkopen - Sinterklaas valt daar, mooi genoeg voor een heilige, op 25 december. Uit vroegere bezoeken en met een beetje wensvol denken had ik de indruk overgehouden dat Engelsen zeer beleefde en uitermate vriendelijke personen zijn. Dat is ook dikwijls zo, maar op zo'n inkoopdag merk je het niet. De trottoirs zijn breed, maar als je niet donders uitkijkt drijven

[p. 84]

de colonnes boodschappentassen je zonder pardon de straat op, en daar komen de auto's van de kant die je niet verwacht.

Al strompelend door de massa viel het mij op dat Engelsen - als algemeenheid dan - zo lelijk zijn geworden; het leek op de figuratie van een ongunstige film. De dag na mijn terugkeer heb ik een extra-wandeling door de Kalverstraat gemaakt, en waarachtig, we staan er beter voor dan aan de overkant, al is het hier ook niet alles.

Te midden van die Engelse massa hoorde ik op een gegeven moment een meisje (tegen iemand anders waarschijnlijk) zeggen: ‘How soon can you start sex after marriage?’ Het spijt me, ik kan dat niet adequaat vertalen,

Hee hee, jullie zijn een terts gezakt!

[p. 85]

maar ik vond het zo aardig dat ik extra ben gaan luisteren en in de ondergrondse hoorde ik weer een meisje: ‘Mijn moeder heeft gisteren toch zo'n prachtig mooi kindje gekregen.’

Op een avond woonde ik de opname bij van het inmiddels afgedankte televisieprogramma ‘Not so much a program, more a way of life.’ Uit een van hun nummers bleek dat ik had meegedaan aan een spelletje dat enige opgang in Engeland maakte: opmerkingen op straat of in treinen of café's afluisteren.

Zo citeerde men in het programma ene Edna O'Brien die hoorde vragen: ‘Kan Arthur zich nogal redden nu hij zijn maag kwijt is?’ En ook was er Basil Boothroyd, die ergens had opgevangen: ‘Ik kook altijd de benen voor mijn baby.’ Trouwens, het is de moeite waard te overpeinzen wat Roy Robinson ergens hoorde: ‘Ze is een beetje gek, vreemd, ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Maar ik heb haar heel wat keren naakt achter de piano gezien.’

Ene Magggie Smith, althans volgens het programma, ving op wat een heel kwade vrouw tegen een oude man brulde: ‘Als ze straks op de 3de juli nog leeft, ben je wel verplicht haar een ansicht te sturen!’

Ook hoorde zij een meisje lispelen: ‘Ik hou niet zo van die gazen nachtjaponnen, je hemd komt er zo door.’

Tot slot werd er een vrouw geïntroduceerd, die kort geleden een oudere vrouw had horen roepen: ‘Jij ook altijd met je gezeur over je hoofd in de gaskachel stoppen! Jij denkt altijd maar dat mensen met liefdesproblemen de enige mensen met problemen zijn. Mensen met spataders hebben óók problemen. Maar je hoort ze nooit zeuren over het stoppen van hun hoofd in een gaskachel. En ik zal je vertellen waarom: omdat mensen met spataderen meer gezond verstand hebben!’

[p. 86]

Na afloop van het programma lukte het ons nog met moeite een club te vinden waar we in konden om een duur drankje te drinken. Op een klein toneeltje trokken meisjes kledingstukjes uit, die ze eerst met moeite bevestigd hadden. Ze keken een beetje alsof het een pretje was.

Vlak bij ons zaten een man en een meisje. Hij was wat ouder en met grijs aan de slapen en een wat droeve snor, zij was jong en leek in al haar blondheid op een conductrice die mij eens berispte omdat ik geen kleingeld bij me had. Ze staarden beiden verdrietig en somber naar de uitkleedsters, die hun katoentjes achteloos in de coulissen wierpen. Hij streelde haar arm en zei toen, zuchtend: ‘Ach, misschien gaat ze wel dood.’